Feed
Άρθρα
Σχόλια

12072622_463325153869785_6024505906643863778_n

11828736_674906309276357_3248305496893442680_n

Μαδάρες Καταφύγιο "Καλλέργης"

Όλα γυρίζουν . Ασ’ τους παπάδες να τα βάζουν με το Γαλιλαίο.

Τα φράγματά μου,

ο νους, η άγνοια και η αμορφωσιά.

Το όριο μου,

του ονείρου το αδύνατο.

Συχνά ακούγεται η δικαιολογία , το επιχείρημα, “μα έτσι κάνουν όλοι”.
Το ερώτημα είναι “πόσο σωστό είναι να ακολουθείς μια μόδα” (μόδα  ή “Mode” από την ορολογία της στατιστική όπου Mo η τιμή με την μεγαλύτερη συχνότητα).
πχ Ήταν σωστή, τελικά, η επικράτηση του Ναζισμού; Βραχυπρόθεσμα βέβαια έθρεψε ελπίδες, αλλά… ματοκύλησε μια ήπειρο για 2η φορά αλλά και όλο το κόσμο.

Και κάποιος άλλος με παρόμοιες σκέψεις

H eygyhs myga

Τα σχολεία άνοιξαν και για μια ακόμη φορά οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους γιατί οι σχολικές τάξεις γίνονται όλο και πιο δύσκολα διαχειρίσιμες. Φασαρία, τσακωμοί, αναστάτωση, βανδαλισμοί, αγένεια. Τα παιδιά που δεν κατανοούν τα όρια, οι γονείς που δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους πληθαίνουν. Και οι δάσκαλοι που αδρανούν θα πρόσθετα.
Να δούμε καθαρά αυτό που συμβαίνει. Το παιδί στην εποχή μας και στον πολιτισμό μας έχει γίνει παντοδύναμο. Και στην οικογένεια και στο σχολείο. Η κριτική, η ανάληψη ευθυνών, οι περιορισμοί, οι στερήσεις έχουν δαιμονοποιηθεί. Και όμως όχι μόνο είναι άξονες της παιδαγωγικής, αλλά συστατικά στοιχεία της ίδιας της ζωής. Σε αυτό το πλαίσιο πολλά παιδιά εκτεθειμένα στις παρορμήσεις του και στον γονεϊκό υπερπροστατευτισμό αντιλαμβάνονται τη σχολική τάξη ως προέκταση του οικογενειακού living room. Πολλές από τις διαταραχές της συμπεριφοράς είναι αποτέλεσμα ελλείψεων στη διαπαιδαγώγηση. Στους καιρούς μας ο παιδαγωγικός ρόλος του σχολείου έχει υποχωρήσει αλλά το σχολείο δεν πρέπει να παραδοθεί αμαχητί. Τρεις επισημάνσεις.
Πρώτη: Ένα από τα μεγάλα κενά της εφαρμοσμένης παιδαγωγικής είναι ότι υποτίμησε τον ρόλο της ποιότητας του μαθήματος ως παιδαγωγικού μέσου. Και όμως ο διαβασμένος δάσκαλος, ο εκπαιδευτικός που γνωρίζει σε βάθος το πεδίο του, αυτός που οργανώνει το μάθημά του και δεν εξαρτάται από το σχολικό εγχειρίδιο είναι εξαιρετικός παιδαγωγός ακόμη και αν δεν συμβουλεύει διαρκώς για κάποιες συμπεριφορές. Παιδαγωγεί, γιατί μπορεί να κερδίζει την προσοχή των μαθητών του, να κεντρίζει την περιέργεια τους και τη φιλομάθεια τους, να ενεργοποιεί τη συμμετοχή τους. Η γνώση και η αναζήτησή της ήταν και παραμένουν μορφές αγωγής.
Δεύτερη: Η ιεραρχία πρέπει να αναγνωρίζεται και να τηρείται. Χωρίς περιθώρια αμφισβήτησης. Η σχέση δασκάλου και μαθητή είναι εξ ορισμού ασύμμετρη. Ο δάσκαλος διδάσκει, τα παιδιά διδάσκονται. Ο δάσκαλος δεν είναι φίλος, ούτε γονέας. Έχει ρόλο καθοδηγητικό (αυτή είναι η λέξη), ασκεί κυριαρχία (αυτή είναι η λέξη), είναι μέντορας της εκπαιδευτικής προσπάθειας του μαθητή. Και όμως έχω δει δασκάλους να ταπεινώνονται από γονείς και διευθυντές. Να τους κατηγορούν για αυταρχισμό (ο αυταρχικός δάσκαλος είναι φάντασμα στο ελληνικό σχολείο), να τους απειλούν με μηνύσεις, να τους συμβουλεύουν «να κάνουν τα στραβά μάτια», «να μην μπλέξουν». Όχι γιατί δεν έκαναν τη δουλειά τους, αλλά γιατί την έκαναν σωστά.
Τρίτη: Οικογένεια, σόσιαλ μίντια και καταναλωτισμός έχουν φουσκώσει τον εγωκεντρισμό παιδιών και εφήβων. Το χαμηλό προφίλ και η σεμνότητα έφτασαν να θεωρούνται αδυναμίες. Οι «πρησμένοι» εγωισμοί και η ηδονή της κυριαρχίας έρχονται ως συνέπεια. Τι άλλο από διεστραμμένη αυτοπροβολή και επίδειξη κυριαρχίας είναι τα βίντεο με τα ξυλοφορτωμένα θύματά τους που ανεβάζουν στα κινητά τους ομάδες ανήλικων τραμπούκων ;
Αν η οικογένεια δεν μπορεί, ας επιδιώξει η σχολική ζωή να δώσει εικόνες και παραδείγματα σεμνότητας. Δε χρειάζονται υπερβολές ενθάρρυνσης και πληθωρισμός ανταμοιβών προς τους μαθητές. Τα συγχαρητήρια πρέπει να δίνονται με φειδώ. Δεν είναι λογικό τα σχολικά τετράδια να γεμίζουν με «μπράβο!». Η παιδαγωγική της κολακείας που έχει εγκατασταθεί στα σχολεία μας εξασθένησε την προσπάθεια των μαθητών και τους αποπροσανατόλισε. Κι αυτούς και τους γονείς. Δεν μπορούμε να κανακεύουμε συνέχεια ούτε να επικαλούμαστε διαρκώς τη γνωστή δικαιολογία: «μα είναι παιδί !» Και θα παραμείνει νήπιο, δε θα ενσωματωθεί ομαλά στον κόσμο των ενηλίκων για τον οποίο προορίζεται, αν συνεχίσουμε να το αντιμετωπίζουμε με βάση την τρέχουσα παιδαγωγική.
Η αυστηρή κριτική και η ειλικρίνεια δεν είναι για κανέναν ευχάριστες. Αλλά χωρίς αυτές χαρακτήρες και πολίτες δε διαπλάθεις. Ακόμη και η ντροπή που μπορεί να νιώσει ένα παιδί που επικρίνεται για την αδιαφορία του, το κακό που προκάλεσε ή τη σκληρότητα που έδειξε, θα λειτουργήσει ευεργετικά στην προσωπικότητά του. Ο άνθρωπος χωρίς αιδώ είναι αντίπαλος της κοινωνίας.
Κάποτε ένας αλαζονικός πατέρας, φώναζε σε έναν δάσκαλο, ο οποίος είχε επικρίνει αυστηρά τα καμώματα του παιδιού του, «Δε θέλω το παιδί μου να ντρέπεται, δε θέλω να γίνει κομπλεξικό». Ο δάσκαλος του απάντησε: «Τα καλύτερα παιδιά που συνάντησα στα σχολεία κοκκίνιζαν όταν τους έκανα παρατήρηση».
Στη φωτό σχολική αίθουσα.

