Ετικέτα: άρθρα

της Κούβαρου Όλγας (Α1)

Το διαδίκτυο είναι παρόν τόσο στη σύγχρονη ζωή μας, όσο και στη σχολική πραγματικότητα, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στην διδασκαλία να ενταχθεί στο πνεύμα της δικής μας εποχής. Υπάρχει η δυνατότητα επίσκεψης σε ηλεκτρονικές σελίδες εκπαιδευτικού περιεχομένου, έχοντας έτσι την ευκαιρία να γνωρίσουμε και μια άλλη πλευρά των μαθημάτων, πιο ευχάριστη, πιο ελεύθερη και πιο κατανοητή. Ετσι λοιπόν όπως στα περισσότερα μαθήματα έτσι και στο μάθημα των αρχαίων ελληνικών έχουμε τη δυνατότητα να το διδαχτούμε με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο μέσω της περιήγησης μας στο διαδίκτυο.

Υπάρχουν ιστοσελίδες με πλήθος αρχαίων ελληνικών κειμένων, πρωτότυπα έργα συγγραφέων στα όποια μάλιστα έχουμε την δυνατότητα άμεσης εύρεσης της μετάφρασης τους και των σχόλιων τους. Επιπλέον, πέρα από ιστοσελίδες όπως η Πύλη αυτές μπορούμε να αναζητήσουμε σε διάφορα λεξικά των αρχαίων ελληνικών διάφορα αποσπάσματα λέξεις που μας είναι άγνωστα. Μπορούμε ακόμη να επεξεργαστούμε τα αρχαία κείμενα με τρόπο κατά τη γνώμη μου πιο προσιτό και πιο διασκεδαστικό στο σημερινό μαθητή. Μάλιστα, κατά την επεξεργασία και αναζήτηση των κειμένων δίνονται στους μαθητές φύλλα εργασίας που ωθούν τον μαθητή στο να οδηγηθεί στη σωστή αναζήτηση και λύση των ασκήσεων.

Έτσι λοιπόν, δίνεται η πρωτοβουλία στους μαθητές να αναζητήσουν κάτι νέο, να ανακαλύψουν και μια ακόμη πλευρά του διαδικτύου διαφορετική από αυτήν που γνώριζαν έως τώρα (παιχνίδια, τραγούδια, έτοιμες απαντήσεις σε ασκήσεις).

Και έτσι τέλος περιηγούνται στο νέο ”εκπαιδευτικό διαδίκτυο” και ανακαλύπτουν τον θησαυρό και την πραγματική σημασία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, κάνοντας απλά το μάθημα παιχνίδι και την μελαγχολία του μαθήματος,

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ!

 

 

Έκθεση ιδεών στο Λύκειο:     Η (αν)ελευθερία του λόγου

της  Χριστίνας  Κατερινοπούλου (Γ1)

«Έκφραση- Έκθεση» είναι ο τίτλος του μαθήματος. Σίγουρα ηχεί ειρωνικά, αν αναλογιστεί κανείς κατά πόσο πρόκειται για ελεύθερη έκφραση ιδεών. Άραγε οι μαθητές προβάλλουν απόψεις που πραγματικά ενστερνίζονται ή παγιδεύονται στην προβολή «γενικά αποδεκτών ιδεών» ;

