Γιορτάζουμε σήμερα 1 Φεβρουαρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Τρύφωνος, ας πούμε λίγα λόγια:

Ο Άγιος Τρύφων καταγόταν από τη Λάμψακο της Φρυγίας και έζησε επί αυτοκρατορίας Γορδιανού, Φιλίππου και Δεκίου. Λόγω οικονομικών δυσκολιών στη παιδική του ηλικία, αναγκάστηκε για κάποιο χρονικό διάστημα να βόσκει χήνες, για να μπορεί να ζήσει. Ενώ εξασκούσε αυτή τη δουλειά, συγχρόνως μελετούσε και την Αγία Γραφή και με πολύ ζήλο εκτελούσε τα Χριστιανικά του καθήκοντα. Η Άγια Γραφή, όπου διάβαζε ο Άγιος Τρύφων, λέει μεταξύ άλλων: “Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν“. Δηλαδή, ο Θεός τίθεται αντιμέτωπος στους υπερήφανους, στους ταπεινούς, όμως, δίνει Χάρη. Πράγματι, ο ταπεινός Άγιος Τρύφων με τη μεγάλη του φιλομάθεια έγινε σιγά-σιγά ικανός όχι μόνο να ξέρει πολλά ο ίδιος, αλλά και να τα διδάσκει. Ευνοήθηκε τόσο πολύ από τη Θεία Χάρη, ώστε θεράπευε ασθένειες Θαυματουργικά. Μάλιστα, ο βασιλιάς Γορδιανός, όταν έμαθε αυτά για τον Άγιο Τρύφωνα, έστειλε και τον έφεραν να θεραπεύσει την άρρωστη κόρη του. Κι έτσι έγινει, θεράπευσε τη κόρη του, και αφού αρνήθηκε τις τιμές και τα αξιώματα που του πρόσφερε ο Γορδιανός, έφυγε. Επί Δεκίου, όμως, συνέλαβαν τον Άγιο Τρύφων. Ομολογησε με μεγάλο θάρρος την πίστη του στον Χριστό, και χωρίς να φοβηθεί, εκφράστηκε κατά της ειδωλολατρίας. Τότε, ο έπαρχος της Ανατολής Ακυλίνος, στη Νίκαια, διέταξε να τον δείρουν σκληρά. Κατόπιν τον έδεσαν σε ένα άλογο και τον έσυραν σε κακοτράχαλα μερη. Έπειτα τον έσυραν γυμνό πάνω σε καρφιά και έκαψαν το κορμί του με αναμμένες λαμπάδες και τον καταδίκασαν σε αποκεφαλισμό. Στο τέλος, ο Άγιος Τρύφων παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο λέγοντας: «Κύριε Ιησού Χριστέ, δέξαι το πνεύμα μου», και οι βάρβαροι έκοψαν την Τίμια κεφαλή του.Οι Χριστιανοί παρέλαβαν το Τίμιο Λείψανο του Αγίου και αφού το έχρισαν με πολύτιμα μύρα και το τύλιξαν σε σινδόνα, το τοποθέτησαν σε λάρνακα και το έστειλαν στην πόλη της Λαμψάκου όπως ήταν και η επιθυμία του.

Ο Άγιος Τρύφων, έχει καθιερωθεί ως ο Άγιος προστάτης των αμπελουργών, παρουσιάζεται μάλιστα στις νεώτερες αγιογραφίες, όπως βλέπετε παραπάνω, να κρατά ένα κλαδευτήρι.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, εύχομαι χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Ανάλυση ονόματος:
ΤΡΥΦΩΝ: Ο αβρός, ο λεπτός στους τρόπους.

Απολυτίκιο:
Τρυφὴν τὴν ἀκήρατον, ἰχνηλατῶν ἐκ παιδός, βασάνους ὑπήνεγκας, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ ἤθλησας ἄριστα ὅθεν τὴν τῶν θαυμάτων, κομισάμενος χάριν, λύτρωσαι πάσης βλάβης, καὶ παντοίας ἀνάγκης, Τρύφων Μεγαλομάρτυς, τοὺς σὲ μακαρίζοντας.

Το συναξάρι επιμελείται ο συνεργάτης του agioritikovima.gr Κυριάκος Διαμαντόπουλος

