Μπορεί η πρώτη φάση της δράσης μας με τα Δέντρα των Ευχών να έληξε άδοξα, όμως δεν απέβη άκαρπη. Αυτό που συνέβη είναι ότι κάποια μικρότερα παιδιά του σχολείου, και συγκεκριμένα οι μαθητές της Γ’ τάξης, εμπνεύστηκαν θα λέγαμε από την δράση αυτή της ΣΤ’ τάξης και θέλησαν να δώσουν κι αυτά τα δικά τους μηνύματα. Η αφορμή για να ξεκινήσουμε δόθηκε στις 9 Μαρτίου, στα πλαίσια των δράσεων για την Πανελλήνια Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας και του Εκφοβισμού, οπότε και ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε καρδούλες. Σήμερα, 4 Απριλίου, καιρού επιτρέποντος, κρεμάσαμε τις ευχούλες μας στο δέντρο που βρίσκεται ακριβώς μπροστά από την τάξη μας! Δεν το στολίσαμε πολύ όμορφα;

Είναι κάποια πράγματα που γεμίζουν την ημέρα μας με χαρά. Αλλά όχι μια χαρά φευγαλέα, που την επόμενη στιγμή την έχουμε κιόλας ξεχάσει. Αυτή η χαρά είχε πολλή προετοιμασία και το κυριότερο, έχει και πολλή συνέχεια. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.

Στο σχολείο μας οι σχέσεις μεταξύ των μαθητών μας δεν ήταν ποτέ και οι καλύτερες, καθρεφτίζοντας φυσικά μια γενικότερη κατάσταση στην κοινωνία. Όχι ότι συνέβη κάτι το ακραίο μέσα στο χώρο του σχολείου, όμως έβλεπες ότι υπάρχει μια ένταση που οφείλεται κάπου. Η πανδημία χειροτέρεψε το πρόβλημα, καθώς στέρησε από τα παιδιά το φυσικό τους χώρο κοινωνικοποίησης, έξω από την οικογένεια, το ίδιο το σχολείο ως χώρο συνύπαρξης. Οι επιμορφώσεις που είχαμε κάνει ως εκπαιδευτικοί πάνω στο θέμα του εκφοβισμού μάς είχαν βοηθήσει στο να αναγνωρίσουμε και να κατανοήσουμε το πρόβλημα, όμως δεν μας είχαν δώσει έτοιμες πρακτικές λύσεις. Φέτος λοιπόν, στο πλαίσιο της αξιολόγησης εκπαιδευτικού έργου της σχολικής μονάδας, μας δόθηκε η ευκαιρία να επανέλθουμε με φρέσκιες ιδέες και δράσεις, μία από τις οποίες ήταν και Το Δέντρο των Ευχών.

Την ιδέα την είχα κατά τη διάρκεια ενός πολύ βροχερού Δεκεμβρίου, όταν ένα πρωινό, την ώρα του μαθήματος, κοίταξα έξω από το παράθυρο, είδα πόσο υπέφεραν τα δέντρα του κήπου μας από το βάρος του νερού που έπεφτε εκείνη τη στιγμή, και ευχήθηκα να βγαίναμε σύντομα κάποια στιγμή έξω και να χαιρόμασταν το διάλειμμά μας.

Η ευκαιρία δόθηκε το Γενάρη, όταν συζητήσαμε τι ευχόμαστε σε όλον τον κόσμο για το νέο έτος 2022, στα πλαίσια του μαθήματος με τα παιδιά της ΣΤ΄ τάξης. Αποφασίσαμε να κάνουμε τις ευχές μας πιο χειροπιαστές, σαν μικρές καρτούλες που ταξιδεύουν παντού με το αεράκι της αγάπης. Ανάμεσα σε ράπιντ τεστ και απουσίες λόγω κόβιντ, συνεργαστήκαμε, τις γράψαμε στα ελληνικά και τα αγγλικά, τις ζωγραφίσαμε, γράψαμε τα ονόματα των δημιουργών, τις κόψαμε, τις πλαστικοποιήσαμε, τους περάσαμε σπάγγο από φυσικά υλικά και ετοιμαστήκαμε να τις δούμε στα δέντρα μας, μόλις ο καιρός το επέτρεπε.

Και η ευκαιρία ήρθε επιτέλους! Μετά από μια μέρα χαράς (Τσικνοπέμπτη), σήμερα Παρασκευή υπήρχε μια χαρμόσυνη ατμόσφαιρα. Και όταν είμαστε χαρούμενοι, είμαστε όλοι πιο ανεκτικοί. Τι πιο ωραία ευκαιρία! Εκμεταλλευόμενη το μοναδικό κενό που έχω στο σχολείο μέσα σε ολόκληρη την εβδομάδα, καθώς φέτος επισκέπτομαι και δύο νηπιαγωγεία, με λίγη βοήθεια στόλισα δύο κεντρικά δέντρα του σχολείου.

Αυτό ήταν! Στο επόμενο διάλειμμα, τα παιδιά ξετρελάθηκαν. Οι μαθητές της ΣΤ’ χάιδευαν απαλά τα στολίδια, διαβάζοντας τα ονόματα των συμμαθητών τους που τα είχαν φτιάξει. Ένιωθαν περηφάνια! Οι μαθητές της Ε’ ζήλεψαν και θέλουν κι αυτοί να φτιάξουν ευχές. Τα πρωτάκια μας κοίταζαν με δέος και ζητούσαν να τους πούμε τι έγραφε εκεί, τι υπέροχους νόμους βάλαμε για το σχολείο μας! Σήμερα το μεσημέρι τα Δέντρα των Ευχών θα συζητήθηκαν σε κάθε σπίτι.

“Συμφιλίωση”, “Καλοσύνη”, “Ειρήνη”, “Αγάπη”, είναι μερικές μόνο από τις ευχές που στέλνουμε από το σχολείο μας σε όλο τον κόσμο! Εσείς, τις πήρατε στο δικό σας σχολείο;

Επικαιροποίηση, 1η Μαρτίου 2022: Τα παιδιά απλώς έφεραν τις κομμένες ευχές στο γραφείο, χωρίς κουβέντα. Περιοριστήκαμε στο να πούμε ότι όποιος το έκανε, έμεινε απλώς με την κακία του.