Τη συνέντευξη πήρε η μαθήτρια του Β3 και μέλος της δημοσιογραφικής ομάδας, Ιόλη Φωτιάδη
Συνέντευξη από τον υποδιευθυντή Βασίλη Χατζηιωάννου για τα βιώματά του από τη 17η Νοεμβρίου 1973
Δημοσιογράφος: Καλημέρα σας, κύριε Χατζηιωάννου, σας ευχαριστώ πολύ που δεχτήκατε την πρόσκλησή μου για να πραγματοποιηθεί η σημερινή συνέντευξη για το θέμα του Πολυτεχνείου.
Κ. Χατζηιωάννου: μετά χαράς να μεταδώσω την προσωπική μου εμπειρία σε μαθητές και νέους για την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Δημοσιογράφος: κύριε Χατζηιωάννου, αρχικά θα ήθελα να μου πείτε πόσο χρονών ήσασταν και τι τάξη πηγαίνατε όταν διαδραματίστηκε η εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Κ. Χατζηιωάννου: Φέρνοντας το παρελθόν στη μνήμη μου θυμάμαι ότι ήμουν μαθητής 2ας ή 3ης Γυμνασίου , δηλαδή περίπου 13 με 14 ετών.
Δημοσιογράφος: Είχατε κάποιον συγγενή που έζησε από κοντά τα γεγονότα;
Κ. Χατζηιωάννου: Εκείνες τις μέρες θυμάμαι στο σχολείο υπήρχε αναταραχή. Πολλοί μαθητές φύγανε για να πάνε στο Πολυτεχνείο. Μέσα σε αυτούς και ο μεγάλος μου αδελφός.
Δημοσιογράφος: Πού ήσασταν εσείς όταν ο αδελφός βρισκόταν στο Πολυτεχνείο;
Κ. Χατζηιωάννου: Εγώ μετά το σχολείο γύρισα στο σπίτι. Η μητέρα μου με ρωτούσε συνέχεια με άγχος και αγωνία που βρισκόταν ο αδελφός μου. Όμως δίσταζα να της απαντήσω διότι δεν ήθελα να την ανησυχήσω περισσότερο. Όμως τα νέα από γειτονιά σε γειτονιά διαδόθηκαν γρήγορα και έτσι έφτασαν και στη δική μου γειτονιά. Η μητέρα μου κατάλαβε πως πολλοί μαθητές, αναμεσά τους και ο αδελφός μου, ήταν στο Πολυτεχνείο.
Δημοσιογράφος: Ακούσατε τη ραδιοφωνική εκπομπή του Πολυτεχνείου; Τι θυμάστε από αυτήν;
Κ. Χατζηιωάννου: Θέλαμε να μάθουμε πληροφορίες για το τι συνέβαινε στο Πολυτεχνείο, όμως οι ραδιοφωνικοί σταθμοί δεν ανέφεραν με εντολή του κράτους απολύτως τίποτα. Καθώς γυρίζαμε σταθμούς, κάποια στιγμή ακούμε έναν σταθμό με πολλά παράσιτα όπου η Μαρία Δαμανάκη έλεγε: «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνειο. Σας μιλάει ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων Ελλήνων, των ελεύθερων φοιτητών». Μετά από λίγη ώρα ακούσαμε: «Χρειαζόμαστε επιδέσμους, χρειαζόμαστε γιατρούς». Κάποιοι είχαν ήδη χτυπηθεί, η αστυνομία και ο στρατός είχαν περικυκλώσει το Πολυτεχνείο και παντού υπήρχαν ελεύθεροι σκοπευτές που ρίχνανε εν ψυχρώ.
Δημοσιογράφος: Πότε γύρισε ο αδελφός σας από το Πολυτεχνείο και τι έκανε όλες τις ώρες που βρισκόταν εκεί;
Κ. Χατζηιωάννου: Το βράδυ της ίδιας μέρας ο αδελφός μου γύρισε από το Πολυτεχνείο στο σπίτι με πρησμένα και μελανιασμένα μάτια. Η μητέρα με αυστηρό τόνο απαίτησε να μάθει τι ακριβώς του είχε συμβεί και γύρισε πίσω σε τέτοια κατάσταση. Τα λόγια της έκρυβαν αγωνία, αλλά και ανακούφιση γιατί ο γιος της γύρισε σπίτι ζωντανός. Ο αδελφός μου άρχισε να εξιστορεί τα γεγονότα που είχαν συμβεί. Οι αστυνομικοί είχαν πάρει ένα ασθενοφόρο το οποίο το παρουσιάσανε ως προσφορά της κυβέρνησης για τη μεταφορά των τραυματιών και της παράδοσης φαρμάκων. Όμως, μέσα στο ασθενοφόρο κρύβονταν αστυνομικοί πάνοπλοι γεμάτοι με καπνογόνα και δακρυγόνα που άρχισαν να τα πετάνε μέσα στον κόσμο. Πολλοί από αυτούς φύγανε. Όσοι δεν φοβήθηκαν τις σφαίρες έμειναν και έτρεχαν τα δάκρυά τους και τρέμανε, μέχρι που εκείνοι αναγκάστηκαν να φύγουν. Τις επόμενες μέρες απαγορεύτηκε η κυκλοφορία και μέναμε όλοι κρυμμένοι στα σπίτια μας.
Δημοσιογράφος: Σας ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σας, που μοιραστήκατε μαζί μας τις εμπειρίες σας.
