… Τα φτερά μου μαύρα και γλοιώδη. Το βάρος τους ασήκωτο. Προσπάθησα πολλές φορές να τα σηκώσω μα αυτά δεν υπακούουν. Τι να κάνω; Μια απογοήτευση με κυριαρχεί. Γιατί τώρα; Όχι τώρα! Πρέπει να ζήσω. Το αυγό που σε λίγες μέρες θα έφερνα στον κόσμο, αυτό μάλλον θα χαθεί στα βάθη αυτής της θάλασσας μαζί με εμένα… Μα τι είναι αυτό που μου κρύβει το φως; Ένα πελώριο πουλί, ένας Άγιος που ήρθε να με βοηθήσει να φέρω στη ζωή ό,τι πολυτιμότερο έχω; Ξαφνικά νιώθω να ανεβαίνω στον ουρανό. Πέθανα; Χάθηκα; Έτσι απλά;
– Καλό μου πουλάκι πως σε κατάντησαν έτσι; Σε τι Θεό πιστεύει αυτός που σου το έκανε αυτό; Αν πιστεύει βέβαια… Ακούω την φωνή να μου μιλάει. Αναθάρρησα. Άνθρωπος με αισθήματα. Άνθρωπος… Μα πρέπει να τον εμπιστευτώ άραγε; Αναρωτιέμαι. Με βάζει μέσα σε μια λεκάνη με πεντακάθαρο νερό. Με τρυφερές κινήσεις με καθαρίζει παντού. Ξαφνικά νιώθω τα φτερά μου πιο ελαφρά. Άρχισα και δειλά δειλά να ξεχωρίζω φιγούρες. Βλέπω, ναι βλέπω! Μα τι χαρά είναι αυτή;
– Έλα καλό μου πουλάκι. Μην φοβάσαι. Εγώ είμαι εδώ. Θα σε τυλήξω με αυτή την κουβέρτα να ζεσταθείς, μου λέει. Με πήρε ο ύπνος. Σκεπασμένη με τη ζέστη κουβέρτα. Μα τι μου συμβαίνει… Ναι ήρθε η ώρα να γίνω μάνα…
– Καλό μου πουλάκι. Τι υπέροχο. Έκανες ένα αυγό! Τελικά δεν έσωσα ένα, αλλά δύο πουλάκια. Τι χαρά! Αυτή η μικρή μου βάρκα ήταν η σωτηρία σας!
Ελένη Μπουζάνη
