Χτες είχα μια μέρα από κείνες τις εκνευριστικές, ξέρετε όταν συμβαίνουν διάφορα ενοχλητικά πράγματα το ένα πίσω από το άλλο. Στην αρχή το αντιμετωπίζεις φιλοσοφικά, μετά με δυσφορία και στο τέλος με αγανάκτηση. Όπως είναι φυσικό, επειδή δεν είμαι υπεράνθρωπος, κουβάλησα και κάμποσο από τον εκνευρισμό μου στο σπίτι. Μέχρι το απόγευμα τρωγόμουνα με τα ρούχα μου που λένε. Κάποια στιγμή λοιπόν ήρθε η κόρη μου με κάτι ασκήσεις της Μαθηματικής Εταιρείας που τους είχε βάλει ο καθηγητής στο σχολείο για προπόνηση. Ήθελε βοήθεια και δικαίως εδώ που τα λέμε γιατί οι ασκήσεις ήταν κάποιου επιπέδου.
Λίγο ράθυμα στην αρχή είπα να τη βοηθήσω πιο πολύ από αίσθηση του καθήκοντος αυτή τη φορά. Η πλάκα είναι ότι μετά από 20-25 λεπτά κι ενώ προσπαθούσαμε να καθορίσουμε το μήκος ενός κυκλικού τόξου ώστε να οδηγηθούμε στον υπολογισμό του αντίστοιχου κυκλικού τομέα και αφού για να το καταφέρουμε αυτό είχαμε αποδείξει ότι ένα συγκεκριμένο εγγεγραμμένο τρίγωνο ήταν ισοσκελές, ανακάλυψα ότι όλος ο εκνευρισμός, η κούραση και η πνευματική θολούρα μου είχαν ως δια μαγείας περάσει!
Ήμουν ήρεμος με καθαρό μυαλό και σχεδόν ευδιάθετος. Παράξενο πράγμα έτσι; Η κατάστασή μου συνέχισε να βελτιώνεται κατά τη διάρκεια της επόμενης, αλγεβρικής αυτή τη φορά, άσκησης μέχρι που μου έφτιαξε τελείως.
Συμπέρασμα: Το ότι ασχολήθηκα με, κατά κάποιον τρόπο, “pure mathematics”, με σύμβολα, σχέσεις γωνιών και αναπτύγματα πολυωνύμων χαλάρωσε, ηρέμησε και επανέφερε σε φυσιολογική λειτουργία το μυαλό μου.
Κοίτα να δεις πράγματα….
[notice]Το παραπάνω κείμενο είναι του φίλου και συναδέλφου Χρήστου Μοτσενίγου, ο οποίος μου έδωσε την άδεια να το δημοσιεύσω στο ιστολόγιό μου.[/notice]
1 σχόλιο
Συντάκτης
Έτσι είναι Χρήστο.
Όπως και όταν κάνουμε μάθημα στην τάξη. Μέσα σε 3 λεπτά έχεις αρχίσει να “ταξιδεύεις”, να είσαι μαζί με την τάξη σου αλλού… για όση ώρα είσαι μαζί με τους μαθητές. Δεν έχεις την “πολυτέλεια” να βασανίζεσαι από τα δικά σου προβλήματα. Θυμάσαι μια παλιά διαφήμιση που έλεγε: “με ένα άρλεκιν ξεχνιέμαι”; Έτσι έπαθες κι εσύ με το κυκλικό τόξο. Για να βρεις το μήκος του “ταξίδεψες” (ελπίζω και η κόρη σου) πάνω του…
Αυτή είναι η μαγεία.