Συχνά
πίσω από ένα
μικρόφωνο
κρυμμένη σε στενό
θάλαμο
– τα βράδια –
σου κρατώ συντροφιά
παρέα με κρασί
και ξένους επισκέπτες
που μιλάνε
ασταμάτητα για ζεστές μέρες
και σκαρφίζονται αμέτρητα
μικρά ψέματα που ηχούν σαν
διαμάντια που σπάνε και απλώνονται
στο σκονισμένο πάτωμα.
Τον βλέπω να μου χαμογελά πίσω
από το χοντρό γυαλί
χωρίς να τον ακούω
τα δάκτυλά του
γράφουν
«θα σε θυμάμαι»
όπως
τα βράδια που βρέχει
και φυσά στα πέτρινα σοκάκια
της  Πράγας εκεί που
ξεχύνονται οι  γέφυρες
με τα γκρίζα αγάλματα
και τα  αόρατα φιλιά
στα ακίνητα άκρα τους
καθώς εσύ θα αργοπεθαίνεις
στα πελώρια σπίτια
μιας άχαρης
πόλης.

Δάφνη Νικήτα