“[…] Τι συμβαίνει λοιπόν; Είναι μήπως επάγγελμα η διδασκαλία; Δάσκαλοι και κομμωτές είναι το ίδιο; Κι αν είναι το ίδιο, αν έτσι πλέον αντιλαμβάνεται το ρόλο του ο εκπαιδευτικός, τότε με ποιο δικαίωμα αξιώνει, επαγγελματίας της γνώσεως αυτός, σεβασμό από τους μαθητές-πελάτες του; Με τι δικαίωμα ο δασκαλέμπορος έχει αξιώσεις να τον σεβαστώ, να τον τιμήσω, περισσότερο απ’ όσο τον κρεοπώλη μου ή τον στιλβωτή μου; Όχι κύριοι! Εφ’ όσον θέλετε να παραμένετε λειτουργοί ενός ιδεώδους (γιατί, τέτοιο και μόνον είναι η παιδεία) τότε αυτό το ιδεώδες θα το υπηρετείτε, και οι όποιες θεμιτότατες διεκδικήσεις σας, δεν μπορεί να είναι, ή να έχουν μέσα που αντιστρατεύονται αυτό το ιδεώδες! Παραιτηθείτε! Το «μα αν θα παραιτηθώ θα πεινάσω», μπορεί να το πει ένας τραμβαγέρης, όχι ένας παπάς, όχι ένας δάσκαλος, όχι ένας στρατιωτικός! Αυτοί, διάλεξαν να υπηρετήσουν, όχι να εμπορευθούν. Κι ο σεβασμός που δικαιούνται, είναι σεβασμός στις προσφορές και στις θυσίες τους, όχι στην πραμάτεια τους! Μπορούμε εμείς να ταχθούμε κατά της θρησκείας και του Θεού — δεν δικαιούται ο παπάς. Μπορούμε εμείς ν’ αγωνισθούμε για την ειρήνη, τον αφοπλισμό, την κατάργηση των συνόρων — όχι ο στρατιωτικός. Μπορούμε εμείς ν’ αγωνισθούμε για μιαν άλλη παιδεία — όχι ο δάσκαλος. Τον σεβασμό, ούτε να τον διδάσκει ούτε να τον αξιώνει μπορεί, ένας επίορκος […]”.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, “Για την έννοια της Παιδείας”, Εποπτεία, τχ. 13-14, (Καλοκαίρι 1977), [απόσπασμα].