Το βιβλίο Οι Ανύπαρκτες 1: Μια έρευνα για να μην τρως ποτέ Χ, της Αμερικανίδας Έιμι Ίγκνατοφ, όπως και όλα τα υπόλοιπα της σειράς, είναι πλέον εξαντλημένα στον εκδότη (Ψυχογιός), όμως έπεσαν στα χέρια μου χάρη σε ένα φίλο που μου τα χάρισε.
Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, διαβάζουμε ότι:
Η Λίντια Γκόλντμπλατ και η Τζούλι Γκράχαμ-Τσανγκ είναι κολλητές φίλες και έχουν βάλει ένα και μοναδικό στόχο: να σπάσουν τον κώδικα των Σταρ του σχολείου. Μέσα από την προσεκτική παρατήρηση των συμμαθητριών τους και ριψοκίνδυνους πειραματισμούς, σχεδιάζουν να ξεκινήσουν το γυμνάσιο στην κορυφή της ιεραρχικής τάξης. Για ένα περίεργο λόγο, όμως, οι θαρραλέες δοκιμές των κοριτσιών δεν τους εξασφαλίζουν μια θέση ανάμεσα στις σταρ του σχολείου τους. Και το χειρότερο είναι ότι όσο περνάει η χρονιά φαίνεται να απομακρύνονται όλο και περισσότερο από το στόχο τους… αλλά και η μία από την άλλη.
Το πρώτο ξεκαρδιστικό μυθιστόρημα της Έιμι Ίγκνατοφ μας παρουσιάζει τις ατρόμητες εντεκάχρονες Τζούλι και Λίντια, οι οποίες μπορεί να μην τα καταφέρουν να γίνουν σταρ, καταφέρνουν ωστόσο να διασκεδάζουν απίστευτα τους αναγνώστες!
Πράγματα που μου άρεσαν:
- Μέσα από τις περιπέτειες των δύο κοριτσιών, οι αναγνώστες μαθαίνουν ότι δεν ωφελεί να προσπαθείς να γίνεις κάτι που δεν είσαι, αν και δεν είναι κακό να είσαι ανοιχτός στο να δοκιμάζεις δραστηριότητες, καθώς γνωρίζεις κι εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου.
- Η διαλογική μορφή είναι συναρπαστική, το ίδιο και ο συνδυασμός κόμικ και πρόζας, καθώς το βιβλίο μιμείται εικαστικά την εμφάνιση ενός χειροποίητου λευκώματος με πολύ μεγάλη επιτυχία. Είναι εντυπωσιακό!
- Ταυτόχρονα, η γλώσσα που χρησιμοποιείται είναι αληθινή, χωρίς να είναι προσβλητική, και αξίζουν συγχαρητήρια και στην μεταφράστρια, που κατάφερε να το πετύχει για την ελληνική γλώσσα.
Πράγματα που με ενόχλησαν:
- Η αλλαγή του τίτλου από το “The Popularity Papers” στο “Οι Ανύπαρκτες”. Άλλος ένας «αρνητικός» τίτλος από τις εκδόσεις Ψυχογιός, πιστεύοντας ίσως πως έτσι θα κερδίσουν το αναγνωστικό κοινό, αφού είναι μια «δοκιμασμένη» συνταγή. Κι εκεί ήταν το λάθος τους.
- Η αφέλεια με την οποία παρουσιάζονται οι μπαμπάδες της Τζούλι, καθώς ερωτήματα όπως το αν έχει μαμά και το γιατί φοράει διαρκώς ολόσωμες τζιν φόρμες λαμβάνουν απαντήσεις που φαντάζουν ικανοποιητικές μόνο στους μεγάλους.
- Στερεότυπα, στερεότυπα, στερεότυπα. Με έναν μυστήριο τρόπο, όσο πιο πολύ καταρρίπτονται, τόσο πιο πολύ ενδυναμώνονται και υπάρχουν εκεί για να κάνουν τη ζωή των ανθρώπων, αλλά και την αποδοχή, δυσκολότερη. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι καταφανέστατα ένα αμερικάνικο «προεφηβικό» μυθιστόρημα.
Όπως είπε και ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Φιλόθεος τις προάλλες, στα επίσημα εγκαίνια του 43ου Φεστιβάλ Βιβλίου Θεσσαλονίκης, «Κάθε φορά που ανοίγουμε ένα βιβλίο ανοίγει το μυαλό μας, ανοίγει ο νους μας και είναι πολύ σημαντικό να έχουμε ανοιχτά μυαλά και να πορευόμαστε προς το μέλλον». Με τα μυαλά ανοιχτά, λοιπόν, διαβάστε άφοβα το βιβλίο αν τύχει και το βρείτε κάπου, και συζητήστε, συμφωνήστε ή διαφωνήστε ελεύθερα, όπως οφείλει να κάνει ένας σκεπτόμενος άνθρωπος με το κάθε τι.