20 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από το 1992 όπου η τότε ομάδα μπάσκετ του Λυκείου Ζωσιμαίας κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο πανελλήνιο σχολικό πρωτάθλημα. Η επέτειος αυτή συμπίπτει με τη φετινή μεγάλη πορεία της ομάδας του ίδιου Λυκείου που εξασφάλισε την συμμετοχή της στο final-4 που θα διεξαχθεί στην Αθήνα στις 24-25 Απριλίου.
Η ευχάριστη αυτή σύμπτωση μας ώθησε να “σκαλίσουμε” λιγάκι τις αναμνήσεις και το φωτογραφικό μας αρχείο…
Πίσω στο σχολικό έτος 1991-1992 λοιπόν όπου μια παρέα φίλων και συναθλητών που φοιτούν στο Λύκειο Ζωσιμαίας αποφασίζουν να δημιουργήσουν μια ισχυρή ομάδα μπάσκετ που θα μπορούσε να κυνηγήσει τη διάκριση σε πανελλήνιο επίπεδο. Στο βασικό κορμό της ομάδας που προυπήρχε από την προηγούμενη χρονιά (Ζυγούρης, Ιωαννίδης, Μακρής, Μπάθας, Παπαδόπουλος, Παπακώστας, Τσαμπαλάς) προστέθηκαν και 3 νέες «μεταγραφές» από άλλα λύκεια (Αυδής, Μαράβας, Σκαμνέλος) δημιουργώντας έτσι μια πανίσχυρη σχολική ομάδα αποτελούμενη από την μπασκετική «ελίτ» της εποχής. Συνδετικός κρίκος του τότε με το σήμερα ο γυμναστής του λυκείου και προπονητής της σχολικής ομάδας Γιώργος Ανυφαντής. Η σχολική χρονιά ξεκινά λοιπόν με την «παλιοπαρέα» να προσπαθεί να «παίξει» σε δύο ταμπλό: Αυτό της προετοιμασίας για τις πανελλήνιες εξετάσεις αλλά και της προετοιμασίας για τις αγωνιστικές υποχρεώσεις. Εγχείρημα δύσκολο καθώς στην Ελλάδα τότε, αλλά και τώρα, το σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι τόσο εξοντωτικό που δεν αφήνει περιθώρια στον μαθητή για άλλες δραστηριότητες. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να ξεκλέβουμε χρόνο κάθε Κυριακή μεσημέρι για μία προπόνηση στο ανοιχτό γήπεδο στο προαύλιο της Ζωσιμαίας. Σε άτυπο ρόλο «τεχνικού συμβούλου», ο τότε προπονητής μας στον ΑΓΣΙ Βαγγέλης Παππάς. Κάποιες προπονήσεις γινόταν και στις ώρες της γυμναστικής, στα μαθήματα κορμού, στις εκδρομές…
Κάπου στο Νοέμβριο το σχολικό πρωτάθλημα ξεκινά. Η Ζωσιμαία στέφεται πρωταθλήτρια στο νομό με συνοπτικές διαδικασίες νικώντας εύκολα στον τελικό το τότε Πολυκλαδικό Λύκειο. Ακολουθεί αγώνας εκτός έδρας στο Αγρίνιο ο οποίος εξελίσσεται σε υγιεινό περίπατο και έτσι η Ζωσιμαία προχωρά στη διοργάνωση ως πρωταθλήτρια ΒΔ Ελλάδος. Πλέον αρχίζουν τα δύσκολα…
Χρειάζεται άλλη μία νίκη προκειμένου η ομάδα να πετύχει το μεγάλο στόχο της πρόκρισης στην τελική φάση της διοργάνωσης. Αντίπαλος το ΕΠΛ Ν. Ιωνίας Βόλου του «πολύ» Παναγιώτη Λιαδέλη αλλά και άλλων σημαντικών παικτών. Ο αγώνας έγινε την Παρασκευή 27 Μαρτίου 1992 στο κατάμεστο ΕΑΝΚΙ και ήταν πραγματικά συγκλονιστικός στην έκβασή του. Στο πρώτο ημίχρονο ο Λιαδέλης υπό την ασφυκτική πίεση του Παπαδόπουλου μένει στους 4 πόντους και η πλάστιγγα φαίνεται να γέρνει υπέρ της Ζωσιμαίας. Στο δεύτερο ημίχρονο όμως η “Ζώσα” φθείρεται με φάουλ,ο Λιαδέλης παίρνει μπρος στο σκοράρισμα σημειώνοντας 32 πόντους και το παιχνίδι πηγαίνει πόντο-πόντο μέχρι το γεμάτο εντάση φινάλε.
