Παναγιώτα Σιασιοπούλου (Α3)
Ήταν μια φορά μια οικογένεια που ονομαζόταν Φτενούδη. Ο πατέρας ήταν υποδηματοποιός , είχε 6 παιδιά, 4 κορίτσια και 2 αγόρια.
Έπρεπε να τηρηθεί μια σειρά στο σπίτι, να παντρευτεί πρώτα η μεγαλύτερη κόρη και μετά η μικρότερη κόρη. Η μεγαλύτερη όμως κόρη δεν ήθελε να παντρευτεί και καθυστερούσε την σειρά.
Την εποχή εκείνη το μέρος αυτό είχε πόλεμο και οι στρατιώτες κρυβόντουσαν στα σπίτια. Ένας Ιταλός κρύφτηκε στην σοφίτα, μια από της κόρες του υποδηματοποιού, η μικρότερη, ερωτεύτηκε τον Ιταλό και έμεινε έγκυος. Όμως έπρεπε να περιμένει την σειρά της για να τον παντρευτεί, και η μητέρα αποφασίζει να δείξει ότι είναι δικό της το παιδί προκειμένου να αποφύγει τα κάθε σχόλια που την περιμένουν.
Μετά τον θάνατο τον γονιών τους γίνεται αρχηγός η Ασπασία, που με την καταπιεστική της συμπεριφορά πήγε την Ερατώ σε μοναστήρι. Εκεί γνώρισε τον Ζαγάρη ο οποίος της έκανε πρόταση γάμου, παντρεύτηκαν αλλά μόλις κατάλαβε ότι δεν είναι παρθένα την διώχνει.
Η Ερατώ πιστεύει πως για όλα φταίει η Ασπασία και επιστρέφει σπίτι για να την σκοτώσει. Η Ασπασία όμως έπαθε καρδιακή προσβολή. Βλέποντας η Ερατώ πως η ζωή της δεν έχει κανένα νόημα αυτοκτονεί μια μέρα πριν την επιστροφή του Τονίνο που έρχεται να την αναζητήσει.
Λιλή Ζωγράφου (1922-1998).
Η Λιλή Ζωγράφου γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου πέρασε τα παιδικά της χρόνια. Ο πατέρας της ήταν εκδότης εφημερίδας με ιδιαίτερα φιλελεύθερες ιδέες για την εποχή του και πάθος για τη δημοσιογραφία. Φοίτησε στο Λύκειο Κοραής και στο Καθολικό Γυμνάσιο των Ουρσουλίνων στη Νάξο. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής φυλακίστηκε για αντιστασιακή δράση ενώ ήταν έγκυος και γέννησε στη φυλακή. Μετά την απελευθέρωση εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Τη διετία 1953-1954 έζησε στο Παρίσι. Από τη θέση της δημοσιογράφου αντιτάχθηκε στη δικτατορία του Παπαδόπουλου. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1950 με τη συλλογή από νουβέλες “Αγάπη”, γνωστή έγινε όμως εννιά χρόνια αργότερα με την έκδοση του βιβλίου της “Νίκος Καζαντζάκης, ένας τραγικός”, μια απομυθοποιητική και ψυχαναλυτική προσέγγιση της προσωπικότητας του κρητικού συγγραφέα. Συζητήσεις προκάλεσε και το δοκίμιό της “Αντίγνωση: Τα δεκανίκια του καπιταλισμού” στο οποίο υποστήριξε τη θεωρία της περί του χριστιανισμού ως θεμελιακού όρου για την επικράτηση του καπιταλισμού ανά τον κόσμο. Το πιο γνωστό έργο της είναι το μυθιστόρημα “Η Συβαρίτισσα” με έντονα αυτοβιογραφικό χρώμα και εμφανείς επιρροές από τη νιτσεϊκή φιλοσοφία. Το θεατρικό έργο της “Τιμή ευκαιρίας για τον παράδεισο” παραστάθηκε το 1976 από τη Β΄ σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.
«Από τα 23 βιβλία μου είναι εκείνο που με πόνεσε περισσότερο, θα το έλεγα ερωτικό αν δεν κυριαρχούσε σ’ αυτό η απάνθρωπη σκληρότητα της πατριαρχικής οικογένειας. Οι βασικοί χαρακτήρες είναι καθωσπρέπει γυναίκες που σπαταλούν τη ζωή τους στις κοινωνικές συμβάσεις και την ερωτική στέρηση.» (Λιλή Ζωγράφου, Τα Νέα)
