Πολύς θόρυβος. Οὐσία ἐλάχιστη.
Λόγια κούφια καί κοινότυπα.
Αρνοῦμαι λοιπόν να γίνω γρανάζι στη στεῖρα κομματική ἀντιπαράθεση.
Γνώμωνας μοναδικός ἡ προσπάθεια προσφορᾶς στον ἄνθρωπο.
Αρνοῦμαι
12 Νοέ 2014 από Σπύρος Γ. Κούρτης
Ξημέρωμα Κυριακῆς γεμάτος ἀπορίες
9 Νοέ 2014 από Σπύρος Γ. Κούρτης
Τι ακριβῶς ἐπιτυγχάνουμε εἰρωνευόμενοι, προπηλακίζοντας, ἤ ὑβρίζοντας, το κράτος, τη διοίκηση ἤ τη πολιτεία στο πρόσωπο των πολιτικών, που ἐμεῖς ἐκλέξαμε;
Τι μας ἐξασφαλίζει ὅτι ὁι δικοί μας “ἐκλεκτοί” θα ἐπιτύχουν κάτι διαφορετικό;
Γιατί πρέπει να περιμένουμε ἀπό τις ὁδηγίες (που τις ἀκολουθοῦμε ἐπιλεκτικά) να φτιάξουν τα πράγματα;
Κάνοντας σαν τα μικρά παιδιά “Μαμά ὁ Τάκης με πειράζει!!!!” τι ακριβώς ἐπιτυγχάνουμε;
Οκ “τα φαγάνε” ε και;
Ἄντε στήσαμε και τις κρεμάλες. Κι ἀπέ;
Τι να κάνουμε; Ἀπλά πράματα .
1ο να μελετᾶμε,
2ο να δουλεύουμε χωρίς βαρυγκομιά και ὅ,τι κάνουμε, να το κάνουμε ὅσο καλλίτερο γίνεται ἀπό μόνοι μας
3ο να ἀγνοούμε ὅ,τι μας μαυρίζει και μας χαλάει τη διάθεση (τοῦτο είναι και το δυσκολότερο).
4ο να γινόμαστε κάθε μέρα καλλίτεροι για μας και τους γύρω μας.
Να μελετάμε,να μελετάμε, να μελετάμε.
31 Οκτ 2014 από Σπύρος Γ. Κούρτης
Όλα γυρίζουν . Ασ’ τους παπάδες να τα βάζουν με το Γαλιλαίο.
Ποτέ πια
29 Οκτ 2014 από Σπύρος Γ. Κούρτης
Είμαι ένας από τους επιζήσαντες κρατούμενους στο SS στρατόπεδο συγκεντρώσεως και εξοντώσεως του Μαουτχάουζεν. Ένας από εκείνους που τον Μάιο του 1945 κλαίγοντας και ελπίζοντας εφώναζαν ποτέ πια! Ήταν τότε που οι οπαδοί του ναζισμού έχασαν τον πόλεμο.
Ο ναζισμός όμως επέζησε. Κυρίως γιατί αιώνιες κοινωνικές πληγές αφέθηκαν αθεράπευτες. Και μένουν ακόμα! Και επιπλέον, γιατί η αντικομμουνιστική υστερία έκαμε τον ναζισμό να ξεχνιέται, και κάποτε και να αθωώνεται.
Μετά από 48 χρόνια αυτό που θέλω να φωνάξω είναι πάλι;
Φίλοι μου, θυμηθείτε: ο Αδόλφος Χίτλερ δεν έπεσε απ’ το διάστημα. Ούτε ήταν ένας και μόνος. Ήταν το διαμόρφωμα δεκάδων χιλιάδων αφανών χιτλερίσκων στη Γερμανία και την Αυστρία. Και όχι μόνο εκεί. Χιτλερίσκων διάσπαρτων σε μεγάλες και μικρές πόλεις, σε χώρους εργασίας, σε γειτονιές, σε συντροφιές, σε οικογένειες.
Και ο ναζισμός δεν ήταν ιδέα ενός και μόνου διεστραμμένου εγκεφάλου. Ήταν η συμπύκνωση της νοσηρής πολιτικής αντίληψης εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων, φορέων του μικροβίου του ρατσισμού, του εθνικισμού, της μισαλλοδοξίας, της τελικής λύσης όλων των προβλημάτων με τη βία, τη φωτιά και το τσεκούρι.
Ο ναζισμός δεν άρχισε με τον Χίτλερ, γι’ αυτό και δεν τον πήρε μαζί του, δεν εμφανίστηκε μόνο στη Γερμανία, γι’ αυτό και δεν επανεμφανίζεται μόνο εκεί. Αλλά παντού όπου ουσιαστικά κοινωνικά προβλήματα τον τρέφουν. Και ο κίνδυνος τώρα δεν είναι η εμφάνιση ενός νέου Χίτλερ και η σπορά ενός άλλου μεγάλου πολέμου. Ο κίνδυνος είναι η αδιαφορία για τα αίτια που αναγεννούν τον ναζισμό και εν συνεχεία η απάθεια και η ανοχή για ένα φαινόμενο που μπορεί να εξελιχθεί σε μαζική διανοητική μόλυνση.
Οι μεγάλοι πόλεμοι δεν αρχίζουν στα πεδία των μαχών, ούτε οι ολέθριες πολιτικές ιδεολογίες ξεκινούν από μαζικές συγκεντρώσεις, σε πλατείες. Αρχίζουν ανύποπτα στους χώρους της καθημερινής μας ζωής, ξεκινούν ακόμη και μέσα απ’ το ίδιο μας το σπίτι. Εκεί φωλιάζουν όλα. Γι’ αυτό μόνο με την πίστη σε μια καθημερινή ζωή, που να μας χωράει όλους, απροκατάληπτη και δίκαιη προς όλους μπορούμε έστω και καθυστερημένα να πετύχουμε αυτό που τόσο προσδοκούσαμε τον Μάιο του 1945: ένα πραγματικό ποτέ πια.
Ιακωβος Καμπανέλλης, σε ανυποπτο χρόνο (1993)
Ιστορία των φράσεων
27 Οκτ 2014 από Σπύρος Γ. Κούρτης
Είμαι απίκο:η λέξη είναι ιταλική και σημαίνει :όρθιος στην πρύμνη για να ρίξω την άγκυρα.
