Εντάξει, το Μίρκγουντ υποτίθεται πως ήταν το πάρκο Victoria, αλλά το πάρκο του Riccarton, του ομώνυμου προαστίου του Christchurch, αντιστοιχεί μόνον στο Λόριεν, για έναν πολύ απλό λόγο: Τα πανύψηλα δέντρα kahikatea της οικογένειας των ποδόκαρπων…
Τα δάση των ενδημικών ειδών των ποδόκαρπων της ΝΖ, κάλυπταν κάποτε όλη την περιοχή του Canterbury, αλλά θεωρείται οτι καταστράφηκαν από μια μεγάλη πυρκαϊά, την εποχή της αποίκισης των νησιών από τους Μαορί, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν φωτιά κατά το κυνήγι των μόα , με αποτέλεσμα να μείνουν ελάχιστα διάσπαρτα μικρά τμήματα, το Riccarton bush ήταν ένα από αυτά…(Στις φωτό, ο χώρος της εισόδου στο πάρκο και το κτίριο στο Riccarton bush -η φωτό είναι από το νετ-, που εξυπηρετεί σαν χώρος εκδηλώσεων και καφετέρια…Δεν ξέρω σε τί κατάσταση θα είναι μετά το σεισμό των 7,1 Ρίχτερ, της 4ης Σεπτεμβρίου

Στη γλώσσα των Μαορί, το άλσος Deans Bush- όπως αλλιώς είναι γνωστό το πάρκο αυτό από το όνομα των ιδιοκτητών του- ονομάζεται Pūtaringamotu (η γη της Ηχούς)…Η περιοχή κατοικούνταν από τη φυλή Ngāi Tahu (Ngāi Tūāhuriri), που στα ελώδη εδάφη του, κυνηγούσαν πουλιά και ψάρευαν χέλια και καραβίδες του γλυκού νερού…Πρόκειται για το ένα από τα δύο αμιγή -κατά την εποχή της αποίκισης της χώρας από τους Βρετανούς- νοτιότερα διατηρημένα δάση ποδόκαρπων, το συγκεκριμένο είχε έκταση 22 εκτάρια, το άλλο, στην περιοχή του Papanui (=Μεγάλο Χωριό), αποψιλώθηκε από τους αποίκους, και καταστράφηκε, το 1850…
Τα ποδόκαρπα ανήκουν στη οικογένεια των κωνοφόρων, μετρούν 105 είδη και αποτελούσαν την βασική βλάστηση της Νότιας Γκοντβάνας, πριν από τον διαχωρισμό της σε ηπείρους…Καθώς οι ήπειροι άρχισαν να παίρνουν την τωρινή τους θέση πάνω στον πλανήτη, κάποια είδη ποδόκαρπων υιοθέτησαν πιο ξηροφυτικές συνήθειες, αλλά παρόλα αυτά τα συναντάμε κυρίως στο Νότιο ημισφαίριο καθώς και σε κάποιες περιοχές της Νοτιοανατολικής Ασίας…
(Στην φωτό, τα παγκάκια κάτω από τα δέντρα δίπλα στο ποταμάκι, και το μικρό σπιτάκι των Deans όπως διασώζεται σήμερα…)

Στην περιοχή του Pūtaringamotu, εγκαταστάθηκαν το 1842, πρώτοι από όλους και χωρίς αρχικά να διαθέτουν τίτλους ιδιοκτησίας μιας και νοίκιαζαν τη γη από τις ντόπιες φυλές Μαορί, τα αδέλφια William και John Deans, μαζί με την σύζυγο του John, Jane…Έχτισαν το μικρό σπίτι τους και ξεκίνησαν μια φάρμα με λαχανικά και εκτροφή προβάτων, δίπλα στο δάσος, όμως παρά την υλοτόμηση αρκετών δέντρων από τους ίδιους και τη συρρίκνωσή του, σύντομα κατάλαβαν πώς το ιδιαίτερο εκείνο μέρος έπρεπε να προστατευτεί…Εισήγαγαν αρκετά Ευρωπαϊκά είδη, αλλά διατήρησαν τον μεγαλύτερο αριθμό από ποδόκαρπα, και περιόρισαν τη χρήση του δάσους στην απόλυτη αναγκαία για την διαβίωσή τους… Όταν γύρω στο 1845 η New Zealand Company εξαγόρασε μεγάλο μέρος του Canterbury από τους Μαορί, ώστε να εγκατασταθούν άποικοι προερχόμενοι από τη Μ.Βρετανία, και η απομόνωση των Deans τελείωσε, με δική τους πρωτοβουλία, το 1848, υπέγραψαν με τη New Zealand Company μια πρώτη συμφωνία προστασίας του δάσους…
(στις φωτό, η είσοδος του πάρκου, που είναι pest free, και μέσα σ’ αυτό ζούνε σπάνια είδη της ΝΖηλανδικής πανίδας, όπως το περιστέρι kekeru, τα fantail, και τα πολύτιμα kiwi, και τα καταπληκτικά ριζώματα των δέντρων…)

