Ένα πολύ όμορφο και βαθυστόχαστο ποίημα για τη ζωή και το θάνατο.

Θα το πρότεινα για τη θεματική ενότητα 7 της Γ΄ γυμνασίου του Νέου Προγράμματος Σπουδών,

αλλά και για τις δύσκολες ώρες…

[Το ποίημα μπορείτε να το βρείτε και στο εγχειρίδιο  (των θρησκευτικών) της Β΄ Λυκείου, σ. 15-16. (Αλλά και στο παλιότερο της Β΄ Λυκείου του 1989 των Καριώτογλου, Κεσόπουλου, Παπαευαγγέλου, Τσανανά, δ.ε. 32, σ. 212.)]

Drosinis Ti loipon

Γεώργιος Δροσίνης

Τι λοιπόν;

 Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνη ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι απ’ ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε
τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζομε, ακούμε και βλέπουμε,
τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;
Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσωμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ’ ό,τι αγγίζομε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμμα
το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο,
μήπως κάτω απ’ τους τάφους ανθίζει
κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρ’ απ’ το θάνατο αρχίζει;

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα
κι αντί να ‘ρθει μια νύχτ’ αξημέρωτη
ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είν’ η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
Ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε�
κι είν’ αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;