Έγινε Λούης: λέγεται για κάποιον που εξαφανίζεται τρέχοντας γρήγορα .Ο Σπύρος Λούης ήταν ολυμπιονίκης στο μαραθώνιο δρόμο στους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες που έγιναν στην Αθήνα το 1896 και ήρθε όχι μόνο πρώτος αλλά έφερε για την εποχή του περίφημο χρόνο.
Είναι μανίκι αυτή η υπόθεση: πρόκειται δηλαδή για μια δύσκολη υπόθεση. Η έκφραση αυτή λέγεται γιατί το μανίκι είναι το δυσκολότερο μέρος, κατά το ράψιμο, του κουστουμιού ή του φορέματος, είναι , δηλαδή δύσκολη η εφαρμογή του.
Είναι πακτωλός: η φράση λέγεται για κάποιον που βγάζει συνεχώς πολλά χρήματα. Πακτωλός είναι ένα μικρό ποτάμι κοντά στις Σάρδεις της Λυδίας, που κατέβαζε και χρυσάφι μαζί με την άμμο του από τότε που, καθώς πίστευαν , λούστηκε σ’ αυτό ο Μίδας, για ν’ απαλλαχτεί από τη δύναμή του να κάνει χρυσάφι ό,τι άγγιζε.
Μη στέκεσαι σαν το μπάστακα από πάνω μου: «μπάστακας θα πει φύλακας και προέρχεται από την ιταλική λέξη «basta»..
Θα σε κάνω τ’ αλατιού: η φράση αυτή βγήκε από τον τρόπο που γίνονται οι σαρδέλες και γενικά όλα τα ψάρια ,όταν παστώνονται με αλάτι. Ζαρώνουν και χάνουν την όμορφη εμφάνισή τους. Έτσι , λοιπόν, θα τον κάνει όταν τον δείρει, όπως το ψάρι στο αλάτι.
Τον λάδωσε:δηλαδή τον δωροδόκησε. Η φράση μεταφέρθηκε από το λάδωμα του τροχού, που για να δουλέψει καλά πρέπει να λαδωθεί.
Καλή σταδιοδρομία: αυτή η φράση έχει την προέλευσή της από το δρόμο του ενός σταδίου των Αρχαίων στην Ολυμπία, εκεί που γίνονταν οι ολυμπιακοί αγώνες.
Δε μύρισα τα νύχια μου: στην αρχαία Ολυμπία, λίγο προτού οι αθλητές μπουν στο στίβο, πολλοί θεατές απ’ έξω από το Στάδιο έβαζαν μεγάλα στοιχήματα, για τον ένα ή τον άλλο αθλητή. Πολλοί ακόμη πήγαιναν στα διάφορα μαντεία, για να μάθουν το νικητή. Οι «μάντισσες» βουτούσαν τότε τα νύχια τους σ’ ένα υγρό, καμωμένο από δαφνέλαιο, ύστερα τα έβαζαν κοντά στη μύτη τους κι έπεφταν σ’ ένα είδος καταληψίας. Τότε ακριβώς έλεγαν και το όνομα του νικητή.
Τη φράση αυτή τη λέμε σήμερα συνήθως όταν μας ρωτούν για κάποιο γνωστό συμβάν το οποίο εμείς δεν έχουμε μάθει.
Δουλειές με φούντες:κάποτε έγινε σκέψη να βάλουν στα καπέλα των Ελλήνων ναυτών μια μπλε φούντα, όπως το γαλλικό ναυτικό έχει κόκκινη.
Έγιναν τότε πολλά συμβούλια, ώσπου να καταλήξουν σε μια απόφαση, που στο τέλος όμως στάθηκε αρνητική. Απ΄ αυτό βγήκε η φράση: «δουλειές με φούντες», που την έλεγαν οι αξιωματικοί-αυτοί που έπαιρναν μέρος στα συμβούλια-, όταν ήθελαν να αστειευτούν μεταξύ τους.
Είναι σκνίπα στο μεθύσι: όταν κάποιος είναι πολύ μεθυσμένος. Οι σκνίπες όταν είναι πάνω από το ξεσκέπαστο κρασί ζαλίζονται και πέφτουν μέσα.
Κατά φωνή κι ο γάιδαρος: οι Αρχαίοι θεωρούσαν τους γαϊδάρους σα σύμβολο πολλών αρετών και σαν ιερά ζώα. Όταν ένας γάιδαρος φώναζε, προτού αρχίσει μια μάχη, νόμιζαν ότι οι θεοί τους προειδοποι-ούσαν για τη νίκη. Κάποτε ο Φωκίωνας ετοιμαζόταν να επιτεθεί στους Μακεδόνες του Φιλίππου, αλλά δεν ήταν και τόσο βέβαιος για το αποτέλεσμα, επειδή οι στρατιώτες του ήταν λίγοι. Τότε αποφάσισε να αναβάλλει για μερικές μέρες την επίθεση, ώσπου να του στείλουν τις επικουρίες, που του είχαν υποσχεθεί οι Αθηναίοι. Πάνω , όμως , που ήταν έτοιμος να διατάξει υποχώρηση, άκουσε ξαφνικά τη φωνή ενός γαϊδάρου στο στρατόπεδό του.
Κατά φωνή κι ο γάιδαρος ! έκανε ενθουσιασμένος.
Και διέταξε ν’ αρχίσει η επίθεση, με την οποία νίκησε τους Μακεδόνες. Από τότε ο λόγος έμεινε, και τον λέμε συχνά, όταν βλέπουμε ξαφνικά κάποιο φίλο μας, που δεν τον περιμέναμε.
Πήρε το κρίμα στο λαιμό του:στη βυζαντινή εποχή , όταν κάποιος πλούσιος καταδικαζόταν να μείνει στη φυλακή, είχε δικαίωμα να βάλει κάποιον άλλον στη θέση του, τον οποίο , βέβαια πλήρωνε πλουσιοπάροχα. Φυσικά, το δικαίωμα αυτό το είχαν μόνο όσοι καταδικάζονταν λιγότερο από ένα χρόνο. Οι άνθρωποι αυτοί , που δέχονταν να μπουν στη φυλακή, ονομάζονταν «κριματάρηδες», επειδή έπαιρναν τα αμαρτήματα των άλλων πάνω τους. Από τότε έμεινε και η φράση: «πήρε το κρίμα στο λαιμό του».
