* Υπάρχουν συγκεκριμένοι τρόποι να προστατευθεί το άσυλο των ιδεών
1. Είχε άδικο ο κ. Γ. Μαρίνος, στο «Βήμα» της 10ης Απριλίου 2005. Το περι πανεπιστημιακού ασύλου άρθρο-του δέν θα αγνοηθεί. H γενναία γλώσσα-του λειτούργησε πάλι ως υπόμνηση ενός κάρφους στο μάτι της δημοκρατίας. Δέν συμμερίζομαι τον γενικευτικό τόνο των περιγραφών του κ. Μαρίνου, αλλα πώς να διαφωνήσεις με τη βασική διαπίστωση οτι η προστασία των ιδεών απ’ την αυθαιρεσία της εξουσίας έχει επεκταθεί και στην αναίσχυντη αποδοχή φασιστικών πράξεων της μειοψηφίας ενάντια στην πλειοψηφία; Μήν κυττάτε που (τέτοιοι ψόφιοι που είμαστε) κάνουμε πως ξεχνάμε. Θα επανέλθω στο τέλος υπέρ του ασύλου των ιδεών· προς το παρόν επιθυμώ να υπενθυμίσω τα φασιστοειδή φαινόμενα τα οποία η Ελληνική κοινωνία ανέχεται, επι 25 χρόνια τώρα.
2. Ως πρώτη υπόμνηση, αναδημοσιεύω εδώ τον πρόλογο στο Παράρτημα του βιβλίου-μου «Παιδεμός Παιδείας» Λύχνος, 1993. Είναι μια απόπειρα να μεταφερθεί εδώ ο θερμός τόνος της αλλοπρόσαλλης καταληψίας των «καταλήψεων», κατα την τελευταία 25-ετία. Αυτής τηςγάγγραινας που καμώνεται πως… γιατρεύει:
«Αθλιότερη ετερογονία στόχων δεν θα μπορούσε κανείς να φαντασθεί («πονάει στομάχι, χτυπάτε κεφάλι»). Διερωτώμαι, μάλιστα, ποιά σκοτεινή αντιλαϊκή δύναμη ενθαρρύνει άραγε όλα τούτα τα θεατριλίκια για να ματαιώνεται η επίλυση των τεράστιων προβλημάτων της Παιδείας-μας. Πρόκειται για μια ενδημική και διαρκή νόσο που αφήνει παντελώς αδιάφορους αρμόδιους κι αναρμόδιους (εκτός απο μερίδα του Τύπου και των νεόκοπων Ραδιοσταθμών-μας, που αναγγέλλουν την κατάληψη του θερινού ανακτόρου του Τσάρου, τρίς της εβδομάδος).
Είπα λοιπόν να ξανακαταγγείλω την απερίγραπτη αυτή φθορά χρόνου, προσωπικών σχέσεων, περιουσίας (αλλά και σαφηνείας εννοιών), και να ξανα-αποφενακίσω ετούτα τα τερτίπια. Που δέν έχουν σχέση με το κουβάρι της Παιδείας, ούτε και με τα συμφέροντα του Λαού μας. Κάμποση εφήμερη (αλλά γλυκόπιοτη) εξουσία απολαμβάνουν οι πρωτεργάτες μόνο. Τίποτ’ άλλο.
Είναι όμως τούτο πολλαπλά επικίνδυνο. Πρώτον διοτι συνιστά υποκατάστατο λύσεων, αντί για μια ευθεία συγκεκριμένη και πειστική διεκδίκηση. Δεύτερον, διοτι, εξαιτίας των θερμόαιμων αντιπαραθέσεων που προκαλεί, μετατοπίζει το πεδίον του προβληματισμού, και ματαιώνει την συνειδητοποίηση των μηχανισμών που επηρεάζουν τα φαινόμενα. Και τρίτον γιατί συχνότατα, μια κατάληψη μεταλλάσσεται σε γιουρούσι εξωγενών άσχετων στοιχείων.
Δέν θα επικαλεσθώ ως τέταρτη ένσταση τις αθλιότητες που υφίστανται οι διδάσκοντες κατα τις «καταλήψεις» των «πανεπιστημίων». Διοτι αυτοί πληρώνονται να εξωπετάγονται και να λοιδορούνται. Είναι ειδική κατηγορία εργαζομένων, με μειωμένα συνταγματικά δικαιώματα». Πρόσφατα μάλιστα, μερικοί απ’ αυτούς κλείστηκαν μέσα στα γραφεία-τους με αλυσίδες απ’ έξω απ’ την πόρτα τους.
3. Κι ετούτη η επιδημία διαρκεί δεκαετίες τώρα. Απο τότε, έγιναν πολλές απόπειρες να περιγραφεί ακριβέστερα η έννοια, ο σκοπός και η λειτουργία του πανεπιστημιακού ασύλου – χωρίς όμως κανένα πρακτικό αποτέλεσμα. Γιατί; Διοτι ο Λαός-μας δέν ενδιαφέρεται, ο Τύπος-μας λουφάρει, οι πανεπιστημιακές πλειοψηφίες σιγούν – κι επομένως (ορθώς) οι πολιτικοί δέν τολμούν.
Υποστηρίζω όμως οτι τώρα που αποφενακίσθηκαν πλήθος απο ιδεολογικές πομφόλυγες (δεξιές και αριστερές) τώρα που στην παιδεία και την έρευνα πιάσαμε πάτο, τώρα που ο λαός-μας θα ξαναπεί το ψωμί-ψωμάκι – τώρα είναι η ώρα να συνειδητοποιήσομε το δυσθεώρητο εθνικό κόστος αυτών των «παραστάσεων» ορισμένων νεανικών μειοψηφιών. Υπάρχουν συγκεκριμένοι τρόποι να προστατευθεί το άσυλο των ιδεών, και ν’ αποθαρρυνθούν τα φασιστοειδή: H Βουλή των Ελλήνων δικαιούται να ζητήσει τους Εσωτερικούς Κανονισμούς Λειτουργίας των ελληνικών πανεπιστημίων – και τότε τα ξαναλέμε.
Ο κ. Θεοδόσης Π. Τάσιος είναι ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου.
Από εδώ :http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=165973
Αφήστε μια απάντηση