Το αρχαίο θέατρο της Δημητριάδας βρίσκεται σε απόσταση 150 μέτρα περίπου νότια από τον συνοικισμό των Νέων Παγασών Βόλου, δυτικά του δρόμου Βόλου-Αλμυρού, στη θέση “Δόντια” (την ονομασία αυτή διατήρησε η λαϊκή παράδοση για τα ορατά, ως τις μέρες μας, κατώτερα τμήματα της σειράς των πεσσών, που ανήκαν στο ρωμαϊκό υδραγωγείο της Δημητριάδας και το οποίο περνούσε από τη νότια πλευρά του θεάτρου).

Με τις ανασκαφικές έρευνες αποκαλύφθηκε το θέατρο στη μορφή που είχε κατά την τελευταία φάση της χρήσης του, ενώ παράλληλα διαπιστώθηκε το μέγεθος της λιθοθηρίας, που συντελέσθηκε από την ύστερη αρχαιότητα και αργότερα, όταν η περιοχή του θεάτρου είχε μετατραπεί σε μεγάλο λατομείο καλοδουλεμένου οικοδομικού υλικού, έτοιμου να ξαναχρησιμοποιηθεί σε νέες κατασκευές.

Το θέατρο διαιρείται σε τρία μέρη: α) τη σκηνή με το προσκήνιο β) την
ορχήστρα με τις παρόδους και γ) το κοίλο με τα εδώλια των θεατών.

Περιλαμβάνει τρεις αίθουσες στη σειρά, καθεμιά από τις οποίες έχει πρόσβαση στο προσκήνιο και στην ορχήστρα. Στην είσοδο του βόρειου δωματίου σώθηκε στη θέση του το μαρμάρινο κατώφλι, που διατηρεί όλα τα σημάδια στήριξης μιας δίφυλλης πόρτας.

Η σκηνή την περίοδο αυτή ήταν τουλάχιστον διώροφη, όπως συμπεραίνεται από την ανεύρεση των τριών πρώτων βαθμίδων κτιστής κλίμακας ανόδου στον πρώτο όροφο, που βρέθηκε στη Ν.Α γωνία της βόρειας αίθουσας.

Οι εσωτερικές επιφάνειες των τοίχων της σκηνής ήταν καλυμμένες με χρωματιστά κονιάματα, μικρά κομμάτια από τα οποία βρέθηκαν πεσμένα κατά την ανασκαφή στο εσωτερικό των αιθουσών.

Η σκηνή δεν είχε την ίδια μορφή καθ’ όλη τη μακραίωνη διάρκεια λειτουργίας του θεάτρου. Από τις πρόσφατες ανασκαφικές έρευνες αποκαλύφθηκαν μικρά μόνον τμήματα δύο παλιότερων αρχιτεκτονικών της φάσεων, τα οποία, προς το παρόν, δε βοηθούν στην αποκατάσταση της συνολικής τους κάτοψης.

Η παλιότερη πάντως από τις δύο αυτές φάσεις είναι πολύ πιθανόν να ανήκε στην αρχική μορφή του θεάτρου, της ελληνιστικής εποχής.

Από τη στοά σώζεται σήμερα μόνο ο στυλοβάτης με τους τόρμους (τρύπες) στήριξης των κιόνων.

Παρόμοιους δακτυλίους θα έφεραν και οι άλλες δύο πέτρες, όπως φαίνεται από τους τόρμους προσαρμογής τους, που υπάρχουν σε ανάλογες με τον πρώτο λίθο θέσεις. Η ακριβής χρήση των λίθων είναι προβληματική, ενώ είναι βέβαιο ότι η παρουσία τους σχετίζεται με τα δρώμενα στο χώρο του θεάτρου.

Στη βόρεια πάροδο, όπου έχει πραγματοποιηθεί εκτεταμένη ανασκαφική έρευνα, διαπιστώθηκε η καταστροφή της εισόδου ύστερα από την κατάρρευση του μεγάλου αναλημματος του κοιλου, που ήταν κατασκευασμένο από ωμά πλιθιά και του οποίου το κατώτερο τμήμα είναι σήμερα ορατό.

Το κοίλο έχει τη μορφή αναπτύγματος ανεστραμμένου κόλουρου κώνου.Στην περιοχή αυτή του θεάτρου δεν έχει γίνει εκτεταμένη ανασκαφική έρευνα πέρα από τον καθαρισμό του κεντρικού τμήματος του κοίλου, που πραγματοποιήθηκε κατά τη δεκαετία του 1950.

Από παρατηρήσεις, τεχνικής φύσης, στους βατήρες των εδωλίων και την υποθεμελίωσή τους διαπιστώθηκε ότι το κοίλο του θεάτρου, μετά την αρχική κατασκευή, υπέστη τρεις καταστροφές και τρεις επισκευές μεγάλης κλίμακας.

Στα ψηλότερα επίπεδα του κοίλου δεν σώζονται εδώλια, παρά μόνον, κατά διαστήματα, πλάκες πωρολίθου, πολλές από τις οποίες είχαν ξαναχρησιμοποιηθεί σε παλιότερες αρχιτεκτονικές κατασκευές.

Στο ψηλότερο και μεσαίο μόνο μέρος του κοίλου η διαμόρφωση του εδάφους δείχνει ότι υπήρχε και επιθέατρο, για το οποίο όμως δεν γνωρίζουμε τίποτε περισσότερο. Στο μέσο του ύψους του το κοίλο διασχίζεται οριζόντια από τον αγωγό του ρωμαϊκού υδραγωγείου της Δημητριάδας.

Στο χρονικό αυτό διάστημα των 650 περίπου χρόνων λειτουργίας του θεάτρου υπήρχαν και ορισμένες περίοδοι εγκατάλειψής του, που οπωσδήποτε σχετίζονται με τις διαπιστωμένες καταστροφές και αλλεπάλληλες επισκευές του.