Πολλά και δυνατά τα συναισθήματα που νιώσαμε υποδεχόμενοι τον θίασο σχολείου του Πεκίνου. Ενθουσιασμός, συγκίνηση, γαλήνη, αισιοδοξία. Να βλέπεις παιδιά να προσφέρουν σε παιδιά, να παίζουν για άλλα παιδιά, να μαγειρεύουν για άλλα παιδιά, να γελάνε, να επικοινωνούν. Γιατί τα παιδιά πραγματικά επικοινωνούν σαν να μην υπάρχει το εμπόδιο της γλώσσας.  Άλλωστε,  όταν θέλεις να επικοινωνήσεις, όταν ο κόσμος γίνεται πραγματικός και φεύγει από την οθόνη, όταν δεν υπάρχει προκατάληψη, αλλά θαυμασμός για την κουλτούρα του άλλου, τότε θα βρεις τον τρόπο να γνωρίσεις τον άλλο.  Κι κάπως έτσι μπορεί να αλλάξει ο κόσμος.

Το σχολείο χρειάζεται να δίνει τέτοιες ευκαιρίες, να ανοίγει δρόμους συνάντησης πολιτισμών, συνάντησης με το άλλο, να γίνεται χώρος χαράς και νέων εμπειριών. Κι αυτό γίνεται όταν  οι δάσκαλοι βγαίνουμε από τους τοίχους, τους όποιους τοίχους ( εσωτερικούς και εξωτερικούς), και κοιτάμε τον κόσμο με περιέργεια και ανοίγουμε τα μάτια στο νέο, για να δώσουμε την ευκαιρία στους μαθητές μας να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και πολίτες.

Αυτή η μέρα λοιπόν ήταν μέρα αναστοχασμού και αναζήτησης νέων εμπειριών που θα κάνουν τους μαθητές μας παγκόσμιους πολίτες και εμάς ευτυχισμένους δασκάλους.