Ναι στο άσυλο, όχι στα φασιστοειδή
23 Οκτ 2014 από Σπύρος Γ. Κούρτης
* Υπάρχουν συγκεκριμένοι τρόποι να προστατευθεί το άσυλο των ιδεών
1. Είχε άδικο ο κ. Γ. Μαρίνος, στο «Βήμα» της 10ης Απριλίου 2005. Το περι πανεπιστημιακού ασύλου άρθρο-του δέν θα αγνοηθεί. H γενναία γλώσσα-του λειτούργησε πάλι ως υπόμνηση ενός κάρφους στο μάτι της δημοκρατίας. Δέν συμμερίζομαι τον γενικευτικό τόνο των περιγραφών του κ. Μαρίνου, αλλα πώς να διαφωνήσεις με τη βασική διαπίστωση οτι η προστασία των ιδεών απ’ την αυθαιρεσία της εξουσίας έχει επεκταθεί και στην αναίσχυντη αποδοχή φασιστικών πράξεων της μειοψηφίας ενάντια στην πλειοψηφία; Μήν κυττάτε που (τέτοιοι ψόφιοι που είμαστε) κάνουμε πως ξεχνάμε. Θα επανέλθω στο τέλος υπέρ του ασύλου των ιδεών· προς το παρόν επιθυμώ να υπενθυμίσω τα φασιστοειδή φαινόμενα τα οποία η Ελληνική κοινωνία ανέχεται, επι 25 χρόνια τώρα.
2. Ως πρώτη υπόμνηση, αναδημοσιεύω εδώ τον πρόλογο στο Παράρτημα του βιβλίου-μου «Παιδεμός Παιδείας» Λύχνος, 1993. Είναι μια απόπειρα να μεταφερθεί εδώ ο θερμός τόνος της αλλοπρόσαλλης καταληψίας των «καταλήψεων», κατα την τελευταία 25-ετία. Αυτής τηςγάγγραινας που καμώνεται πως… γιατρεύει:
«Αθλιότερη ετερογονία στόχων δεν θα μπορούσε κανείς να φαντασθεί («πονάει στομάχι, χτυπάτε κεφάλι»). Διερωτώμαι, μάλιστα, ποιά σκοτεινή αντιλαϊκή δύναμη ενθαρρύνει άραγε όλα τούτα τα θεατριλίκια για να ματαιώνεται η επίλυση των τεράστιων προβλημάτων της Παιδείας-μας. Πρόκειται για μια ενδημική και διαρκή νόσο που αφήνει παντελώς αδιάφορους αρμόδιους κι αναρμόδιους (εκτός απο μερίδα του Τύπου και των νεόκοπων Ραδιοσταθμών-μας, που αναγγέλλουν την κατάληψη του θερινού ανακτόρου του Τσάρου, τρίς της εβδομάδος).
Είπα λοιπόν να ξανακαταγγείλω την απερίγραπτη αυτή φθορά χρόνου, προσωπικών σχέσεων, περιουσίας (αλλά και σαφηνείας εννοιών), και να ξανα-αποφενακίσω ετούτα τα τερτίπια. Που δέν έχουν σχέση με το κουβάρι της Παιδείας, ούτε και με τα συμφέροντα του Λαού μας. Κάμποση εφήμερη (αλλά γλυκόπιοτη) εξουσία απολαμβάνουν οι πρωτεργάτες μόνο. Τίποτ’ άλλο.
Είναι όμως τούτο πολλαπλά επικίνδυνο. Πρώτον διοτι συνιστά υποκατάστατο λύσεων, αντί για μια ευθεία συγκεκριμένη και πειστική διεκδίκηση. Δεύτερον, διοτι, εξαιτίας των θερμόαιμων αντιπαραθέσεων που προκαλεί, μετατοπίζει το πεδίον του προβληματισμού, και ματαιώνει την συνειδητοποίηση των μηχανισμών που επηρεάζουν τα φαινόμενα. Και τρίτον γιατί συχνότατα, μια κατάληψη μεταλλάσσεται σε γιουρούσι εξωγενών άσχετων στοιχείων.
Δέν θα επικαλεσθώ ως τέταρτη ένσταση τις αθλιότητες που υφίστανται οι διδάσκοντες κατα τις «καταλήψεις» των «πανεπιστημίων». Διοτι αυτοί πληρώνονται να εξωπετάγονται και να λοιδορούνται. Είναι ειδική κατηγορία εργαζομένων, με μειωμένα συνταγματικά δικαιώματα». Πρόσφατα μάλιστα, μερικοί απ’ αυτούς κλείστηκαν μέσα στα γραφεία-τους με αλυσίδες απ’ έξω απ’ την πόρτα τους.
3. Κι ετούτη η επιδημία διαρκεί δεκαετίες τώρα. Απο τότε, έγιναν πολλές απόπειρες να περιγραφεί ακριβέστερα η έννοια, ο σκοπός και η λειτουργία του πανεπιστημιακού ασύλου – χωρίς όμως κανένα πρακτικό αποτέλεσμα. Γιατί; Διοτι ο Λαός-μας δέν ενδιαφέρεται, ο Τύπος-μας λουφάρει, οι πανεπιστημιακές πλειοψηφίες σιγούν – κι επομένως (ορθώς) οι πολιτικοί δέν τολμούν.
Υποστηρίζω όμως οτι τώρα που αποφενακίσθηκαν πλήθος απο ιδεολογικές πομφόλυγες (δεξιές και αριστερές) τώρα που στην παιδεία και την έρευνα πιάσαμε πάτο, τώρα που ο λαός-μας θα ξαναπεί το ψωμί-ψωμάκι – τώρα είναι η ώρα να συνειδητοποιήσομε το δυσθεώρητο εθνικό κόστος αυτών των «παραστάσεων» ορισμένων νεανικών μειοψηφιών. Υπάρχουν συγκεκριμένοι τρόποι να προστατευθεί το άσυλο των ιδεών, και ν’ αποθαρρυνθούν τα φασιστοειδή: H Βουλή των Ελλήνων δικαιούται να ζητήσει τους Εσωτερικούς Κανονισμούς Λειτουργίας των ελληνικών πανεπιστημίων – και τότε τα ξαναλέμε.
Ο κ. Θεοδόσης Π. Τάσιος είναι ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου.