πηγή:http://www.agioritikovima.gr

Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

Ονομασία του μήνα Φεβρουαρίου

Ετυμολογία μήνα: Ο Φεβρουάριος παράγεται από το λατινικό ρήμα februare, που σημαίνει καθαίρω, αγνίζω, αποβάλλω τα καθάρματα.
Ο Φεβρουάριος προστέθηκε στο Ρωμαϊκό έτος σαν ο τελευταίος μήνας από τον Πομπίλιο Νουμά. Είναι μήνας διαβατήριος και αποκαθαρκτικός. Το 153 π.χ. μεταφέρθηκε στη θέση που έχει σήμερα (δεύτερος μήνας του έτους), και σε αυτή τη θέση διατηρήθηκε και στο Γρηγοριανό ημερολόγιο. Στη διάρκειά του οι Ρωμαίοι διοργάνωναν τελετές καθαρμών και εξαγνισμών.
Η λατινική λέξη februa σημαίνει καθάρσιος-καθαρκτικός και το ουδέτερο πληθυντικού februa, σήμαινε όχι μόνο καθαρτήριος, αλλά και συγκεκριμένα ειδική γιορτή που γίνονταν τον μήνα Φεβρουάριο.
Ο μήνας λοιπόν που περιλάμβανε τους καθαρμούς ονομάστηκε Februarious mensis και μετά από παράλειψη του mensis (μήνας) έμεινε η λέξη Φεβρουάριος.
Η Άλκη Κυριακίδου-Νέστορος αναφέρει ότι ο Φέβρουος ήταν ο θεός των νεκρών και η Φεβρούα ήταν η θεά που επόπτευε τους καθαρμούς και τους εξαγνισμούς.
Ο μήνας Φεβρουάριος ήταν αφιερωμένος λοιπόν από τους Ρωμαίους στον εξαγνισμό και επιπρόσθετα, επειδή ήταν πολύ βροχερός τον είχαν αφιερώσει στον Ποσειδώνα.
Ο Φεβρουάριος αντιστοιχούσε προς τον αττικό μήνα Ανθεστηριώνα.
Με την καθιέρωση του Ιουλιανού ημερολόγιου (46 π.χ.) περιορίστηκαν οι μέρες του μήνα αυτού από 30 που ήταν ως τότε σε 29, και την εποχή του αυτοκράτορα Αυγούστου του αφαιρέθηκε μια ακόμη ημέρα, που προστέθηκε στον μήνα Αύγουστο προς τιμήν του Αυτοκράτορα.

Ονομασίες λαϊκές για το μήνα Φεβρουάριο

Για να συντονιστεί το ημερολόγιο των 365 ημερών προς το ηλιακό έτος, καθιερώθηκε η αύξηση των ημερών του Φεβρουαρίου κατά μια, κάθε τέσσερα χρόνια.
Ο λαός μας τον αποκάλεσε Κουτσοφλέβαρο, επειδή έχει 28 ημέρες και κάθε τέσσερα χρόνια 29. Κάθε τέσσερα χρόνια που έχουμε δίσεκτο έτος, ο λαός μας πιστεύει ότι είναι κακότυχο. Το δίσεκτο έτος  δεν πρέπει να φυτεύουν αμπέλια οι γεωργοί ούτε να γίνονται γάμοι ούτε να χτίζονται σπίτια.
Λέγεται επίσης Φλιάρης,  Ληψομήνας, Κουτσός, Κουτσούκης ή Μικρός (Κύπρος).
Στον Πόντο τον Φεβρουάριο τον ονόμαζαν συνήθως Κούντουρος, γιατί έχει κοντή ουρά, αφού είναι λειψός σε σχέση με τους άλλους. Επίσης σε κάποια μέρη λεγόταν Κούτσουρος, διότι κατά κάποιο τρόπο είναι κουτσουρεμένος.
Οι δύο λέξεις Φεβρουάριος, Φλεβάρης δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους άσχετα αν συμπτωματικά ταιριάζουν τόσο ώστε η μια να προέρχεται από την άλλη.
Το ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ είναι ρωμαϊκό από τους Ρωμαίους θεούς Φεβρούα των καθαρμών και Φέβρουο των νεκρών.
Το ΦΛΕΒΑΡΗΣ βγαίνει από τη λαϊκή ελληνική παράδοση και έχει σχέση με τις φλέβες της γης. Ο λαός μας κατά τον Δ.Σ. Λουκάτο, παρετυμολόγησε τον μήνα και τον ονόμασε Φλεβάρη, επειδή «ανοίγει τις φλέβες του» και γεμίζει τη γη νερά.
Κατ’ άλλους λέγεται Φλεβάρης, γιατί παγώνει τις φλέβες της γης. Στη Θράκη υπάρχει το ρήμα φλεβαρίζω= πλημμυρίζω, επειδή τα χωράφια «φλεβαρίζουν από τις βροχές
Λέγεται και τρυγητής γιατί στον αγροτικό βίο, ο Φλεβάρης είναι ο μήνας των αμπελιών. Τότε γίνεται το κλάδεμα, το καθάρισμα και το τσάπισμα των αμπελιών. Τότε βάζουν και καταβολάδες, δηλαδή φυτεύουν αμπέλια (εκτός και αν είναι δίσεχτος ο χρόνος). Για αυτό του το περιεχόμενο ο Φλεβάρης λέγεται όπου είναι ανεπτυγμένη η αμπελουργία και Κλαδευτής.
Για τον άστατο καιρό, ο Φλεβάρης λέγεται επίσης και Μεθυσμένος, γιατί δεν ξέρει τι κάνει.

πηγή: www.paidika.gr