Τα δέντρα Κahikatea (Podocarpus dacrydioides), μαζί με τα συγγενικά είδη Μatai (P. spicatus) και Τotara ( P. totara), ζούνε σε ελώδη εδάφη, όμως η συνεχής αποστράγγιση των εδαφών λόγω της αστικής και αγροτικής χρήσης της γης, τα έχει περιορίσει στη βροχερή Δυτική ακτή…Το ύψος τους μπορεί να ξεπεράσει τα 60 μέτρα και η διάμετρος του κορμού τους φτάνει το 1 1/2 μέτρο, ανάλογα με την ηλικία τους, που μπορεί να φτάσει και τα 600 χρόνια…
Στο Riccarton bush, η ηλικία κάποιων από τα δέντρα υπολογίζεται στα 550 χρόνια και το ύψος τους φτάνει τα 30 μέτρα…Το χαρακτηριστικό αυτών των δέντρων, είναι οτι ο κορμός τους είναι ολόισιος και πολύ ψηλός, και τα κλαδιά τους παρουσιάζουν τη μορφή μιας μικρής στρογγυλής φυλλωμένης κορώνας στη κορυφή, ενώ μεγάλο μέρος των ριζών τους είναι ορατές στην επιφάνεια του εδάφους, και απλώνονται σε απόσταση έως και 15 μέτρων, γύρω από το κάθε δέντρο…
(Στις φωτό, κι άλλες ορατές ρίζες, και τα δύο αρχαιότερα kahikatea του πάρκου)

Δυστυχώς, το 1851, ο William πνίγηκε σε ναυάγιο, και ο John τον ακολούθησε 3 χρόνια μετά, σε ηλικία μόλις 34 ετών…Όμως πριν πεθάνει (από φυματίωση) τρία χρόνια μετά τον αδελφό του, μεταβίβασε την κυριότητα της γης στην νεαρή γυναίκα του, που έκτοτε έβαλε σκοπό της ζωής της να πραγματοποιήσει την τελευταία του επιθυμία…Και το κατάφερε…
Το 1914 λοιπόν, υπογράφηκε η τελική συμφωνία προστασίας του δασυλλίου, με πρωτεργάτες αρκετούς σημαίνοντες πολίτες του Christchurch όπως ο δημοτικός σύμβουλος και βουλευτής Harry Ell και ο βοτανολόγος Dr. Leonard Cockayne…Για πολλά χρόνια μετά την πράξη αυτή, η άγνοια συνόδευε όλες τις ενέργειες καθαρισμού και διατήρησης του δάσους, όμως από το 1974 και μετά, ακολουθήθηκαν πιο δραστικές μέθοδοι, όπως η σχολαστική αφαίρεση όλων των ζιζανίων, η απομάκρυνση των εισαγομένων ειδών, και το διαρκές πότισμα του πάρκου, ώστε να μην χάσει την απαιτούμενη υγρασία που έχουν τόσο ανάγκη τα kahikatea…
(Στις φωτό, διάφορα σημεία μέσα στο πάρκο, που είναι περιφραγμένο, πολύ βατό, και σχεδόν σε όλη τους την έκταση, τα μονοπάτια είναι υπερυψωμένα και με ξύλινους διαδρόμους- εξέδρες = εξ’ου και η ομοιότητά τους με το Λόριεν

