Εψές καθώς  οι γκρίζες ενοχές μου

κυλούσαν παγωμένες σε σκιερές κόχες απόγνωσης

πάνω σε  λευκά αθώα απροκάλυπτα σεντόνια

Πιο κάτω, στον avon που οι  γόνδολες εγκατέλειψαν βιαστικά

όλες οι σκέψεις μου βούλιαζαν

μέσα στο μουντό φθινοπωρινό βυθό

 

Σκιαγραφώ τα σύνορα μιας χώρας ξένης

που με συνθλίβει

σαν ο ήλιος της χάνεται σ’ ωκεανούς θλίψης

σαν το παράξενο φεγγάρι της αργοσβήνει

πίσω από έρεβος πανικού

 

Πετάχτηκα απ’ το όνειρο

δραπετεύοντας

Τον εφιάλτη να προσμένω πια δεν αντέχω

Φωνάζω

Ζω

Ξαναγεννιέμαι

Αναρωτιέμαι!;

 

M.K.