Αυτό που μας άγγιξε περισσότερο από το ντοκιμαντέρ για τη σχολική βία ήταν η ιστορία της Τζώρτζιας. Η Τζώρτζια δεχόταν αρνητικά σχόλια για το σώμα της , για το ντύσιμό της, για την εμφάνισή της, γενικά για την ίδια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην θέλει να φάει, να μην διαβάζει, να μην μπορεί να κοιμηθεί. Είχε και αυτοκτονικές τάσεις. Στο τέλος όμως σκέφτηκε την οικογένειά της και τους πιο αδύναμους και πήρε τη ζωή στα χέρια της, αντιμετωπίζοντας αυτούς που της έκαναν τη ζωή κόλαση.  Σκέφτηκε επίσης πως αν δεν αντιδράσει αυτή, θα συνεχιστεί η βία σε άλλα πιο αδύναμα παιδιά που θα τα έκαναν στόχους όλοι αυτοί που νομίζουν πως είναι δυνατοί.

Για αυτό πρέπει όλοι να αντιδρούμε στη βία. Να μην την αφήνουμε να απλώνει τα πλοκάμια της. Να τη σταματάμε. Να την αναγνωρίζουμε. Όλοι μαζί μπορούμε.