Μέχρι το 1974, το υπόστρωμα του δάσους κουρευόταν με μηχανές γκαζόν, και όλα τα πεσμένα κλαδιά, σπόροι και φύτρα, συλλέγονταν και καταστρέφονταν…Αυτό οδήγησε στην έλλειψη -για πολλά χρόνια- νεαρών φυτών kahikatea, τα οποία συν την υλοτόμηση για το άσπρο ξύλο τους (που αποδείχτηκε πώς δεν έκανε για οικοδομικές εργασίες), υπέφεραν από το σχολαστικό μάζεμα της κόκκινης σάρκας των σπόρων τους, οι οποίοι είναι εδώδιμοι…
Η ιστορία αυτή μου θύμισε το Καναδέζικο προηγούμενο με το φύλλο του σφενδαμιού, που έχουν στην Εθνική σημαία τους, όμως παρά την σημασία που είχαν για τους πρώτους αποίκους, δεν εκτιμήθηκαν όσο έπρεπε: Το σημείο που διατηρούσε το έτερο δασύλλιο kahikatea στο Papanui, ονομάζεται Sawyers arms (=τα χέρια του πριονιστή), και εκτός από την ομώνυμη μπυραρία, υπάρχει και δρόμος με το ίδιο όνομα…
(Στις φωτό, μια “πύλη” δημιουργημένη φυσικά, από μια ενδημική ΝΖηλανδική passiflora που βρήκε στήριγμα για να απλωθεί πάνω στα νεαρά ποδόκαρπα, γύρω από το μονοπάτι…Θέλουμε να ξαναπάμε με την πρώτη ευκαιρία, για να τη δούμε ανθισμένη 🙂

Λόγω της μεγάλης υγρασίας, και της ύπαρξης σχεδόν αποκλειστικά πλέον ενδημικών ειδών, το πάρκο είναι καταπράσινο, χειμώνα- καλοκαίρι…Από τα 22 εκτάρια του αρχικού δάσους, διατηρούνται πλέον 6,4 εκτάρια (=64 στρέμματα)…Αυτό θεωρείται επιτυχία στην περίπτωση του συγκεκριμένου πάρκου, λόγω της μοναδικότητάς του και της ύπαρξής τους στο κέντρο ενός από τα πιο πυκνοκατοικημένα προάστια του Christchurch, αλλά ποτέ όποτε πήγαμε δεν συναντήσαμε πολύ κόσμο να το επισκέπτεται, αν και είναι μοναδικό στο είδος του…
Αποτελεί ένα θαυμαστό παράδειγμα της θέλησης κάποιων ανθρώπων, που άφησαν πίσω τους μεγάλη κληρονομιά και ήταν ήδη γνωστοί για τη δράση τους στην Σκωτία (απ’ όπου προέρχονταν) όπου επίσης προστάτευαν το φυσικό περιβάλλον και φύτευαν δέντρα και διατηρούσαν τα δάση…
(Στις φωτό, το μονοπάτι όπως συνεχίζεται μέσα στο δασάκι, τα δέντρα είναι πανύψηλα και ολόισια σαν κολώνες…Η επίσκεψη έγινε στις 3/9, μια μέρα πριν το σεισμό…Ελπίζω πώς δεν έγιναν μεγάλες ζημιές μέσα στο πάρκο…

Η οικογένεια Deans, εκτός από την φάρμα που διατηρούσαν στο Riccarton bush, κατείχαν μεγάλες εκτάσεις και στο Darfield, όπου βρισκόταν το επίκεντρο του σεισμού…Το ιστορικό Deans homestead, μια διώροφη έπαυλη που ανήκε ανέκαθεν στην οικογένεια (και χρησιμοποιήθηκε στα γυρίσματα της 1ης ταινίας της σειράς “Νάρνια”), χτυπήθηκε από τη δόνηση και πρόκειται να κατεδαφιστεί…

Και μια πρώτη εικόνα της άνοιξης που έρχεται, αν και ο Σεπτέμβρης μας μπήκε με επεισοδιακό τρόπο… Να είστε όλοι καλά, να έχετε ένα υπέροχο Σ/Κ…