Αυτό το περιεχόμενο είναι προστατευμένο με συνθηματικό. Για να το δείτε εισάγετε το συνθηματικό σας παρακάτω:

ΕΥΘΥΝΕΣ
Όλοι μας κάνουμε έντονη κριτική και ένα σωρό προτάσεις σε κάθε συμβάν και κυρίως, σε κάθε δυστύχημα ή τέλος πάντων, σε κάθε άσχημο περιστατικό. Ξαφνικά, γινόμαστε όλοι Πραγματογνώμονες και Δικαστές, κατακρίνουμε και δικάζουμε τους πάντες. Στήνουμε λαϊκά δικαστήρια και καταδικάζουμε χωρίς στοιχεία, ιδιαίτερα, χωρίς γνώση, ανάλογα με την παράταξη ή τα συμφέροντα του δημοσιογράφου που μας «πληροφορεί»!!!. Και φυσικά, πάντα φταίνε οι άλλοι και κυρίως, το Κράτος. Λες και το Κράτος απαρτίζεται από Αρειανούς. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το Κράτος είμαστε εμείς. Εμείς είμαστε οι Δημόσιοι υπάλληλοι, εμείς είμαστε οι δικαστές, εμείς είμαστε οι πολιτικοί, εμείς είμαστε όλοι αυτοί που κατηγορούμε. Και αν δεν είμαστε στην κυριολεξία, σίγουρα αυτοί είναι ο καθρέφτης μας, οι επιλογές μας. Αυτούς διαλέξαμε, αυτούς ξεχωρίσαμε σαν τους καλύτερους να μας Κυβερνήσουν. Βέβαια πολλοί τους ψηφίσαμε για ρουσφέτια, διορισμό κλπ. Γενικά, θα λέγαμε ότι οι πολιτικοί καθρεφτίζουν τον λαό κάθε Κράτους. Συνεχίστε να διαβάζετε ›

