Η δημοσιοποίηση του περιστατικού της φωτιάς στο σχολείο της Κάτω Παλαιοκαρυάς προκάλεσε συγκίνηση και παράλληλα σοκ. Το πρώτο που αποφεύγει κανείς να σκεφτεί είναι τι θα γινόταν εάν ο δάσκαλος δεν είχε την ετοιμότητα να απομακρύνει τα 6 παιδιά. Εν πάση περιπτώσει, το κακό αποφεύχθηκε. Η φωτιά προκλήθηκε από την ξυλόσομπα του σχολείου και από τις σωλήνες γρήγορα επεκτάθηκε στο ξύλινο προκάτ κτίριο. Και όμως, το σχολείο της Παλαιοκαρυάς είναι προκατασκευασμένο. Όπως και άλλα σχολεία σε άλλες περιοχές του νομού. Πάλι καλά βέβαια, που υπάρχουν γιατί σε αρκετές ορεινές περιοχές τα σχολεία έχουν κλείσει.
Αναρωτιέται, βέβαια κανείς τι είδους ευκαιρίες έχουν μαθητές όπως αυτοί σε ένα μικρό, προκάτ ξύλινο σχολείο ενός απομακρυσμένου ορεινού ή ημιορεινού χωριού; Αναρωτιέται πόσο ίσες είναι οι ευκαιρίες που έχουν αυτοί οι μαθητές με τους μαθητές σχολείων μίας μεγάλης πόλης;
Η απάντηση είναι προφανής. Ίσες ευκαιρίες σήμερα στην εκπαίδευση δεν υπάρχουν. Η δομή της εκπαίδευσης είναι αναμφίβολα ταξική. Και μαζί και ανταγωνιστική. Η ελληνική εκπαίδευση με τον τρόπο που ασκείται δεν επιδιώκει να δημιουργεί συλλογικότητες αλλά μονάδες. Δεν επιδιώκει να δημιουργεί ανθρώπους με κριτικό πνεύμα, με χαρά, που να κατακτούν τη γνώση μέσα από το παιχνίδι (οι αποδέκτες της εκπαίδευσης είναι μικρά παιδιά και δυστυχώς αυτό σπανίως το θυμόμαστε). Δεν επιδιώκει η εκπαίδευση να δημιουργεί συλλογικότητες εντός και εκτός σχολικής αίθουσας. Επιδιώκει να δημιουργεί μονάδες κατά προτίμηση ανταγωνιστικές μεταξύ τους. Άλλωστε, το δυστύχημα είναι ότι η εκπαίδευση λειτουργεί κατ’ εικόνα και ομοίωση της κοινωνίας, που λειτουργεί κατ’ εικόνα και ομοίωση του οικονομικο-πολιτικού συστήματος.
Το σχολείο της Παλαιοκαρυάς και η κατάληξη του κτιρίου φανερώνει περίτρανα τον χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Φανερώνει περίτρανα την απουσία ίσων ευκαιριών για όλους τους μαθητές. Το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη σχολεία με ξυλόσομπες, όπως επίσης το γεγονός ότι υπάρχουν σχολεία χωρίς αυλές, ή σχολεία χωρίς αίθουσες πολλαπλών χρήσεων, ή σχολεία με ετοιμόρροπες σκεπές, αποδεικνύει περίτρανα ότι όλα όσα λέγονται όλα αυτά τα χρόνια για τον στόχο της παροχής ίσων ευκαιριών σε όλους τους μαθητές δεν ισχύουν. Επίσης, είναι φανερό ότι η εκπαίδευση με τον τρόπο που είναι δομημένη αδιαφορεί για την παροχή γνώσης. Θέλει μόνο να διατηρήσει την υφιστάμενη δομή της. Να διατηρήσει τις εξουσίες στους εμπλεκόμενους με αυτή και να παράγει ανθρώπους εξειδικευμένους, χωρίς κριτική σκέψη. Πλήρως υποταγμένους.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.