Μια αληθινή ιστορία…

6  Δεκεμβρίου 1987

Αναστάτωση επικρατεί στην αποβάθρα. Οικογένειες ναυτών, γέροι καπετάνιοι και το πλήρωμα του καραβιού που θα αναχωρήσει σε λίγο. Κοιτάζω γύρω μου. Μάλλον είμαι ο μικρότερος ναύτης στο πρώτο μου ταξίδι. Περπατάω αργά και διστακτικά προς το πλοίο, πίσω από τον καταξιωμένο έμπειρο αδερφό μου, ο οποίος έχει  αναλάβει το πόστο του ανθυποπλοίαρχου. Ακούω ομιλίες και αποχαιρετισμούς τριγύρω. Ξεχωρίζω τη βαθιά φωνή ενός γέρου, σεβάσμιου καπετάνιου να μιλάει   στο γιο του: «Είναι απρόβλεπτη η θάλασσα. Ακόμα και τα πιο γαλάζια νερά κρύβουν τους πιο μαύρους κινδύνους. Δε θα βρεθείς ποτέ στο μάτι του κυκλώνα, αλλά ακόμα κι αν βρεθείς δε θα μπορέσεις να το πεις.»

16 Δεκεμβρίου 1987

Έχουν περάσει δέκα μέρες στη θάλασσα. Το πλοίο είναι άνετο, το πλήρωμα φιλικό και τα νερά ήρεμα. Όποτε βρίσκω χρόνο, χαζεύω από το κατάστρωμα τα παιχνιδιάρικα δελφίνια. Πότε-πότε διακρίνω και κάποια μεγάλη λακωνική φάλαινα ή και το μαύρο περίγραμμα κάποιου απειλητικού καρχαρία βαθιά μέσα στο νερό. Τίποτα το ανεπιθύμητο δε διαταράσσει το πρώτο μου ταξίδι και σιγά-σιγά με κατακλύζει η αισιοδοξία. Σε λίγες μέρες φτάνουμε στην Ιαπωνία όπου θα  εκτελέσουμε την αποστολή μας.

19  Δεκεμβρίου 1987

Οι ακτές της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου φαίνονται γαλήνιες και φιλικές. Το πλοίο μας λικνίζεται απαλά στα νερά του λιμανιού της Χακάτα στη βόρεια Ιαπωνία. Κάθε μέλος του πληρώματος εκτελεί τα καθήκοντά του αι γίνεται η εκφόρτωση του πλοίου σε έντονους ρυθμούς. Ο αδερφός μου ως ανθυποπλοίαρχος λαμβάνει ένα μήνυμα από τη μετεωρολογική υπηρεσία που κάνει λόγο για την πιθανή γέννηση ενός τυφώνα στην περιοχή των Φιλιππίνων. Ανήσυχος ενημερώνει τον καπετάνιο. Εκείνος το0ν καθησυχάζει, δίνοντάς του όμως εντολή να παρακολουθεί τις εξελίξεις., ΟΙ ενημερώσεις από την μετεωρολογική υπηρεσία αρχίζουν να γίνονται πιο συχνές όταν είναι βέβαιο πια πως πρόκειται για κυκλώνα. Τον ονομάζουν Μπρέντα και κινείται προς την Ιαπωνία. Η ακριβής πορεία του, ωστόσο δεν μπορεί να προβλεφτεί. Κι ενώ αρχικά φαινόταν πως δε θα έφτανε ως το λιμάνι της Χακάτα. Μια ημέρα πριν ο κυκλώνας διαψεύδει τις προβλέψεις.

20 Δεκεμβρίου 1987

Το πρωί με ξυπνούν ανήσυχες ομιλίες: ¨Οι Ιαπωνικές αρχές έδωσαν εντολή να εγκαταλειφθεί αμέσως το λιμάνι χωρίς να ολοκληρωθεί η εκφόρτωση.¨ Ο καπετάνιος ανήσυχος, αλλά ψύχραιμος και καθησυχαστικός προς το πλήρωμα. Βγαίνοντας από το λιμάνι είμαστε εκτεθειμένοι στον κυκλώνα. Κάνοντας συμβούλιο, αποφασίζουμε να κινηθούμε βόρεια. Είναι η μόνη μας ελπίδα να τον αποφύγουμε.  Οι ενημερώσεις της μετεωρολογικής υπηρεσίας γίνονται εντατικές, ανά μισή ώρα. Προβλέπουν πως ο κυκλώνας θα στρίψει χωρίς να μας απειλήσει. Κι όμως δε στρίβει. Κι έρχεται η στιγμή που κοιτάζω από το παράθυρο και τον βλέπω. Απειλητικός και καταστροφικός, ακολουθεί παράλληλη πορεία με εμάς.

21 Δεκεμβρίου 1987

11 π.μ.

Άσχημες ειδήσεις αναστατώνουν το πλήρωμα. Ο κυκλώνας έρχεται κατά πάνω μας. Δεν προλαβαίνουμε να τον αποφύγουμε. Για πρώτη φορά βλέπω το φόβο στα μάτια του καπετάνιου. Κι ενώ ο θάνατος πλησιάζει, αυτός δίνει οδηγίες για την αποφυγή του. Έτσι το πλήρωμα δένει οτιδήποτε υπάρχει ελεύθερο στο πλοίο, ώστε να μη μπορεί να μετακινηθεί, ενώ ταυτόχρονα ασφαλίζει όλες τις πόρτες.

