”Πώς θα ‘ναι, άραγε, να είσαι τυφλός;” της Μερόπης Χασιακή( Β2)
ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
”Πώς θα ‘ναι, άραγε, να είσαι τυφλός;’‘ αναρωτήθηκα καθώς έκλεινα τα μάτια μου.
Η απάντηση ήρθε δευτερόλεπτα αργότερα. Πηχτό σκοτάδι κάλυψε τα μάτια μου. Αυτομάτως κοκάλωσα λες και μου ‘βαλαν βαρίδια στα πόδια. Προσπαθούσα να προσανατολιστώ με βάση την ακοή και την αφή. Δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου εύκολο.
Όλα αυτά έγιναν την Πέμπτη 8 Απριλίου που διοργανώθηκε μία ιδιαίτερη δράση στο σχολείο μας .Η ιδέα ενός βιωματικού και άκρως ενδιαφέροντος παιχνιδιού με αφορμή την παγκόσμια εβδομάδα παιδιών με αναπηρίες! Σκοπός του παιχνιδιού ήταν να οδηγήσουν οι πρώτοι τους δεύτερους μέσα από μία διαδρομή που θα μας έδειχνε τις δυσκολίες που η τύφλωση προκαλεί στην καθημερινή μετακίνηση. Αυτό που το δυσκόλευε ακόμη περισσότερο ήταν πως ο συνοδός σου ήταν κωφάλαλος. Πώς άραγε ζουν αυτοί οι άνθρωποι;
Από αυτή την δοκιμασία κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι να έχεις εμπιστοσύνη ακόμη και στον πιο κοντινό σου άνθρωπο. Αισθανόμουν σαν φυλακισμένη! Δίσταζα να κάνω το κάθε βήμα και συνεχώς είχα τα χέρια μου απλωμένα μπροστά.
Κάτι επίσης πολύ ενδιαφέρον ήταν το πώς θα καταφέρναμε να συνεννοηθούμε,αφού εγώ σαν τυφλή δεν μπορούσα να δω τα νοήματα αλλά και η συνοδός μου να μου μιλήσει. Παρά τις δυσκολίες πιστεύω πως τα πήγαμε πολύ καλά, αφού την καταλάβαινα.
Είναι περίεργο να θέλεις να δεις αν εκεί που βρίσκεσαι έχει λιακάδα ή αν βρίσκεται μπροστά σου ένας δρόμος με δεντράκια στο πλάι. Από την άλλη είναι το ίδιο δύσκολο να έχεις τόσα να πεις και να μην μπορείς να τα εκφράσεις.
Ήταν απίστευτο! Τόσην ώρα είχα τελείως άλλη εντύπωση για το πού βρισκόμουν μέσα στη μεγάλη αίθουσα! Αστείο αλλά και σοκαριστικό ταυτόχρονα. Όχι μόνο γιατί συνειδητοποίησα το ρόλο της όρασης, ως αίσθησης που όλοι θεωρούμε δεδομένη, αλλά και γιατί αναλογίστηκα ότι παιδιά με πρόβλημα όρασης δεν πρόκειται ποτέ να νιώσουν την ανακούφιση που ένιωσα όταν άνοιξα εγώ τα μάτια μου!
Μερόπη Χασιακή Β2
