Υπάρχει ένα είδος απελπισίας που δε μπορείς να είσαι πλέον λυπημένος.
Που δεν αντέχεις άλλη λύπη.
Κάθε άνθρωπος που είναι ενήμερος της μοίρας του, ξέρει πότε χτυπάει το καμπανάκι.
Ο χρόνος αρχίζει και μικραίνει.
Συνειδητοποιείς ότι γεννήθηκες όταν δεν το ήθελες,
κατοικείς σε ένα σώμα που δεν το ξέρεις
και τελικά δεν ορίζεις τίποτα.
Τότε δε σου μένει παρά να υιοθετήσεις τη ζωή σου.
Υιοθετείς ιδανικά, υιοθετείς αγάπες, απλώς και μόνο για να επιβιώσεις.
Ειρήνη Παπά
……………………………………………………………….
Πηγή: lifo. gr
Εφημερίδα Ελευθεροτυπία (1993)
Απόσπασμα από συνέντευξη στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο.
Αφήστε μια απάντηση