Αρχεία 'ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ' Κατηγορία

Νοέ 05 2008

Άρθρα του/της ΑΡΓΥΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΟΥ

Μοναδική περίπτωση φωναγνωσίας

Η πρώτη καταγεγραμμένη περίπτωση ανθρώπου που έχει γεννηθεί με φωναγνωσία προκαλεί το ενδιαφέρον Βρετανών νευροψυχολόγων. Η 60χρονη ασθενής δεν αναγνωρίζει καμία φωνή, εκτός από τη χαρακτηριστική σκοτσέζικη χροιά του Σον Κόνερι.
Αν και έχει καταφέρει να ζει φυσιολογικά παρά τη διαταραχή της, και έχει γίνει πετυχημένη επιχειρηματίας, η γυναίκα δεν μπορεί να αναγνωρίσει ακόμα και τη φωνή της κόρης της στο τηλέφωνο. Φυσικά αποφεύγει να απαντά σε κλήσεις και πρέπει να έχει εκ των προτέρων συνεννοηθεί με κάποιον ότι θα της τηλεφωνήσει μια συγκεκριμένη ώρα, ώστε να ξέρει με ποιον μιλά.
Το σπάνιο πρόβλημα τής είχε εμφανιστεί από πολύ μικρή ηλικία, όταν ένιωθε ότι διέφερε από τους άλλους, ωστόσο το αντιλήφθηκε πλήρως όταν μεγάλωσε και διάβασε ένα επιστημονικό άρθρο για την «προσωπαγνωσία», μια άλλη σπάνια διαταραχή στην οποία υπάρχει αδυναμία αναγνώρισης προσώπων -η φωναγνωσία είναι ουσιαστικά το φωνητικό ανάλογο της πρωσοποαγνωσίας.
Μέχρι σήμερα, η φωναγνωσία είχε παρατηρηθεί μόνο σε ανθρώπους που είχαν υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο ή κακώσεις στο δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου.
Αυτή είναι το πρώτο περιστατικό που κάποιος έχει μεγαλώσει με αυτό το πρόβλημα. Οι τομογραφίες έδειξαν η 60χρονη δεν έχει βλάβες στις περιοχές που σχετίζονται με την ακουστική αντίληψη.
Υποπτεύονται μάλιστα ότι υπάρχουν και άλλες τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων, που δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστές.
Η φωναγνωσία θεωρείται λιγότερο σοβαρή από την προσωπαγνωσία, καθώς η αδυναμία αναγνώρισης όταν ο ασθενής μιλά με κάποιον πρόσωπο με πρόσωπο δημιουργεί μεγαλύτερο άγχος και κοινωνικές δυσκολίες, σε σχέση με την αδυναμία αναγνώρισης από το τηλέφωνο, όταν δεν υπάρχει οπτική επαφή.
Στα πειράματα των ερευνητών του Πανεπιστημιακού Κολεγίου του Λονδίνου, η γυναίκα δεν μπορούσε να αναγνωρίσει τις φωνές διάσημων προσώπων, με εξαίρεση τη φωνή του σερ Σον Κόνερι.
Μπορούσε πάντως να ξεχωρίσει σε ποσοστό περίπου 80% το συναισθηματικό περιεχόμενο των ήχων και την ψυχολογική κατάσταση του συνομιλητή της (θυμός, φόβος, ευχαρίστηση, λύπη κλπ). Μπορούσε επίσης να αναγνωρίσει γνωστές μελωδίες και να διακρίνει τους ήχους πολλών μουσικών οργάνων. Η γυναίκα δηλώνει ότι μπορεί να απολαύσει τη μουσική, παρόλο που δεν αναγνωρίζει τον τραγουδιστή, όταν δεν τον βλέπει.
Η περίπτωση της Βρετανίδας επιχειρηματία παρουσιάζεται στο περιοδικό Neuropsychologia.

Η ΕΡΕΥΝΑ 05 Νοεμβρίου 2008

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια

Οκτ 04 2008

Άρθρα του/της ΑΡΓΥΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΟΥ

Τζιλ Πράις: η γυναίκα με την τέλεια μνήμη που ζει μια κόλαση

Η πάθησή , όπου η καθημερινότητα κατακυριεύεται από τις λεπτομέρειες του παρελθόντος, λέγεται «ανώτερη αυτοβιογραφική μνήμη» ή «υπερθυμητικό σύνδρομο» και είναι τόσο σπάνια ώστε οι γιατροί την έχουν διαγνώσει ως τώρα σε τέσσερις μόλις ανθρώπους.

Ένας από τους τέσσερις ανθρώπους στον κόσμο που έχει διαπιστωθεί ότι έχει «ανώτερη αυτοβιογραφική μνήμη» είναι : η αμερικανίδα Τζιλ Πράις Πράις ,η οποία  δεν έχει την επιλογή να ρυθμίσει τη μνήμη της και αισθάνεται όμηρός της, με αποτέλεσμα να ζει καθημερινά μια κόλαση, όπως λέει η ίδια.

Η 43χρονη από τις ΗΠΑ ζει σε έναν κόσμο, όπου οι αναμνήσεις της είναι τόσο έντονες όσο και την στιγμή που συνέβησαν τα διάφορα γεγονότα. Απαντά με πάσα λεπτομέρεια σε ερωτήσεις που αφορούν το παρελθόν της.

Γεννήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1965 στο Νιου Τζέρσι. Πιστεύει ότι ο εγκέφαλός της «έκανε κλικ» στα οκτώ της, όταν η οικογένεια μετακόμισε στην Καλιφόρνια, και από τότε άρχισε να θυμάται τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια.

Ώς τα 12ά της είχε συνειδητοποιήσει πως μπορούσε να θυμηθεί την προηγούμενη χρονιά μέρα προς μέρα. Από το 1980, η μνήμη της είναι σχεδόν τέλεια. Αυτό σημαίνει ότι κακές στιγμές από το σχολείο, σχόλια της μητέρας της που την πλήγωσαν, δεν αμβλύνθηκαν ποτέ. Τα θυμάται τόσο ζωντανά όσο όταν είχαν συμβεί. Ίσως το χειρότερο απ΄ όλα ήταν ο ξαφνικός θάνατος του συζύγου της, τον οποίο είχε παντρευτεί πριν από δύο χρόνια.

Στις 25 Μαρτίου 2005, εκείνος υπέστη εγκεφαλικό και πέντε μέρες μετά, απεβίωσε. «Εκείνη η Παρασκευή θα κρατήσει 40 χρόνια», λέει. «Δεν ξέρω πώς επιβίωσα. Ήμουν 36 όταν τον γνώρισα, 37 όταν παντρεύτηκα και 39 όταν τον έθαψα… Μπορώ να το μυρίσω, δεν θα φύγει ποτέ, είναι πάντα το ίδιο έντονο. Ήταν σαν να με χτυπάει κάποιος στο κεφάλι με σφυρί».

Ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται τον πόνο από ένα τραυματικό γεγονός έπειτα από σκέψη, η Τζιλ αισθάνεται κάθε φορά το ίδιο σοκ, την ίδια φρίκη και την ίδια αδυναμία που αισθάνθηκε τη στιγμή που το γεγονός αυτό συνέβη. Γι΄ αυτήν, ο χρόνος δεν γιατρεύει τις πληγές. «Επειδή δεν μπορώ να ξεχάσω. Ο πόνος δεν μειώνεται ποτέ».

Πηγή: www.cosmo.gr

2 σχόλια μέχρι τώρα