3’’ πριν τη λήξη με το σκορ ισόπαλο 63-63 ο Μαράβας επιχειρεί διείσδυση και κερδίζει 1+1 βολές. Αστοχεί στην πρώτη, όμως ο Μπάθας παίρνει το ριμπάουντ και πετυχαίνει καλάθι και φάουλ σε νεκρό χρόνο δίνοντας τη νίκη στην ομάδα της Ζωσιμαίας με 65-63, μιας και η κερδισμένη βολή δεν εκτελέστηκε ποτέ! Τους έξαλλους πανηγυρισμούς ακολουθούν διαπληκτισμοί και συρράξεις καθώς ο Λιαδέλης και η παρέα του δυσκολεύτηκαν λιγάκι να χωνέψουν την ήττα…
Πλέον η Ζωσιμαία Σχολή είναι στις 8 καλύτερες ομάδες της χώρας. Εν τω μεταξύ το γραφείο φυσικής αγωγής με συντονισμένες ενέργειες καταφέρνει να φέρει τη διοργάνωση της τελικής φάσης στα Γιάννενα. Έτσι το Λύκειο Ζωσιμαίας θα έχει σύμμαχο τον κόσμο στην προσπάθειά του… Οι μέρες πλησιάζουν και οι φήμες αρχίζουν να μιλούν για το Λύκειο Μαλακοπής ,το σχολείο που έχουν μαζευτεί οι καλύτεροι της Θεσσαλονίκης με στόχο το χρυσό μετάλλιο. Γίνεται και η κλήρωση της τελικής φάσης. Η Ζωσιμαία θα αντιμετωπίσει στον πρώτο αγώνα την πρωταθλήτρια ομάδα της Κύπρου και αν περάσει βρίσκει το Λύκειο Μαλακοπής στον ημιτελικό. Πρόωρος τελικός είπαν κάποιοι. Τελικά είχαν δίκιο…
Η τελική φάση διεξάγεται την Μ. Εβδομάδα του 1992 .Στον πρώτο αγώνα η Ζωσιμαία «σαρώνει» το Λύκειο Κύπρου με 70 πόντους διαφορά. Πλέον έχει φτάσει η ώρα: Ζωσιμαία Σχολή – Λύκειο Μαλακοπής στον μεγάλο ημιτελικό.
Το κλειστό κατάμεστο, κυριολεκτικά δεν πέφτει καρφίτσα. Κόσμος στα κάγκελα, στους διαδρόμους, τις σκάλες. Πολλοί δεν χώρεσαν καν να μπουν μέσα. Το ματς είναι ένα μεγάλο ντέρμπυ. Το Λύκειο Μαλακοπής υπερτερεί σε ύψη, βάθος πάγκου και έχει στο ρόστερ της αρκετά «αστέρια» της εποχής (Κωτσόπουλος, Γάλλος, Κουκουσέλης κ.α.) Η Ζωσιμαία από την άλλη παίζοντας με δύναμη και πάθος και με τον κόσμο να δίνει ώθηση προηγείται με βραχεία κεφαλή στο σκορ.
Το ματς τα έχει όλα: ένταση, άγχος , λάθη, σκληρές άμυνες , νευρικότητα, αλλά και μεγάλα καλάθια και από τις δύο ομάδες. Δευτερόλεπτα πριν τη λήξη η Ζωσιμαία έχει την ευκαιρία να τελειώσει το ματς αλλά ο Παπακώστας αστοχεί σε δύο ελεύθερες βολές και το ματς οδηγείται σε παράταση.
Στην παράταση γίνεται μεγάλη μάχη με τη Ζωσιμαία να παίζει αποδεκατισμένη αφού οι βασικοί ψηλοί έχουν αποβληθεί με φάουλ. Παρόλα αυτά αντέχει και στο τέλος της παράτασης είναι πίσω με ένα πόντο. Ο Αυδής βγαίνει στον αιφνιδιασμό και ασφυκτικά πιεζόμενος αστοχεί. Οι διαιτητές όμως δεν σφυρίζουν φάουλ και το ματς λήγει. Ήταν φάουλ; Δεν ήταν; Ποιος ξέρει… Η ιστορία έγραψε Ζωσιμαία-Μαλακοπή 80-81. Δυστυχώς από το μεγάλο εκείνο παιχνίδι δεν υπάρχει ούτε ένα βίντεο. Στο τεχνολογικά μακρινό 1992 δεν υπήρχε ούτε μία κάμερα στην κερκίδα. Αν γινόταν σήμερα αυτό το ματς θα είχαμε 200 λήψεις, αφού όλοι έχουμε μια κάμερα στο τσεπάκι μας…
Στον μικρό και μεγάλο τελικό έγιναν τα αναμενόμενα. Η Μαλακοπή κέρδισε εύκολα το Λύκειο Ηλιούπολης κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο και η Ζωσιμαία παρά την απογοήτευση και με τον Βασίλη Τσαμπαλά σε μεγάλη μέρα επικράτησε του Λυκείου Πειραιά κατακτώντας το χάλκινο. Ένα χάλκινο μετάλλιο και μια γλυκόπικρη ανάμνηση που συνοδεύει και συνδέει την «παλιοπαρέα» από τότε μέχρι σήμερα.
Φέτος, ακριβώς 20 χρόνια μετά, μια άλλη παλιοπαρέα της Ζωσιμαίας προκρίθηκε στο final 4 του πανελλήνιου σχολικού πρωταθλήματος, δημιουργώντας έτσι μια μικρή μπασκετική παράδοση. Τους εύχομαι καλή τύχη, δεν ξέρω τις δυνατότητες των αντιπάλων, αλλά μακάρι να μας ξεπεράσουν κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο. Πάνω απ’ όλα όμως ας απολαύσουν το παιχνίδι και ας γεμίσουν με αναμνήσεις που θα τους συνοδεύουν για όλη τους τη ζωή!
