
«Ο δρόμος μου»
Πλησιάζουν τα δέκατα τρίτα γενέθλιά μου! Ανυπομονώ να δω την τούρτα που μου έχει φτιάξει η γιαγιά μου. Ανυπομονώ και για τα δώρα. Φέτος ζήτησα από τους γονείς μου μία ποδοσφαιρική εμφάνιση της αγαπημένης μου ομάδας. Σκέφτομαι, όταν μεγαλώσω, να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Πέρυσι ήθελα να γίνω επαγγελματίας τενίστας, αλλά άλλαξα γνώμη. Οι ποδοσφαιριστές είναι πιο διάσημοι και αρέσουν περισσότερο στα κορίτσια. Το κατάλαβα όταν άκουσα τη συμμαθήτριά μου, την Ελένη, να μιλάει με τις φίλες της για τους διάσημους ποδοσφαιριστές. Με πόσο θαυμασμό μιλούσαν!
Η Ελένη είναι η αγαπημένη μου, αλλά δεν της το έχω πει, γιατί φοβάμαι. Πιο εύκολο μου φαίνεται να τρέξω ένα χιλιόμετρο, παρά να της μιλήσω. Είναι τόσο όμορφη, που μου κόβεται η μιλιά όταν την κοιτάζω. Σκέφτομαι όμως, ότι εκείνη ποτέ δεν θα γυρίσει να με κοιτάξει. Είναι πολύ πιθανό μάλιστα, να αγνοεί και την ύπαρξή μου, κι ας είμαστε στην ίδια τάξη. Δεν είναι εύκολο να προσέξει κάποιον σαν εμένα. Αντίθετα με τα υπόλοιπα αγόρια της τάξης, που μου δείχνουν υπερβολική προσοχή, αλλά τις περισσότερες φορές, αρνητική. Είτε θα γελάσουν και θα με προσπεράσουν, είτε θα με σπρώξουν και θα τρέξουν. Δεν τους έχω κάνει κάτι, απλώς τους ενοχλεί που υπάρχω τριγύρω. Ίσως και να τους στενοχωρεί η παρουσία μου. Δεν ξέρω.
Εκείνο που ξέρω είναι ότι ανυπομονώ να μεγαλώσω. Να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Ο πατέρας μου λέει συνεχώς να κάνω όνειρα μεγάλα, όσο πιο μεγάλα, τόσο πιο αληθινά. Δεν μπορώ να καταλάβω τι εννοεί ακριβώς. Για να πραγματοποιηθούν τα όνειρά μου πρέπει να είναι οπωσδήποτε μεγάλα; Αν δεν είναι δηλαδή μεγάλα, δεν θα πραγματοποιηθούν; Τέλος πάντων, εγώ έμαθα να κάνω μεγάλα όνειρα, έτσι κι αλλιώς.
Σίγουρα, θα πάω στο εξωτερικό, να δω νέα μέρη, διαφορετικά. Σκοπεύω να γυρίσω όλο τον κόσμο. Πάντα ήθελα να δω πώς ζουν οι άλλοι λαοί. Επίσης, ονειρεύομαι κάποια στιγμή να βρεθώ στις υποθαλάσσιες σπηλιές των Ωκεανών. Πιστεύω ότι εκεί θα βρω πολλά ενδιαφέροντα πράγματα. Ίσως και παλιούς καλά κρυμμένους θησαυρούς από ναυάγια μιας άλλης εποχής.
«Έλα αγόρι μου, θα αλλάξουμε πεζοδρόμιο. Πάλι τα ίδια. Βαρέθηκα πια αυτή την κατάσταση. Έτσι μου έρχεται να πάρω μία πέτρα και να τη ρίξω στα αυτοκίνητα.»
«Μη θυμώνεις, μαμά. Δεν πειράζει.»
«Φυσικά και πειράζει. Είναι άδικο, είναι κακό, είναι απαίσιο.»
«Δεν θα μας χαλάσει όμως, τα γενέθλια. Έλα, πάμε τριγύρω.»
«Είσαι τόσο καλό παιδί, Γιάννη. Δεν σου αξίζει ο κόσμος αυτός.»
«Μήπως θες να πεις ότι δεν με χωράει ο κόσμος αυτός; Εγώ αυτό βλέπω. Σπάνια χωράω να περάσω από κάπου.»
«Όλα τα βρίσκεις αστεία, ποτέ δεν παραπονιέσαι.»
«Έμαθα να μη δίνω τόση σημασία στα εμπόδια.»
«Το σημαντικότερο είναι να βρίσκεις τον τρόπο να τα ξεπερνάς. Να μην αφήνεις τους άλλους να σε περιορίζουν. Υποσχέσου το αυτό! Δεν θα αφήσεις τίποτα και κανέναν να σε περιορίσει.»
«Το υπόσχομαι. Έχω μεγάλα όνειρα για μένα και σκοπεύω να τα πραγματοποιήσω. Δεν θα με σταματήσει ένα αυτοκίνητο, που μου έκλεισε την ράμπα.»
«Έτσι μπράβο!»
«Μπορεί να δυσκολεύομαι να κινούμαι εδώ στις κλειστές διαβάσεις, αλλά για να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου δεν θα δυσκολευτώ καθόλου. Ο δρόμος εκείνος είναι ορθάνοιχτος και με περιμένει και εγώ σκοπεύω να τον περπατήσω, ακόμη και πάνω στο αμαξίδιο!»