«Το δρόμο που μου δείχνεις να βαδίσω, τον γνώρισα από μικρός» λέει το τραγούδι.

Η λέξη δασκαλάκος ακουγόταν από τις ελληνικές ταινίες του 60 ακόμα. “Γίνε τουλάχιστον ένας δάσκαλος” είναι μια φράση που πολλοί γονείς έχουν ξεστομίσει ή σκεφθεί.

Αν έτσι θέλει το κράτος να είναι η κατάσταση, τότε είμαστε καταδικασμένοι.

Όταν όμως έρχεσαι και δίνεις ελπίδες, τότε είναι επιβεβλημένο να μπορείς να τηρείς τις υποσχέσεις που έδωσες – προσδοκίες που δημιούργησες.

Οι λέξεις αυτές είναι πάνω από επίκαιρες πολιτικές ανακοινώσεις και στρατηγικές και σίγουρα πάνω από συνδικαλιστικές απαιτήσεις.

Διανύουμε μια περίοδο αναβάθμισης ή καλύτερα αναδιάρθρωσης του εκπαιδευτικού συστήματος και όπως δείχνουν τα πράγματα ΚΑΙ αυτή η μεταρρύθμιση έχει ξεκινήσει από λάθος βάση.

Γιατί ποια είναι η βάση της παιδείας;

Στη συνέντευξή του στην ΕΤ1 και την εκπομπή «Η Ζωή είναι αλλού», ο καθηγητής Νίκος Λυγερός (εξ)έθεσε τα πράγματα με πολύ απλό και όμορφο τρόπο. Είπε:

«Είμαι υπέρ του Δάσκαλος – Μαθητής και όχι του Καθηγητής – Φοιτητής» εξηγώντας πως στο πρώτο δίδυμο υπάρχει η έμπνευση, υπάρχει η θέληση για μάθηση, υπάρχει κάτι το ανεξήγητο, ενώ το δεύτερο δίδυμο αναφέρεται σε θεσμούς.

Ένα κράτος λοιπόν που θέλει να αναβαθμίσει το εκπαιδευτικό του σύστημα, να αποκτήσει μόνο «δασκάλους», θα πρέπει να αρχίσει από τα βασικά. Θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να εξασφαλίσει στα θεσμοθετημένα όργανά του, που έχουν αναλάβει αυτόν τον δύσκολο ρόλο (δάσκαλοι, καθηγητές) τουλάχιστον την επιβίωσή τους!

1) Όταν ένα κράτος αφήνει απλήρωτους τους αναπληρωτές καθηγητές του, πώς έχει την απαίτηση να αφιερωθούν αναπόσπαστοι στο δύσκολο έργο τους; Ποιος από εμάς μπορεί να δουλέψει όταν δεν έχει πού να μείνει ή τί να φάει;

2) Όταν ένα κράτος αναγκάζει τους καθηγητές να βγαίνουν στους δρόμους ζητιανεύοντας για τα απολύτως απαραίτητα, τότε ουσιαστικά είναι το ίδιο το κράτος που ζητιανεύει.

Σκεφτείτε την περίπτωση ενός μαθητή, για να περάσω στη δεύτερη μου ανησυχία, ο οποίος βλέπει στις τηλεοράσεις το δάσκαλό του να παλεύει για την επιβίωσή του και ταυτόχρονα την επόμενη μέρα τον παρακολουθεί στο σχολείο να διδάσκει ανώτερες αξίες και ιδανικά.

Είναι απαράδεκτο να απομυθοποιείται με τέτοιο φθηνό τρόπο ο ρόλος του δάσκαλου – καθηγητή.

Δεν μιλάω για προσλήψεις. Δεν μιλάω για διορισμούς. Μιλάω για συνέπεια.

Όταν το κράτος αποφασίσει ότι θα κάνει ουσιαστικές αλλαγές αυτό θα φανεί στη συνέπεια που δείχνει προς τα όργανά του.

Η κοινωνία δυστυχώς ακολουθεί τις τάσεις των καιρών. Για να μπορέσει ο γονιός, το παιδί, ο συνάδελφος, να αναγνωρίσει την αξία ενός καλού καθηγητή και τον κίνδυνο που προκύπτει από την απαξίωσή του, ασυναίσθητα θα κοιτάξει πρώτα στην αντιμετώπιση που τυγχάνει ο συγκεκριμένος καθηγητής από το ίδιο του το κράτος.

πηγή: Μ. Μακρίδης