Από εδώ :http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=165973
…
Μα πως να ζούμε ούτε κουβέντα
…
Διδάσκουμε αγάπη στην διαφορετικότητα, ανοχή στην ιδιαιτερότητα και άλλα ηχηρά παρόμοια κι από τη άλλη να εκδηλώσεις για τον τάδε ήρωα που πολέμησε, που ανδραγάθησε, που κατατρόπωσε τον εχθρό, να επέτειοι για μάχες, να μνημόσυνα για πεσόντες ,σφαγιασθέντες κλπ.
Ταλαιπωρημένες εκφράσεις
19 Οκτ 2014 από Σπύρος Γ. Κούρτης
Υπάρχουν κάποιες λέξεις και φράσεις, που, για κάποιον λόγο, τις λέμε λάθος.
Παρ’ ότι το άρθρο δεν είναι οδηγός γραμματικής σε καμμία περίπτωση, σκέφτηκα να δούμε ποιές, από αυτές, χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας και πώς λέγονται και γράφονται σωστά:
Παρ’ ότι το άρθρο δεν είναι οδηγός γραμματικής σε καμμία περίπτωση, σκέφτηκα να δούμε ποιές, από αυτές, χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας και πώς λέγονται και γράφονται σωστά:
«Χαίρετε!»
Είναι ευχή. Δηλαδή να χαίρεστε! Γράφεται με έψιλον και όχι «χαίρεται» (ό,τι θυμάται….).
«Κύριε/κυρία/Δεσποινίς»
Προσφωνούμε, πάντα, κύριο και κυρία κάποιον, που δεν γνωρίζουμε και τον ζητάμε, πάντα, σαν κύριο ή κυρία, στο τηλέφωνο σε τρίτους ακόμα κι αν είναι κολλητός μας και παίζουμε μαζί σφαλιάρες. Το «δώσε μου τον Μανώλη λιγάκι», όταν τηλεφωνούμε στην δουλειά του, δεν δείχνει οικειότητα, αλλά αγένεια.
Επίσης, δεσποινίδες λέμε, μόνο, τα κορίτσια, από 16 χρονών και κάτω. Όχι για τον λόγο που βάζει το βρώμικο μυαλό σας, αλλά επειδή, από 17 χρονών και πάνω, όλες οι γυναίκες αποκαλούνται (και είναι) κυρίες.
Αντιθέτως, δεν αποκαλούμε, ποτέ, “κύριο” τον εαυτό μας!
Λέμε: «Είμαι ο Γιώργος Νταλάρας» και όχι «είμαι ο κύριος Νταλάρας» .
Τέλος, ουδέποτε αποκαλούμε “κύριο” κάποιον που έχει φύγει από τη ζωή, διότι έχει πάψει να είναι κύριος του εαυτού του.
«Με γειά!»
Ευχή. Δύο λέξεις. “Με υγεία”, δηλαδή. Το….”μεγιά”, δεν ξέρω καν τι μπορεί να είναι…
«Εξ απαλών ονύχων»
Το χρησιμοποιούμε, λανθασμένα, όταν θέλουμε να πούμε, ότι κάτι έγινε ή το γνωρίζουμε πολύ επιδερμικά, ξώφαλτσα. Όμως, σημαίνει, ακριβώς, το αντίθετο!
Σημαίνει: «από τότε, που ήμουν μωρό και τα νύχια μου ήταν μαλακά, απαλά», δηλαδή, από πάντα, και δείχνει την εξοικείωση με κάτι.
Είναι συνώνυμο του “παιδιόθεν” (από παιδί). Αν σας ζορίζει να το θυμάστε, αντικαταστήστε το, με το «Σε τα μας, τώρα;» Και μια και είπαμε «παιδιόθεν»:
«-θεν»
Όλα αυτά τα επιρρήματα, με κατάληξη «θεν», λέγονται σκέτα! Το «θεν» δείχνει κατεύθυνση και σημαίνει “από”. ΄Ετσι, είναι πλεονασμός να ξαναβάζουμε το “από”.
Δεν λέμε, δηλαδή, “από ανέκαθεν”, αλλά, απλά, “ανέκαθεν”. Ομοίως, λέμε «έμπροσθεν», «όπισθεν», «άνωθεν», «κάτωθεν», «έξωθεν», «δεξιόθεν», «εκατέρωθεν», «πόθεν», «μακρόθεν», αλλά, προσοχή, δεν υπάρχει…. κοντόθεν! Εκεί, αν δεν θέλουμε να πούμε «από κοντά», μπορούμε να κοτσάρουμε το «εκ του σύνεγγυς». Επισημότητες!
«Ελαφρά τη καρδία»
Δηλαδή, με ανάλαφρη καρδιά, άνετα, χωρίς να το πολυσκεφθώ (το “τη καρδία” είναι στην δοτική). Τσιριμπίμ, τσιριμπόμ. (Μπορείτε να το χρησιμοποιείτε εκεί, όπου θα βάζατε, λανθασμένα, το «εξ απαλών ονύχων!»).
«Αβρόχοις ποσί»
Χωρίς να βρέξω τα πόδια μου. Ο λαός μας λέει «αν δε βρέξεις κώλο, ψάρι δεν τρως», που σημαίνει, ότι πρέπει να εμβαθύνεις σε μια δουλειά, για να έχεις αποτέλεσμα και όχι να την κάνεις επιδερμικά. Σημαίνει και την ευκολία (την έλλειψη κόπου), με την οποία φέραμε εις πέρας κάποιες προσπάθειές μας….
«Άνοιξε τον Ασκό του Αιόλου»
Το ακούμε, συχνά λανθασμένα, από τους τηλεπαρουσιαστές, οι οποίοι λένε: “τους ασκούς τους Αιόλου”. Ο ασκός του Αιόλου, όμως, σύμφωνα με τη Μυθολογία, ήταν ΕΝΑ σακκούλι, από δέρμα ζώου, στο οποίο ο Αίολος, ο θεός των ανέμων, είχε φυλακίσει όλους τους αέρηδες. Συνεπώς, είναι λάθος να λέμε: «άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου», διότι ήταν ΕΝΑΣ, μόνον, ασκός, όπως, άλλωστε, ήταν ένα και το κουτί της Πανδώρας. Χρησιμοποιούμε την συγκεκριμένη έκφαση, αναφερόμενοι σε πράξεις, με ανεξέλεγκτες συνέπειες.
«Υπέρ το δέον»
Και όχι “υπέρ του δέοντος”, που είναι λάθος! Είναι “το δέον” (αυτό, που πρέπει να γίνει) και κάνουμε κάτι, παραπάνω κι από αυτό, δηλαδή, το υπερβαίνουμε.
Το “υπέρ του δέοντος” σημαίνει, πως έχουμε λάβει θέση υπέρ του, ότι το υπερασπιζόμαστε, αλλά όχι ότι το υπερβαίνουμε.
«Ον ου τύπτει λόγος, ουδέ ράβδος»
Και όχι «εκεί, που δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος». Σημαίνει, φυσικά, ότι: ” αυτόν που δεν παίρνει από λόγια, ούτε και το ξύλο μπορεί να τον συνετίσει”. Οπότε, τσάμπα ο κόπος!
«Προπηλακίζω»
Σημαίνει: εκστομίζω ύβρεις, εναντίον κάποιου, σε δημόσια εμφάνισή του και, μάλιστα, προϋποθέτει την ταυτόχρονη παρουσία, στον ίδιον χώρο, και αυτού, που προπηλακίζει και αυτού, που προπηλακίζεται. Δεν σημαίνει, σε καμμιά περίπτωση, ότι επιτίθεμαι σε κάποιον σωματικά.
«Επί τούτω»
Και όχι «επί τούτου», «εξ επί τούτου» και άλλα τέτοια χαριτωμένα, που τα λέμε για αστείο και κοντεύουν να ενσωματωθούν στην γλώσσα μας.
Ομοίως, και το «Επί τω έργω».
«Νους υγιής εν σώματι υγιεί»
Δηλαδή, ένα υγιές μυαλό, μέσα σε ένα σώμα που υγιαίνει, που είναι καλά!
«Ζην ή ζειν;»
Από τον καιρό που το «ζη» (η παλιά υποτακτική) έγινε «ζει», συμπαρέσυρε και το απαρέμφατο.
Το απαρέμφατο, όμως, είναι τύπος της Αρχαίας Ελληνικής, οπότε θα πρέπει να το αφήσουμε ήσυχο και όπως ήταν, δηλαδή, “ζην”.
Άρα, γράφουμε: “Στον πατέρα μου χρωστώ το ζην, στον δάσκαλό μου το ευ ζην”.
“Βγάζω τα προς το ζην”.
“Ζην επικινδύνως” (vivere pericolosamente).
«Μέτρον άριστον»
Πρόκειται για ένα ρητό του Κλεόβουλου του Λίνδιου. Σημαίνει, ότι είναι καλό να έχουμε μέτρο σε όλα. ΄Εχει, όμως, ξεσπάσει διαμάχη, περί του εάν το, κατά κόρον, χρησιμοποιούμενο: “παν μέτρον άριστον”, είναι σωστό ή όχι και τούτο, διότι, με την προσθήκη της λέξεως “παν”, στην αρχή του ρητού, αλλάζει, αμέσως, το νόημα και σημαίνει «μέτρο να’ ναι κι ό,τι να’ ναι!» …. Πάντως, το ρητό “παν μέτρον άριστον” χρησιμοποιήθηκε και από τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό και από τον Μ. Βασίλειο και από τον Μιχ. Ψελλό και, γενικά, χρησιμοποιείται επί δύο χιλιάδες χρόνια, οπότε, δεν μπορούμε, παρά να δεχθούμε, ότι και οι δυο μορφές του εν λόγω ρητού ορθώς χρησιμοποιούνται.
«Εκ των ων ουκ άνευ»
Και όχι «εκ των ουκ άνευ». Δηλαδή, από αυτά, που δεν μπορείς να κάνεις χωρίς.
«Του λόγου το ασφαλές»
Και όχι το αληθές. Είναι από το απολυτίκιο των Φώτων (των Θεοφανείων) και δεν του αλλάζουμε τα…. φώτα!
Δεν έχει «πού την κεφαλήν κλίνη»
Και όχι «κλίναι». Δεν έχει, δηλαδή, που να γείρει το κεφάλι του να ακουμπήσει. Είναι αυτό, που λέμε: «δεν έχει μαντήλι να κλάψει!»
Είναι από τα κατά Ματθαίον και κατά Λουκάν Ευαγγέλια, γι’ αυτό και το κρατάμε, ως έχει. Πάντως, μεταγενέστερα, η φράση απαντάται, σε θρησκευτικά κείμενα, και ως: “πού την κεφαλήν κλίναι”.
Πχ, & π.Χ.!
Π.Χ. «Προ Χριστού», με κεφαλαίο το Χ.
Π.χ. «Παραδείγματος χάριν», με μικρό το χ.
Μ.Χ. «Μετά Χριστόν» και, βεβαίως, όχι: “μετά Χριστού”, που σημαίνει “μαζί με τον Χριστό”.
Δεν έχω να σχολιάσω κάτι. Το πρώτο συντάσσεται με γενική (προ Χριστού γεννήσεως) και το δεύτερο με αιτιατική (τους μετά Χριστόν προφήτες).
Και ο “Χριστός” (=Αυτός, που φέρει το χρίσμα), σαν κύριο όνομα, γράφεται με κεφαλαίο “Χ”.
Και τώρα κάτι, αρκετά εκνευριστικό, ιδιαίτερα όταν ακούγεται από μορφωμένους, ανθρώπους:
Πώς αποκαλούμε έναν ιερέα;
«Πάτερ Γεώργιε» (κλητική), όταν του απευθύνουμε τον λόγο.
Πώς, όμως, μιλάμε, για κάποιον ιερέα; Σ’ αυτήν την περίπτωση, λέμε: Τον «πατέρα Γεώργιο» και όχι τον “πάτερ Γεώργιο”.
Γράφεται, πάντα, με μικρό “π”, γιατί “Πατέρας”, με κεφαλαίο “Π”, είναι, μόνον, ο Θεός.
Για να συνοψίσουμε:
Ο πατήρ/πατέρας Γεώργιος
Του πατρός/πατέρα Γεωργίου
Τω πατρί/(δεν έχουμε πια) Γεωργίω (πως λέμε “την έφαγα, στο δόξα πατρί”)
Τον πατέρα/πατέρα Γεώργιο
Ω! πάτερ!/πατέρα Γεώργιε
Αν, πάλι, δεν είμαστε χριστιανοί, μπορούμε να τον αποκαλέσουμε “κύριο”, μαζί με το επώνυμό του, αλλά είναι άκομψο.
Συνηθίζεται, να αποκαλούμε τους ιερείς οποιασδήποτε θρησκείας, με το αξίωμά τους.
(Εκτός φυσικά κι αν πρόκειται για σατανιστή, οπότε και τον ….διαολοστέλνουμε και είναι κι αυτός στο στοιχείο του).
Επίσης, λέμε:
Ο συνήθης ύποπτος, αλλά το σύνηθες φαινόμενο.
Ο ευμεγέθης κύριος Πάγκαλος, αλλά το ευμέγεθες πακέτο.
Η αυτάρκης Κρήτη, αλλά το αύταρκες νησί.
Ο κακοήθης άνθρωπος, αλλά το κακόηθες μελάνωμα (φτου – φτου, έξω κι από μακριά), κλπ.
΄Ομως, προσοχή:
Ο φιλοθεάμων άνθρωπος, αλλά, το φιλοθεάμον (και όχι φιλοθέαμον) κοινό.
Ώρες και χαιρετούρες
Π.μ. «Προ Μεσημβρίας», αλλά μ.μ. «Μετά Μεσημβρίαν» (κατά το: προ Χριστού / μετά Χριστόν).
Τέλος, από τις 12.01 πμ (προ μεσημβρίας) είναι πρωί και λέμε «καλημέρα!» μέχρι τις 12.00μ (το μεσημέρι). Από τις 12:01 μμ (μετά μεσημβρίαν) είναι απόγευμα
και λέμε «καλησπέρα!», μέχρι τις 12:00 τα μεσάνυχτα!
Όταν φεύγουμε από κάπου, καλό είναι να αποφεύγουμε το «αντίο», διότι σημαίνει “θα τα πούμε στον άλλο κόσμο” (στο Θεό) και, άλλωστε, δεν είναι καν Ελληνικό!
Μπορούμε, όμως, με άνεση, να χρησιμοποιήσουμε το: «Εις το επανιδείν!», δηλαδή, μια ευχή, για να ξαναϊδωθούμε…
Οταν δεν προσαρμόζεσαι, πεθαίνεις
12 Οκτ 2014 από Σπύρος Γ. Κούρτης
Αποψη: Οταν δεν προσαρμόζεσαι, πεθαίνεις
Η ιστορία καταγράφει σαν την πρώτη φωτογραφία, μία λήψη από ένα δρόμο του Παρισιού το 1838. Από τότε έχουν τραβηχτεί περισσότερες από 3,5 τρισεκατομμύρια φωτογραφίες! Το εντυπωσιακό όμως στοιχείο είναι το γεγονός ότι περισσότερες από το 10% των φωτογραφιών, τραβήχτηκαν τον περασμένο χρόνο. Μέχρι το 2000 οι περισσότερες φωτογραφίες ήταν αναλογικές και η διαδικασία παραγωγής μιας φωτογραφίας απαιτούσε φιλμ, χημικά και ειδικά χαρτιά για την εκτύπωση. Ολα αυτά ανήκουν πια στην ιστορία.
Σήμερα περισσότεροι από 2,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι διαθέτουν ψηφιακές φωτογραφικές και η μεγάλη πλειονότητα των φωτογραφιών είναι ψηφιακές. Τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά. Εκτιμάται ότι σήμερα, μέσα σε δύο λεπτά της ώρας, βγαίνουν περισσότερες φωτογραφίες από όσες βγήκαν όλο τον 19ο αιώνα! Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι σήμερα βγάζουμε πολύ περισσότερες φωτογραφίες και τις μοιραζόμαστε με ιδιαίτερη ευκολία. Η ψηφιακή τεχνολογία άλλαξε εντελώς τα οικονομικά της φωτογραφίας τόσο στη δημιουργία της όσο και στη διανομή της. Πάρτε για παράδειγμα το Instagram. Μια μικρή ομάδα 15 ανθρώπων δημιούργησε μια πολύ απλή εφαρμογή, με την οποία περισσότεροι από 130 εκατομμύρια άνθρωποι μοιράζονται περίπου 16 δισεκατομμύρια φωτογραφίες. Ο αριθμός αυτός συνεχώς μεγαλώνει. Δεκαπέντε μήνες μετά τη δημιουργία του, το Instagram αγοράστηκε από το Facebook για 1 δισεκατομμύριο δολάρια! Σήμερα, περισσότερες από 70 δισεκατομμύρια φωτογραφίες ανεβαίνουν στο Facebook κάθε χρόνο. Η φωτογραφία είναι σήμερα εξαιρετικά δημοφιλής ενασχόληση. Και όμως μέσα σε αυτό το περιβάλλον της ραγδαίας ανάπτυξης, μια εταιρεία που ήταν συνώνυμο της φωτογραφίας, η Kodak, που ιδρύθηκε το 1880 και σε κάποια στιγμή είχε 145.300 υπαλλήλους κήρυξε πτώχευση το 2012. Λέγεται μάλιστα ότι η ψηφιακή φωτογραφία εφευρέθηκε από την Kodak, αλλά δεν μπορούσαν να «σκοτώσουν» το φιλμ που ήταν το βασικό προϊόν και η «ψυχή» της εταιρείας.
Τα παραπάνω ενδιαφέροντα στοιχεία τα πήρα από ένα εξαιρετικό βιβλίο με τίτλο «The Second Machine Age», γραμμένο από δύο ερευνητές τους Erik Brynjolfsson και Andrew McAfee, το οποίο εκδόθηκε από τη Norton το 2014. Ηταν μάλιστα Bestseller στους New York Times. Το συστήνω ανεπιφύλακτα και ιδιαίτερα στους νέους γιατί δίνει πολλές ιδέες για επιχειρηματικές δραστηριότητες.
Ποιο είναι το δίδαγμα από την ιστορία της φωτογραφίας; Νομίζω ότι είναι πολύ ξεκάθαρο. Αν ο κόσμος γύρω σου αλλάζει και εσύ δεν προσαρμόζεσαι στις νέες συνθήκες, απλά εξαφανίζεσαι ή πεθαίνεις.
Ακόμα πιο διδακτική και εντυπωσιακή είναι η ιστορία της Blockbuster Entertainment και της Netflix. Η Blockbuster Entertainement (BE) κυριαρχούσε την δεκαετία ’80 και ’90 στη διανομή video και DVD για διασκέδαση στο σπίτι. Η BE λειτουργούσε 9.100 καταστήματα διανομής τα περισσότερα των οποίων ήταν στις ΗΠΑ και ήταν ο κυρίαρχος παίκτης στη δραστηριότητά της. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο συνιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της Netflix, Reed Hastings, επισκέφθηκε τον CEO της ΒΕ, John Antioco στο Dallas και του πρότεινε να εξαγοράσει τη Netflix για 50 εκατομμύρια δολάρια. Η Netflix τότε δεν διέθετε κανένα σημείο πώλησης αλλά ενοικίαζε τα DVD ταχυδρομικά. Παρά το γεγονός ότι έγιναν περισσότερες από μία συναντήσεις, ο Antioco δεν προχώρησε στην εξαγορά της Netflix. Σήμερα η Netflix αποτιμάται σήμερα 27,3 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ η ΒΕ κήρυξε πτώχευση το 2010, και η αποτίμησή της τότε ήταν 24 εκατ. δολάρια. Η Netflix χωρίς πανάκριβες υποδομές και δίκτυο διανομής, αντικατέστησε το ταχυδρομείο με το Ιnternet και έχει σήμερα εκατομμύρια συνδρομητές σε πολλές χώρες του κόσμου, παρέχοντας εξαιρετικές υπηρεσίες διασκέδασης στο σπίτι με πολύ χαμηλή μηνιαία συνδρομή, ενώ η ΒΕ επιμένοντας στην ενοικίαση μέσω των καταστημάτων της πτώχευσε.
Οι παραπάνω δύο περιπτώσεις μπορούν να αποδοθούν λακωνικά με το πολύ χαρακτηριστικό απόφθεγμα του Stewart Brand που δυστυχώς δεν μεταφράζεται εύκολα χωρίς να χάσει την «οξύτητά» του: «Once a new technology rolls over you, if you are not part of the steamroller, you are part of the road».
Διάλεξα την τεχνολογία ως παράδειγμα, γιατί στην τεχνολογία οι εξελίξεις είναι πολύ γρήγορες και τα αποτελέσματα των καλών ή κακών αποφάσεων φαίνονται μέσα σε λίγα χρόνια. Δυστυχώς όμως το ίδιο συμβαίνει σε όλες τις δραστηριότητες της ζωής μας, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε γιατί πιθανότατα χρειάζονται πολύ περισσότερα χρόνια για να φανούν οι συνέπειες από τις καλές ή κακές αποφάσεις μας. Μπορεί να χρειάζονται και ολόκληρες γενιές για να πληρώσουν τις κακές αποφάσεις προηγούμενων γενεών.
Εχω γράψει και στο παρελθόν («Το ζοφερό μέλλον της νεολαίας μας», «ΚτΚ» 30 Μαρτίου 2014) για το ασφαλιστικό πρόβλημα της χώρας μας. Δυστυχώς ακόμα δεν έχουμε καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος και τις συνέπειες που θα έχει στο μέλλον. Κάθε μέρα ακούμε στην τηλεόραση για το πώς μπορεί κάποιος να «θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Λες και το όνειρο του Ελληνα είναι να κάθεται και να παίρνει μια σύνταξη. Αντίθετα, αν κάποιος τολμήσει να μιλήσει για ριζικές αλλαγές στο ασφαλιστικό μας σύστημα, αντιμετωπίζεται ως αιρετικός που πρέπει να καεί στην πυρά. Μην πειράξετε τίποτα, έστω και αν με μαθηματική (κυριολεκτικά) ακρίβεια οδηγούμαστε στην καταστροφή. Οι περισσότερες χώρες έχουν κάνει την ασφαλιστική μεταρρύθμισή τους στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και τα νέα συστήματα αρχίζουν να αποδίδουν καρπούς. Εμείς είμαστε γαντζωμένοι στο παρελθόν, όπως η Kodak με το φιλμ. Ακόμα, είμαστε περήφανοι που «σκοτώσαμε» με τη «μαζικότερη διαδήλωση που έζησε η Ελλάδα», τη μοναδική ολοκληρωμένη προσπάθεια του Τάσου Γιαννίτση το 2001 και ακόμα δεν συζητάμε καμία ουσιαστική αλλαγή.
Και πάμε στην ανωτάτη παιδεία μας. Και εδώ δεν έχουμε ανταποκριθεί στις σύγχρονες απαιτήσεις. Προσωπικά πιστεύω ότι η Παιδεία είναι εξαιρετικά σημαντική για την ευημερία ενός λαού και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν θέλουμε να ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια και επιμένουμε να είναι κρατικά όλα τα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Βρισκόμαστε στην Ευρώπη. Πόσες και ποιες χώρες των 27 απαγορεύουν συνταγματικά την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων; Ομολογώ ότι δεν γνωρίζω, αλλά υποψιάζομαι ότι δεν υπάρχει καμία. Εμείς το βάλαμε στο Σύνταγμα του 1975. Τότε που το Κράτος ήταν τα πάντα. Και στην περίπτωση αυτή τις συνέπειες θα τις αντιμετωπίσουμε πολύ αργότερα. Το χειρότερο όμως στο θέμα αυτό, είναι ότι απαιτείται συνταγματική αναθεώρηση και έτσι δεν είναι εύκολη η επίλυσή του. Χάσαμε την ευκαιρία το 2005-2006 για μικροκομματικά συμφέροντα και τώρα είναι αργά.
Αφησα για το τέλος ένα θέμα που μας αφορά όλους, το οποίο ενώ μεν χρειάζεται επειγόντως ριζική μεταρρύθμιση, οι πολιτικοί μας θέλουν να το διατηρήσουν ως έχει. Θα σας δώσω μερικά στοιχεία τα οποία παρουσίασε σε μια ομιλία του ο Παναγιώτης Καρκατσούλης, οποίος το 2004 ανακηρύχθηκε ως ο καλύτερος δημόσιος υπάλληλος στον κόσμο. Στη Δημόσια Διοίκηση υπάρχουν 23.142 αρμοδιότητες, εκ των οποίων οι 10.765 είναι επιτελικές, οι 9.816 υποστηρικτικές, οι 988 παροχής υπηρεσιών και οι 1.563 ελεγκτικές. Αυτές οι αρμοδιότητες καθορίστηκαν με νόμους και αποφάσεις. Από το 1975 μέχρι το 2005 εκδόθηκαν 171.500 τέτοιες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, δηλαδή περίπου 24 πράξεις σε κάθε εργάσιμη ημέρα. Είναι φανερό ότι με τόσους νόμους και διατάξεις που διαθέτουμε, όλοι πρέπει κάπου να καταπατούμε κάποιο νόμο χωρίς να το ξέρουμε.
Ακόμα διαθέτουμε 409 Δημόσια Νομικά Πρόσωπα (ΔΝΠ) εκ των οποίων τα 54 ασχολούνται με την απασχόληση και την προώθηση της επιχειρηματικότητας (sic), ενώ διαθέτουμε και 209 με αντικείμενο τον πολιτισμό και την ψυχαγωγία. Εκτός από αυτά, συντηρούμε και άλλα 600 ΔΝΠ τα οποία είναι χωρίς αντικείμενο, τα οποία μας έμειναν από το παρελθόν!
Αντί να σχολιάσω τα παραπάνω στοιχεία που καταδεικνύουν την κατάντια μας, θα παραφράσω μόνο τη ρήση του Ανδρέα Παπανδρέου: «Ή εμείς θα αφανίσουμε τη γραφειοκρατία ή η γραφειοκρατία θα αφανίσει εμάς»! Ο Παπανδρέου αναφερόταν στο χρέος, αλλά κινδυνεύουμε εξίσου από τη γραφειοκρατία. Ή αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε!
* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων
Από εδώ: http://www.kathimerini.gr/787749/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/apoyh-otan-den-prosarmozesai-pe8aineis
Όχι απλά καλλίτεροι, αλλά διαφορετικοί
1 Οκτ 2014 από Σπύρος Γ. Κούρτης
Του Γιώργου Κοκκινάκου από τα Χανιώτικα Νέα της 1 ΟΚΤ 2014
Τέτοιας λογής αποκοτιά, μαθαίνοντας οι Αλλοι, σφόδρα ταράχτηκαν… Οδ. Ελύτης (Αξιον Εστί, η Εξοδος)
Οσο τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ ανεβαίνουν, τόσο η συγκυβέρνηση πανικοβάλλεται. Ομως αφού το παλιό οπλοστάσιο του αντικομμουνισμού ξεθώριασε, πρέπει να ανακαλύψει νέα όπλα. Πάνε περίπατο πια οι παλιοί φόβοι. Την ακίνητη περιουσία των “νοικοκυραίων” τη δημεύει η δεξιά πλέον. Οι ίδιοι μιλούν για δήμευση. Το τελευταίο διάστημα λοιπόν με τη βοήθεια των καναλιών και των προθύμων της δημοσιογραφίας πάνε να μας πείσουν ότι η χώρα θα καταστραφεί αν πέσει στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ. Λες και το επιστημονικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ αποτελείται από ανόητους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μας λένε θα ρίξει τη χώρα στα βράχια και δεν βλέπουν ότι αυτό το έχουν κάνει οι ίδιοι. Τώρα είναι που ισχύει αυτό το παλιό που συχνά ακούγαμε «παραλάβαμε καμένη γη». Αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν ότι ανέκαθεν η αριστερά αποτελεί δεξαμενή σκέψης και ιδεών. Ενα είναι βέβαιο. Οτι η Αριστερά θα τα καταφέρει καλύτερα απ’ αυτούς. Διότι δεν έχει “υποθήκες” και “χρέη”… Και γνώση και εμπειρία και θέληση έχει. Αλλού είναι το πρόβλημα. Το σύστημα πριν καταρρεύσει, όπως έχω ξαναγράψει, κατάστρεψε τον ψυχισμό των ανθρώπων. Το νέο ανθρωποείδωλο της κατανάλωσης και της ευκολίας δύσκολα θα δεχθεί την παραδοχή ότι η χώρα χρειάζεται μια συλλογική προσπάθεια, έμπνευση, ανατροπή στερεοτύπων και νέες συμπεριφορές. Το ουσιαστικό υποκείμενο κάθε νέας συμπεριφοράς πέρα από όλα τα άλλα είναι ο άνθρωπος.
Αλλά άνθρωποι αυτής της κοινωνίας θα στελεχώσουν μια πιθανή νέα κυβέρνηση. Αυτό είναι το δυσεπίλυτο και το ακανθώδες. Πώς θα φτιάξεις το καινούργιο με τα παλιά υλικά; Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να επινοήσει πράγματα εναλλακτικά αυτής της γενικευμένης σήψης και στην κοινωνία και στην πολιτική ελίτ και στους θεσμούς. Πώς θα αλλάξουν 10 εκατομμύρια Ελληνες; Μόνον με σήματα υψηλής συμβολιστικής αξίας, μόνο με “πράξεις νοήματος” απ’ τους ταγούς. Δείτε τι έγινε με τους δικαστικούς. Δεν τους φθάνει η επαναφορά των αποδοχών τους -μόνο σ’ αυτούς- στα επίπεδα του 2012, ζητούν εν τω άμα και αναδρομικά. Αλλοίμονο, το επιχείρημα ότι οι δικαστές πρέπει να αμείβονται αξιοπρεπώς για να μπορούν απερίσπαστοι να εκτελούν το έργο τους είναι αίολο.
Και οι γιατροί του Ε.Σ.Υ. στην αρχή πήραν υψηλούς μισθούς όμοιους με των δικαστικών, αλλά βλέπετε το φακελάκι δεν εξαφανίστηκε, αλλά γιγαντώθηκε. Περισσότερο από την εποχή που οι γιατροί στο Νοσοκομείου έπαιρναν φτωχομισθούς. Λοιπόν τη λαιμαργία ταΐζει η υψηλή αμοιβή κι όχι την εντιμότητα. Ιδού λοιπόν μια απόφαση των δικαστών. Ενώ οι δικές τους περικοπές είναι παράνομες η περικοπή του εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων είναι νόμιμη! Τι να πει κανείς. Η μίμηση του τύπου είναι ο ισχυρότερος τρόπος μάθησης λένε οι ειδικοί της συμπεριφοράς. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε. Οι επόμενοι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να είναι απλώς καλύτεροι, αλλά διαφορετικοί.
Από εδώ http://www.haniotika-nea.gr/ochi-apla-kaliteri-alla-diaforetiki/#ixzz3EtmfjpFE