Η τελευταία σχολική γιορτή του Πολυτεχνείου στην οποία είχα πάρει μέρος ήταν το 1986. Μαθήτρια της Γ’ Λυκείου. Το σχολείο μου με ξανάφερε στη “φωλιά” μου 36 χρόνια μετά. Αναπαραστήσαμε με το τμήμα μου τη δίκη των πρωταιτίων της δικτατορίας. Ό,τι ακούστηκε ήταν μαρτυρίες, και δική μου μαρτυρία μαζί.
Έβλεπα τους εφήβους, που πάλευαν να μπουν στους ρόλους των μαρτύρων κατηγορίας, και σάλευε η ελπίδα ότι θα έχουν επιχειρήματα να στηρίξουν τη δημοκρατία σε κάθε γωνιά της ζωής τους.
Δεν το ξέρει, αλλά τη γιορτή την έστησα με τον νου στον φίλο μου τον Γιάννη και με το τραγούδι που λέγαμε τότε στ’ αυτιά μου.
Για όλα τα χρόνια που περάσαμε μαζί και μας άλλαξαν, μας έκαναν ό,τι είμαστε τώρα, Γιάννη μου. “Τίποτα δεν πάει χαμένο”.
Αφίσα κατά της στρατιωτικής δικτατορίας, 1967-1974 (Γ. Αργυράκης). Καραχρήστος Σ., Ελληνικές αφίσες, Κέδρος, Αθήνα 1984, σ. 254.
Αφήστε μια απάντηση