Ιδιαίτερα στην Γ’Λυκείου, οι μαθητές πολλές φορές καταπνίγουν τις ιδέες τους, τις προσωπικές τους τοποθετήσεις πάνω σε κάποια θέματα έχοντας το φόβο της απόρριψής τους από τους εξεταστές. Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι φορές που καλούνται να υποστηρίξουν θέσεις , οι οποίες  έρχονται σε αντίθεση με τις δικές τους αντιλήψεις. Δυστυχώς, δε σκέφτονται κριτικά, δε στοχάζονται, δε διαμορφώνουν τις δικές τους απόψεις αλλά αναλώνονται στην υιοθέτηση «τυποποιημένων» θέσεων. Η τραγικότητα της κατάστασης συνίσταται στο γεγονός ότι η επιλογή αυτή γίνεται συνειδητά από τους μαθητές. Πολύ πιθανό ο περιορισμός των θεμάτων και η συγκεκριμένη δομή που «επιβάλλεται» να ακολουθήσουν λειτουργούν αποθαρρυντικά. Γι’ αυτό και προτιμούν να «θυσιάσουν» τις διαφορετικές, καινοτόμες, ίσως και ρηξικέλευθες ιδέες τους, καθώς αντιμετωπίζουν μόνο χρησιμοθηρικά το μάθημα της Γλώσσας , εγκλωβισμένοι στη βαθμοθηρία και στην απερίγραπτη «τρέλα» που επικρατεί πριν τις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Ωστόσο, η τακτική αυτή μπορεί να αποδειχθεί μία ανησυχητική στάση ζωής, καθώς οι νέοι καθίστανται επιρρεπείς στη συμβατικότητα, στην ιδεολογική αλλοτρίωση και στον κοινωνικό κομφορμισμό.

Οι απειλές αυτές αναδεικνύουν την ανάγκη μιας διαφορετικής προσέγγισης του μαθήματος της Γλώσσας. Ας σκεφτούμε, καταρχήν, πόσο ανεπαρκείς είναι οι δύο διδακτικές ώρες του μαθήματος που κινητοποιεί τη σκέψη, οξύνει την κριτική ικανότητα και καλλιεργεί την ικανότητα του λόγου. Αναμφισβήτητα, οι ώρες διδασκαλίας του μαθηματος της γλώσσας  είναι απαραίτητο να αυξηθούν, ώστε να διαθέτουν οι μαθητές περισσότερο χρόνο για επαφή με κείμενα, για προβληματισμό και γλωσσική άσκηση. Σημαντικός παράγοντας είναι η διεύρυνση των θεμάτων και η προσέγγιση τους από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Η διδακτέα ύλη δε θα πρέπει να περιορίζεται σε κλασικά θέματα, αλλά να αγγίζει και επίμαχα θέματα με αμφισβητούμενο χαρακτήρα, σχετικά με τα οποία θα μπορούσαν να διατυπωθούν ενδιαφέρουσες απόψεις. Αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα, που  όμως θα παραμείνει ατελέσφορο αν δεν συνδυαστεί με μία ελευθερία στη  δομή των γραπτών κειμένων. Σαφώς, η οργάνωση του λόγου πρέπει να έχει μία λογική αλληλουχία, είναι όμως  απαραίτητο να «χαλαρώσει» η αυστηρότητα της δομής, που ωθεί τους μαθητές στη χρήση στερεότυπων εκφράσεων. Δεν πρέπει, βέβαια, να ξεχνάμε και το ρόλο του δασκάλου. Η αρωγή του είναι καθοριστική για την συστηματική καλλιέργεια της ικανότητας του λόγου. Ο δάσκαλος οφείλει να προάγει το διάλογο και να εξάρει την αξία του, να είναι πρόθυμος να ακούει τις απόψεις των μαθητών και να μην προβάλλει τον εαυτό του ως αυθεντία. Ο ρόλος του πρέπει να είναι επικουρικός, ώστε οι μαθητές να είναι οι «πρωταγωνιστές» της τάξης. Αυτοί επιβάλλεται να κινούν τα νήματα της συζήτησης και ο δάσκαλος να λειτουργεί ως καθοδηγητής τους.

Πρόκειται για επιβεβλημένες αλλαγές που, αν πραγματοποιηθούν, θα βοηθήσουν τους μαθητές αφενός να εκφράζονται ελεύθερα και αφετέρου να καλλιεργήσουν τις ικανότητές τους στο λόγο. Σε αντίθετη περίπτωση, θα παραμείνουν εγκλωβισμένοι στην «προπαγάνδα»  που υφίστανται, η οποία τους μετατρέπει σε άκριτα, άβουλα και ανελεύθερα όντα. Πράγματι, μόνο ανελεύθερος μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιος που δεν μπορεί να εξωτερικεύσει τις απόψεις του.

