Ο μαθητής Παναγιώτης Πετρολιάγκης του Α4 γράφει για την επίσκεψη της τάξης του στην Αρχαία Αγορά.
Μετά από μία ώρα στα λεωφορεία χωρίς κινητά φτάσαμε στην Αθήνα. Στην αρχή πήγαμε σε ένας χώρο γεμάτο αρχαίους τάφους. Η κυρία Ζιάτα είπε πως τον μέρος λέγεται Κεραμεικός και ήταν νεκροταφείο τα αρχαία χρόνια. Μετά περπατήσαμε έναν πολύ μακρύ πεζόδρομο και φτάσαμε στην Αρχαία Αγορά. Εκεί δεν μας άφηναν στην αρχή να μπούμε. Κάτι είχε γίνει με τα εισιτήρια. Μετά όμως μας άφησαν. Φώναξε λίγο η κυρία Ζιάτα. Πήγαμε πρώτα στο Θησείο. Εκεί πάνω σε αυτό που μας είπαν πως λέγεται ζωφόρος είδαμε έναν καταπράσινο παπαγάλο. Η φωλιά του θα είναι εκεί. Δεν ξέρω πώς βρέθηκε αυτός στον ναό, πάντως αυτό που γράφω είναι αλήθεια. Μετά κατεβήκαμε από το Θησείο που λέγεται και ναός του Ηφαίστου και περπατήσαμε στην Αρχαία Αγορά. Η αλήθεια είναι πως αν δεν υπήρχαν οι ταμπέλες και δεν είχαμε και τον χάρτη, δεν θα ξέραμε τι είναι αυτά τα ερείπια. Είχε και αγάλματα στους δρόμους. Μετά πήγαμε σε ένα μεγάλο κτίριο που είναι το μουσείο της Αρχαίας Αγοράς. Μας έδειξαν τα όστρακα και τα παιχνίδια ενός μωρού. Βγήκαμε από το Μουσείο και πήγαμε στο Μοναστηράκι. Εκεί φάγαμε και ψωνίσαμε σουβενίρ. Είδαμε και τον σταθμό του τραίνου. Στον γυρισμό τραγουδούσαμε. Ήμασταν πάλι χωρίς κινητά. Ήταν πάντως μία πολύ όμορφη μέρα!
Οι κούκλες μας έγιναν άνθρωποι: άρχισαν να μιλούν, να κινούνται, να αισθάνονται. Απέκτησαν υπόσταση.
Μέρα αναστοχασμού η σημερινή για όλους/ες τις εκπαιδευτικούς του σχολείου. Δεν ήταν εύκολο το εγχείρημα. Να δουλέψουν όλα τα τμήματα πάνω σε μία ταινία σε ομάδες, να συζητήσουν, να συναισθανθούν, να παίξουν, να μάθουν. Οι αρχικές αντιστάσεις – που είναι απόλυτα λογικές- έγιναν ενθουσιασμός. “Μιλάνε οι μαθητές που ποτέ δεν μιλούν! Συμμετέχουν οι μαθήτριες του τελευταίου θρανίου!”. Η μία έκπληξη διαδέχεται την άλλη. Τα συναισθήματα γίνονται χορός, οι λέξεις γίνονται χορός, γιατί η νοηματική είναι χορός.
Αλλά ας δούμε γιατί και πώς.
Στο πλαίσιο της προσπάθειάς μας να βοηθήσουμε τους μαθητές να προσαρμοστούν ομαλά στη μετάβασή τους από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο, πραγματοποιήθηκε η δραστηριότητα του “Δέντρου των Συναισθημάτων”, ενταγμένη στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας. Η συγκεκριμένη δραστηριότητα είχε ως στόχο να ενισχύσει την αυτογνωσία, την συναισθηματική έκφραση και την κοινωνική αλληλεπίδραση των μαθητών.
Χρησιμοποιώντας τις δυνατότητες του διαδραστικού πίνακα οι μαθητές του Α3 ζωγράφισαν από ένα φύλλο πάνω στο δέντρο (που συμβόλιζε την κοινότητα της τάξης και την ανάπτυξη των μαθητών μέσα σε αυτήν), καταγράφοντας μέσα σε αυτό το συναίσθημα που τους εκφράζει όπως χαρά, ενθουσιασμό, άγχος, αβεβαιότητα, ανυπομονησία, κ.λπ., καθώς μεταβαίνουν από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο. Με πράσινο χρώμα αποτύπωσαν τα θετικά συναισθήματα και με κόκκινο τα αρνητικά.
Στο τέλος της διαδικασίας έγινε συζήτηση μεταξύ τους, όπου μίλησαν για τα συναισθήματά τους και κατανόησαν ότι δεν είναι μόνοι στις ανησυχίες ή στους ενθουσιασμούς τους · ότι τα συναισθήματά τους είναι κοινά με τους συμμαθητές τους, γεγονός που προήγαγε το αίσθημα του «ανήκειν» και ενίσχυσε την έννοια της τάξης ως ένα σύνολο που αναπτύσσεται και εξελίσσεται μαζί. Το κοινό δέντρο, που γέμισε με τα συναισθήματα όλων, βοήθησε τους μαθητές να αναγνωρίζουν και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους συμβάλλοντας, όχι μόνο στην προσωπική τους ανάπτυξη και ψυχική ισορροπία αλλά και στη δημιουργία ενός υποστηρικτικού και θετικού κλίματος μέσα στην τάξη, το οποίο θα είναι το θεμέλιο για την περαιτέρω ακαδημαϊκή και συναισθηματική τους εξέλιξη στο Γυμνάσιο.
Η φιλόλογος
Αθανασία Ζιάτα