7 μ.μ.
Είναι σούρουπο. Το πλοίο βρίσκεται σε μία θάλασσα ταραγμένη από ανέμους που φτάνουν τα εννέα με δέκα μποφόρ. Όσο προετοιμασμένος και να ήμουν για τα όσα θα επακολουθήσουν, δεν μπορώ να μην νιώσω καταβεβλημένος όταν βλέπω τον τεράστιο μαύρο μανδύα να μας πλησιάζει από ψηλά και να μας περικυκλώνει ακούγοντας το απειλητικό σφύριγμα του αέρα όλο και πιο δυνατά. Οι μηχανές του πλοίου φτάνουν στη μεγαλύτερή τους απόδοση, όμως το καράβι δεν μπορεί να μετακινηθεί, να εναντιωθεί στις δυνάμεις της Φύσης. Φροντίζουμε τα κύματα να σκάνε στο πλάι του πλοίου, διαφορετικά η βύθισή του είναι ζήτημα χρόνου.

10 μ.μ.

Όλοι οι προβολείς του πλοίου αναμμένοι. Ο καπετάνιος, ο υποπλοίαρχος κι ο ανθυποπλοίαρχος, με τα πρόσωπα κολλημένα στο τζάμι και τα μάτια ορθάνοιχτα, μένουν αμίλητοι στη γέφυρα. Κάποια στιγμή ο ανθυποπλοίαρχος αντιλαμβάνεται πως το πλοίο έχει ξεφύγει από την ¨ασφαλή¨ θέση που μέχρι εκείνη τη στιγμή φρόντιζε ο πηδαλιούχος να διατηρεί. Αμέσως ειδοποιεί τον καπετάνιο. Εκείνος αναλαμβάνει το τιμόνι, αλλά παρά τις προσπάθειές του δε μπορεί να το επαναφέρει. Δίνει στον ανθυποπλοίαρχο το τιμόνι και με την εντολή να το κινήσει με τέτοιο τρόπο που μόνο η εμπειρία μπορούσε να υπαγορεύσει, εκείνος πάει στο ραντάρ. Τη στιγμή αυτή το κύμα χτυπά το πλοίο στο πλάι και εκείνο παίρνει κλίση πενήντα μοιρών. Ο υποπλοίαρχος που δε κρατιόταν από πουθενά εκτοξεύεται στο πλαϊνό τζάμι κι όταν το πλοίο επανέρχεται χτυπά με δύναμη στα απέναντι. Τραυματίζεται, αιμορραγεί, αλλά το πλοίο σταθεροποιείται.

12 μ.μ.

Το πλοίο είναι ακίνητο. Η θάλασσα μοιάζει να βράζει, κύματα δεν υπάρχουν πια,  μόνο ένας άσπρος αφρός  καλύπτει την επιφάνεια της. Η βροχή σταματά, ο άνεμος κοπάζει , η θάλασσα ηρεμεί. Άπνοια. Πάνω έναστρος ουρανός. Βρισκόμαστε  στο μάτι του κυκλώνα. Το στεφάνι του ξεχωρίζει ακόμα στον ορίζοντα. Μαύρο πανύψηλο και απειλητικό, χτίζει ένα θανατηφόρο τείχος γύρω μας.

4 μ.μ.

‘Εχουμε ξεφύγει από αυτόν. Δε κινδυνεύουμε πια. Διαπιστώνουμε όμως πως βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο εδώ και μιάμιση μέρα. Το κύμα που άφησε πίσω του βουβό, δεν αφρίζει. Το μεγάλο μας πλοίο μοιάζει με φύλλο που επιπλέει στα ταραγμένα νερά μιας λίμνης.
8 μ.μ.

Το πρωί πια αρχίζει ο έλεγχος του πλοίου. Με άλλα λόγια το πλοίο είχε υποστεί πολλαπλά ρήγματα. Επομένως δεν είναι πια ασφαλές και πρέπει να οδηγηθεί σε λιμάνι για να καταστραφεί, δηλαδή να ¨κοπεί¨.
Τότε η εταιρεία προτείνει στο πλήρωμα να οδηγήσει το πλοίο όχι στο πλησιέστερο λιμάνι, αλλά σε ένα λιμάνι στην Κορέα, αρκετά πιο μακριά, με τριπλάσια όμως αποζημίωση. Ήμουν ένας ανάμεσα στους οκτώ, από τους σαράντα δύο,   που δέχτηκαν να πάνε. Το ταξίδι διήρκησε μια μέρα κι ο καιρός ήταν καλός.
Επέστρεψα στο σπίτι μου παραμονή Χριστουγέννων με πολλά χρήματα και ανεκτίμητη εμπειρία. Ήμουν ζωντανός και πιο δυνατός. Αντιμετώπισα τα στοιχεία της φύσης. Κατάφερα όχι μόνο να δω το μάτι του κυκλώνα, αλλά να επιζήσω και να μιλήσω γι΄ αυτό…

Της Άννας – Σοφίας Παριανού, Γ2