 

ΧΡΥΣΗ ΤΟΜΗ

Το πρόβλημα  της  διαίρεσης ενός ευθυγράμμου τμήματος σε μέσο και άκρο λόγο είναι γνωστό σήμερα ως πρόβλημα της Χρυσής Τομής. Ο λόγος αυτός συμβολίζεται διεθνώς με το γράμμα  Φ προς τιμήν του Φειδία. Η χρυσή τομή είναι η πιο αρμονική διαίρεση ενός ευθύγραμμου τμήματος (L) σε δύο άνισα μέρη και για τον λόγο αυτόν έχει χρησιμοποιηθεί στην αρχιτεκτονική και στη ζωγραφική, τόσο στην αρχαία Ελλάδα όσο και κατά την Αναγέννηση. Τα δύο μέρη έχουν μια συγκεκριμένη μαθηματική αναλογία.

Για την ακρίβεια, ο λόγος του κοντύτερου τμήματος (b) προς το μεγαλύτερο (a) είναι ίσος με το λόγο του μεγαλύτερου τμήματος προς το μήκος όλου του ευθύγραμμου τμήματος: b/a = a/L.

 Αυτή η αναλογία είναι πολύ συχνή στη φύση και θεωρείται ιδανικό ομορφιάς και αρμονίας. Στα έργα τέχνης χρησιμοποιείται συχνά το χρυσό ορθογώνιο, η βάση του οποίου είναι η χρυσή τομή του ύψους του – αν το ύψος ισούται με 1, η βάση θα είναι 1,618…. Το πιο διάσημο παράδειγμα στο οποίο εφαρμόστηκε η χρυσή τομή είναι ο ανεπανάληπτος Παρθενώνας. Η πρόσοψή του εγγράφεται σε ένα χρυσό ορθογώνιο. Επίσης στο κτίριο του ΟΗΕ, στη Νέα Υόρκη,  συναντάμε χρυσά ορθογώνια. Ο Σαλβαδόρ Νταλί χρησιμοποίησε ρητά τη χρυσή αναλογία στο αριστούργημα του «Το Μυστήριο του Μυστικού Δείπνου». Στην “Τζοκόντα” του Λεονάρντο ντα Βίντσι, η χρυσή τομή έχει χρησιμοποιηθεί στις γραμμές του προσώπου, στο κομμάτι που ξεκινά από τον λαιμό και φτάνει ως την αρχή των χεριών κι από το ντεκολτέ ως χαμηλά στα χέρια. Ο χρυσός αριθμός φ κάνει την εμφάνιση του και στο θέατρο της Επιδαύρου μιας και η αναλογία σειρών των δύο διαζωμάτων 21/34=0,618=φ αλλά και η αναλογία του κάτω διαζώματος προς το σύνολο των σειρών  34/55=0,618=φ. Στην ανατομία συναντάμε τη χρυσή τομή στη σχέση μεταξύ του ύψους του σώματος και της απόστασης του αφαλού του από το έδαφος. Ακόμα και πολλές κάρτες ευρείας χρήσης (πιστωτικές κ.λπ.) είναι σε σχήμα χρυσού ορθογωνίου.

Ο μαθηματικός τύπος της χρυσής τομής είναι ο εξής: Η χρυσή τομή δίνει το σημείο που πρέπει να διαιρεθεί ένα ευθύγραμμο τμήμα, ώστε ο λόγος του ως προς το μεγαλύτερο τμήμα να ισούται με τον λόγο του μεγαλύτερου τμήματος ως προς το μικρότερο.

 

(α+β)/α = α/β= φ  άρα    α=φ β  και αντικαθιστώντας στο κλάσμα το α θα προκύψει  η  δευτεροβάθμια  εξίσωση  φ²=φ+1   δηλαδή  φ²-φ-1=0  που  έχει  θετική ρίζα   φ= (1+√5)/2 =1,618033988…….

 

 

 

                                                                 Γαβρή  Αναστασία  ΠΕ03