Δημοσιεύθηκε στην Άρθρα, Μανόλης Αναγνωστάκης, Πἁράδοση και Μοντερνισμός

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης – Μανόλης Αναγνωστάκης

IMG_20150320_091926
Φέτος η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης  στο σχολείο μας ήταν αφιερωμένη στον θεσσαλονικιό ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη. Το Έτος 2015 είναι έτος Μανόλη Αναγνωστάκη (1925-2005), καθώς φέτος συμπληρώνονται 90 χρόνια από τη γέννησή του και 10 από τον θάνατό του.  Με αφορμή το διδακτικό σενάριο  “Παράδοση και Μοντερνισμός στην Ποίηση, που εφαρμόζεται στην Α΄λυκείου, αποφασίσαμε να “γνωριστούμε” με τον Μανόλη Αναγνωστάκη και να διαβάσουμε ποιήματά του.

IMG_20150320_091935

 Έτσι, σχεδόν αυθόρμητα, ετοιμάστηκε ένα μικρό αφιέρωμα  στον ποιητή  κι αναρτήθηκαν στον πίνακα ανακοινώσεων του σχολείου η βιογραφία του, αρκετά ποιήματά του, τα σχόλια και οι ερμηνείες των μαθητών για ορισμένα από αυτά και κάποιες ζωγραφιές που προέκυψαν από την ανάγνωσή τους.

IMG_20150320_091917 - Αντίγραφο

 

Image
Μανόλης Αναγνωστάκης, “Το σκάκι”, ζωγραφιά της Δήμητρας Αγγελάκη (Α1)

 

 

Η Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Η αρχική έμπνευσή της ανήκει στον έλληνα ποιητή Μιχαήλ Μήτρα, ο οποίος το φθινόπωρο του 1997 πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, και να οριστεί συγκεκριμένη μέρα γι’ αυτό.

Η εισήγησή του έφτασε με επιστολή στα χέρια του ποιητή και μελετητή της ποίησης Κώστα Στεργιόπουλου, προέδρου τότε της Εταιρείας Συγγραφέων. Η ποιήτρια Λύντια Στεφάνου πρότεινε ως ημέρα εορτασμού την 21η Μαρτίου, την ημέρα της εαρινής ισημερίας, που συνδυάζει το φως από τη μία και το σκοτάδι από την άλλη, όπως η ποίηση, που συνδυάζει το φωτεινό της πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους. Η πρώτη Ημέρα Ποίησης γιορτάστηκε το 1998 στο παλιό ταχυδρομείο της πλατείας Κοτζιά. Ετοιμάστηκε με ελάχιστα έξοδα και πολλή εθελοντική δουλειά, και είχε μεγάλη επιτυχία.

Την επόμενη χρονιά ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO, εισηγήθηκε στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του οργανισμού η 21η Μαρτίου να ανακηρυχθεί Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, όπως η 21η Ιουνίου είναι Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής. Οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, οι Τυνήσιοι και άλλοι πρέσβεις από χώρες της Μεσογείου υποστήριξαν την εισήγηση και η ελληνική πρόταση υπερψηφίστηκε.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/worldays/8#ixzz3V1Pj2kXN

 

Δημοσιεύθηκε στην Βιωματικές Δράσεις, Εκδηλώσεις

”Πώς θα ‘ναι, άραγε, να είσαι τυφλός;”

”Πώς θα ‘ναι, άραγε, να είσαι τυφλός;”  της Μερόπης Χασιακή( Β2)

 ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

”Πώς θα ‘ναι, άραγε, να είσαι τυφλός;’‘ αναρωτήθηκα καθώς έκλεινα  τα μάτια μου.
Η απάντηση ήρθε δευτερόλεπτα αργότερα. Πηχτό σκοτάδι κάλυψε τα μάτια μου. Αυτομάτως κοκάλωσα λες και μου ‘βαλαν βαρίδια στα πόδια. Προσπαθούσα να προσανατολιστώ με βάση την ακοή και την αφή. Δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου εύκολο.

DSCN1381

Όλα αυτά έγιναν την  Πέμπτη 8 Απριλίου  που διοργανώθηκε  μία   ιδιαίτερη δράση στο σχολείο μας .Η ιδέα ενός βιωματικού και άκρως ενδιαφέροντος παιχνιδιού με αφορμή την παγκόσμια εβδομάδα παιδιών με αναπηρίες! Σκοπός του παιχνιδιού ήταν να οδηγήσουν οι πρώτοι τους δεύτερους μέσα από μία διαδρομή που θα  μας έδειχνε τις δυσκολίες που η τύφλωση προκαλεί στην καθημερινή μετακίνηση. Αυτό που το δυσκόλευε ακόμη περισσότερο ήταν πως ο συνοδός σου ήταν κωφάλαλος. Πώς άραγε ζουν αυτοί οι άνθρωποι;

Από αυτή την δοκιμασία κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι να έχεις εμπιστοσύνη ακόμη και στον πιο κοντινό σου άνθρωπο. Αισθανόμουν σαν φυλακισμένη! Δίσταζα  να κάνω το κάθε βήμα και συνεχώς είχα τα χέρια μου απλωμένα μπροστά.

Κάτι επίσης πολύ ενδιαφέρον ήταν το πώς θα καταφέρναμε να συνεννοηθούμε,αφού εγώ σαν τυφλή δεν μπορούσα να δω τα νοήματα αλλά και η συνοδός μου να μου μιλήσει. Παρά τις δυσκολίες πιστεύω πως τα πήγαμε πολύ καλά, αφού την καταλάβαινα.

 

DSCN1387

 

 

 

Είναι περίεργο να θέλεις να δεις αν εκεί που βρίσκεσαι  έχει λιακάδα ή αν βρίσκεται μπροστά σου ένας δρόμος με δεντράκια στο πλάι. Από την άλλη είναι το ίδιο δύσκολο να έχεις τόσα να πεις και να μην μπορείς να τα εκφράσεις.

Ήταν απίστευτο! Τόσην ώρα είχα τελείως άλλη εντύπωση για το πού βρισκόμουν μέσα στη μεγάλη αίθουσα! Αστείο αλλά και σοκαριστικό ταυτόχρονα. Όχι μόνο γιατί συνειδητοποίησα το ρόλο της όρασης, ως   αίσθησης  που όλοι θεωρούμε δεδομένη, αλλά και γιατί αναλογίστηκα ότι παιδιά με πρόβλημα όρασης δεν πρόκειται ποτέ να νιώσουν την ανακούφιση που ένιωσα όταν άνοιξα εγώ τα μάτια μου!

Μερόπη Χασιακή Β2