Οι επιβάτες της πτήσης κάθονται στις θέσεις τους και περιμένουν τους
πιλότους. Σύντομα, δύο άνδρες μπαίνουν στον αεροπλάνο, με στολή
πιλότου.

Φορούν μαύρα γυαλιά.

Ο ένας από τους δύο συνοδεύεται από έναν σκύλο για τυφλούς και ο
άλλος βρίσκει το δρόμο του με την βοήθεια ενός άσπρου μπαστουνιού.

Προχωρούν στον διάδρομο, μπαίνουν στο πιλοτήριο και ξανακλείνουν την πόρτα.

Πολλοί από τους επιβάτες γελούν νευρικά και όλοι κοιτάζονται με μία
έκφραση που πηγαίνει από την έκπληξη στον φόβο ή τον σκεπτικισμό.

Μερικοί ψάχνουν τις κάμερές τους.

Μερικά λεπτά αργότερα οι μηχανές του αεροπλάνου ξεκινούν και το
αεροπλάνο επιταχύνει στην πίστα.

Τρέχει όλο και πιο γρήγορα και μοιάζει σα να μην πρόκειται να απογειωθεί
ποτέ.

Οι επιβάτες κοιτάζουν από τα παράθυρα τους και διαπιστώνουν ότι το
αεροπλάνο κατευθύνεται ίσια σε μια λίμνη που βρίσκεται στο τέλος του
διαδρόμου απογείωσης.

Το αεροπλάνο τώρα τρέχει πολύ γρήγορα στην πίστα και πολλοί επιβάτες
διαπιστώνουν ότι δεν πρόκειται να απογειωθούν ποτέ και ότι όλοι θα
πέσουν στην λίμνη. Οι φωνές των έντρομων επιβατών γεμίζουν το
αεροπλάνο, αλλά αυτή ακριβώς τη στιγμή, το αεροπλάνο απογειώνεται
γλυκά, χωρίς το παραμικρό πρόβλημα.

Οι επιβάτες ηρεμούν, χαμογελούν, νιώθοντας λίγο ανόητοι που πίστεψαν
σε αυτό το κακόγουστο αστείο. Λίγα λεπτά αργότερα το γεγονός
ξεχάστηκε.

Στο πιλοτήριο, ο πιλότος ψαχουλεύει το ταμπλό με τα όργανα, βρίσκει
το κουμπί του αυτόματου πιλότου και τον βάζει σε λειτουργία. Λέει μετά
στον συγκυβερνήτη.

-Ξέρεις τι πραγματικά με φοβίζει;
-Όχι, απαντά ο άλλος.

-Ρε συ καμιά μέρα, θα βάλουν τις φωνές πολύ αργά και θα πνιγούμε όλοι μας!

Ερώτημα: ΠΟΤΕ ΘΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ;