Έπεα πτερόεντα, … στο χάος του διαδίκτυου

Είμαι απίκο:η λέξη είναι ιταλική και σημαίνει :όρθιος στην πρύμνη για να ρίξω την άγκυρα.

Είναι πακτωλός: η φράση λέγεται για κάποιον που βγάζει συνεχώς πολλά χρήματα. Πακτωλός είναι ένα μικρό ποτάμι κοντά στις Σάρδεις  της Λυδίας, που κατέβαζε και χρυσάφι μαζί με την άμμο του από τότε που, καθώς πίστευαν , λούστηκε σ’ αυτό ο Μίδας, για ν’ απαλλαχτεί από τη δύναμή του να κάνει χρυσάφι ό,τι άγγιζε.

Μη στέκεσαι σαν  το μπάστακα  από πάνω  μου: «μπάστακας θα πει φύλακας και προέρχεται από την ιταλική λέξη «basta»..

Θα σε κάνω τ’ αλατιού: η  φράση αυτή βγήκε από τον τρόπο που γίνονται οι σαρδέλες και γενικά όλα τα ψάρια ,όταν παστώνονται με αλάτι. Ζαρώνουν και χάνουν  την όμορφη εμφάνισή τους. Έτσι , λοιπόν, θα τον κάνει όταν τον δείρει, όπως το ψάρι στο αλάτι.

Τον λάδωσε:δηλαδή τον δωροδόκησε. Η φράση μεταφέρθηκε από το λάδωμα του τροχού, που για να δουλέψει καλά πρέπει να  λαδωθεί.

Καλή σταδιοδρομία: αυτή  η φράση έχει την προέλευσή της από το δρόμο του  ενός σταδίου των Αρχαίων στην Ολυμπία, εκεί που γίνονταν οι ολυμπιακοί αγώνες.

Δε μύρισα τα νύχια μου: στην αρχαία Ολυμπία, λίγο προτού οι αθλητές μπουν στο στίβο, πολλοί θεατές απ’ έξω από το Στάδιο έβαζαν μεγάλα στοιχήματα, για τον ένα ή τον άλλο αθλητή. Πολλοί ακόμη πήγαιναν στα διάφορα μαντεία, για να μάθουν το νικητή. Οι  «μάντισσες» βουτούσαν τότε τα νύχια τους σ’ ένα υγρό, καμωμένο από δαφνέλαιο, ύστερα  τα έβαζαν κοντά στη μύτη τους κι έπεφταν σ’ ένα είδος καταληψίας. Τότε ακριβώς έλεγαν και το όνομα του νικητή.
Τη φράση αυτή τη λέμε σήμερα συνήθως όταν μας ρωτούν για κάποιο γνωστό συμβάν το οποίο εμείς δεν έχουμε μάθει.

Έγιναν τότε πολλά συμβούλια, ώσπου να καταλήξουν σε μια απόφαση, που στο τέλος όμως  στάθηκε αρνητική. Απ΄ αυτό βγήκε η φράση: «δουλειές με φούντες», που την έλεγαν οι αξιωματικοί-αυτοί που έπαιρναν μέρος στα συμβούλια-, όταν ήθελαν να αστειευτούν μεταξύ τους.

Κατά φωνή κι ο γάιδαρος ! έκανε ενθουσιασμένος.
Και διέταξε ν’ αρχίσει η επίθεση, με την οποία νίκησε τους Μακεδόνες. Από τότε ο λόγος έμεινε, και τον λέμε συχνά, όταν βλέπουμε ξαφνικά κάποιο φίλο μας, που δεν τον περιμέναμε.