Ξημέρωμα Κυριακῆς γεμάτος ἀπορίες

Τι  ακριβῶς ἐπιτυγχάνουμε εἰρωνευόμενοι, προπηλακίζοντας, ἤ ὑβρίζοντας, το κράτος, τη διοίκηση ἤ τη πολιτεία στο πρόσωπο των πολιτικών, που ἐμεῖς ἐκλέξαμε;

Τι μας ἐξασφαλίζει ὅτι ὁι δικοί μας “ἐκλεκτοί”  θα ἐπιτύχουν κάτι διαφορετικό; 

Γιατί πρέπει να περιμένουμε ἀπό τις ὁδηγίες (που τις ἀκολουθοῦμε ἐπιλεκτικά) να φτιάξουν τα πράγματα;

Κάνοντας σαν τα μικρά παιδιά “Μαμά ὁ Τάκης με πειράζει!!!!” τι ακριβώς ἐπιτυγχάνουμε;

Οκ “τα φαγάνε” ε και;

Ἄντε στήσαμε και τις κρεμάλες. Κι ἀπέ;

Τι να κάνουμε; Ἀπλά πράματα .
1^ο να μελετᾶμε,
2^ο να δουλεύουμε χωρίς βαρυγκομιά και ὅ,τι κάνουμε, να το κάνουμε ὅσο καλλίτερο γίνεται ἀπό μόνοι μας
3^ο να ἀγνοούμε ὅ,τι μας μαυρίζει και μας χαλάει τη διάθεση (τοῦτο είναι και το δυσκολότερο).
4^ο να γινόμαστε κάθε μέρα καλλίτεροι για μας και τους γύρω μας.