Το πρόγραμμα αυτό αποτελεί μια προσπάθεια εισαγωγής των παιδιών της μικρής αυτής ηλικίας στις βασικές αρχές που μας βοηθούν να ζούμε αρμονικά με τους άλλους και να οριοθετούμε τον εαυτό μας, ώστε χωρίς να νιώθουμε καταπίεση να αντιλαμβανόμαστε την οπτική και τη δυναμική των υπολοίπων κι εν τέλει να καταφέρουμε να ζούμε συλλογικά κι αγαπημένα.
Από την έναρξη της χρονιάς για να μειώσουμε την αυθεντία του εκπαιδευτικού και να αισθανθούν τα παιδιά ισότιμα μέλη της τάξης, καθιερώσαμε τη διαδικασία της τυχαίας επιλογής. Κάθε πρωί επέλεγαν από τους “κλήρους επιλογής θέσης” ένα σχέδιο για να δουν σε ποια θέση θα καθήσουν. Όταν χρειαζόταν να γίνουν ζευγάρια είχαμε τους “κλήρους επιλογής ζευγαριών” που όταν ενώνονταν 2 ζευγάρια μαζί δημιουργούσαν τετράδα, δηλ. μικρή ομάδα.
Ξεκινώντας χρησιμοποιήσαμε τον τροχό γνωριμίας για να γνωριστούμε καλύτερα και να εντοπίσουμε τα κοινά σημεία, αλλά και τις διαφορές μας. Συνεχίσαμε το πρόγραμμα προσπαθώντας να ανακαλύψουμε πως μπορούμε να περνάμε καλά μέσα στην τάξη μας χωρίς να ενοχλούμε, αλλά και χωρίς να μας ενοχλούν… Διαβάσαμε το βιβλίο “Τα χέρια δεν είναι για να δέρνουμε” από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ. Καταγράψαμε τι καλό μπορούμε να κάνουμε με τα χεράκια μας και δημιουργήσαμε ομαδική αφίσα για να ανακοινώσουμε σε όλους τις απόψεις μας.
Κατόπιν διαβάσαμε το βιβλίο “Τα μοιραζόμαστε όλα” από τις εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ κι αναρωτηθήκαμε πως μπορούμε εμείς να έχουμε μια ήσυχη τάξη όπου δεν θα ενοχλεί ο ένας τον άλλον. Καταλήξαμε στη καταγραφή κανόνων, τους οποίους αφού τους γράψαμε σε αφίσα, τους ζωγραφίσαμε ώστε να θυμόμαστε την θετική και αρνητική συνέπεια κάθε κανόνα και τους αναρτήσαμε σε εμφανές σημείο της τάξης για να τους θυμόμαστε! Επίσης συζητήσαμε πόσο οδυνηρό είναι να μας πιάνει πονοκέφαλος από τις δυνατές φωνές και δοκιμάσαμε με τη βοήθεια του ΦΩΝΟΜΕΤΡΟΥ της τάξης που κατασκευάσαμε να μιλήσουμε πότε ψιθυριστά, πότε κανονικά και πότε δυνατά. Τέλος αντιστοιχίσαμε το κάθε επίπεδο φωνής στις δραστηριότητες μας και ζωγραφίσαμε την κατασκευή για να τη θυμόμαστε.
Αφήστε μια απάντηση