Θέλω να κάνω καλά – επιτύχω σε, κάτι.
Αυτό είναι επακόλουθο και θα προκύψει από
α. την γνώση που θα αποκτήσω για να το κάνω (αναγνώριση – ανάλυση δεδομένων καθώς και ζητουμένων),
β. το α, θα προκύψει, από μελέτη – ενασχόληση-εξάσκηση σε αυτό και
γ. το β θα γίνει υπό την προϋπόθεση ότι το θέλω-επιθυμώ πολύ, “με το μέσα μυαλό” που λένε.
Έτοιμη η αλυσίδα

Ξέρω τι θέλω ⇒    Εξασκούμε στα απαιτούμενα ⇒     

Αποκτώ εμπειρία και γνώση  ⇒ Επιτυγχάνω τον στόχο.
Δυστυχώς κάθε βήμα είναι προαπαιτούμενο για το επόμενο και δεν πάει αντίστροφα.
Άραγε πόσες φορές το έχουμε κατά νου αυτό;
Είναι σίγουρα η διαδικασία που ακολουθούν όλοι όσοι διακρίνονται σε οποιονδήποτε τομέα (επιστημονικό, καλλιτεχνικό, αθλητικό, κλπ) και κυρίως αυτοί που έχουν κατακτήσει την κορυφή της ηρεμίας.
Εν αρχή λοιπόν είναι το “γνώθι σ’ αυτόν”. Δύσκολο και για πολλούς ακατόρθωτο.

 

Σήμερα τα 6,5 δισεκατομμύρια του πληθυσμού της γης ζούνε σε οργανωμένες κοινωνίες (με προοπτική την παγκοσμιοποιημένη κοινότητα των λαών) αλλά καμιά δεν είναι ευχαριστημένη από την κοινωνικοπολιτική οργάνωση, που την σχεδίασαν νομικοί, οικονομολόγοι, κοινωνιολόγοι, τεχνοκράτες, εμποριοκράτες, κεφαλαιοκράτες κι ένα σωρό άλλοι “ειδικοί” επιστήμονες. Γιατί όμως; Διότι από τους οργανωτές των κοινωνιών απουσίαζαν – σχεδόν ολωσδιόλου – αυτοί που μελετούν και γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους το “τι είναι ο άνθρωπος” δηλαδή οι βιολόγοι, οι ψυχολόγοι. ναι οι ανθρωπολόγοι.

Συνεχίστε να διαβάζετε ›

Σύνολο είναι συλλογή στοιχείων με μια κοινή χαρακτηριστική ιδιότητα.
Κάθε στοιχείο όμως μπορεί να έχει πολλές ιδιότητες. Ετσι μπορεί να ανήκει σε ένα ή περισσότερα σύνολα.
Όμως τα κοινά στοιχεία δύο συνόλων ( η τομή) πάντα ανήκουν στα αρχικά σύνολα και, δεν συμβαίνει πάντα, όλα τα στοιχεία του ενός να ανήκουν στην τομή.
Τι γίνεται τώρα;
Ένα σύνολο ατόμων Α έχει κάποια στοιχεία με αρετή και καλοσύνη, δεν σημαίνει ότι όλο το Α έχει στοιχεία με αρετή και καλοσύνη.
Επίσης στο σύνολο Α περιέχονται και κάποιο στοιχεία κακά και αμαρτωλά, δεν σημαίνει πως το Α έχει κακά στοιχεία συνολικά.
Ας προσέχουμε λοιπόν του ποσοδείκτες όταν σκεφτόμαστε αλλά, κυρίως και, όταν μιλάμε.

(ARTHUR SCHOPENHAUER)

To μέτρο της δυνατής ευτυχίας του καθενός είναι προκαθορισμένο από την ατομικότητά του. Ιδιαίτερα οι πνευματικές δυνάμεις του είναι εκείνες που καθορίζουν μια για πάντα την ικανότητά του για υψηλού επιπέδου απολαύσεις.

Συνεχίστε να διαβάζετε ›

Ὅσο νά πῶ ἀπόσπειρα , ἐφταξε καί τό θέρος,
κι ὥστε να πῶ πώς εἴμαι νιός, εἴμ’ ἄσχημος καί γέρος.

Στην ημερίδα των Συντονιστών Μαθηματικών του ΠΕ.ΚΕ.Σ Κρήτης και του παρατήματος Χανίων της Ε.Μ. Ε.
13 Μαΐου 2019 Γ.Λ. Σούδας



Λήψη αρχείου

Παλιότερα Άρθρα »

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων