Τα παιδιά έχουν δικαιώματα; Αν ναι, είναι αποδέκτες αυτών τα παιδιά όλου του κόσμου ή μερικά από αυτά;

Μέσα από ένα βίντεο και διάφορα έργα τέχνης παρατηρήσαμε τα δικαιώματα που έχουν τα παιδιά.

Συζητήσαμε γι’ αυτά, αν καταπατούνται, από ποιους και για ποιο λόγο.

Φτιάξαμε ένα κολλάζ με τα χεράκια μας και πάνω στις χρωματιστές παλάμες γράψαμε από ένα δικαίωμα για να το δείξουμε στον κόσμο και “να φωνάξουμε” με τον δικό μας τρόπο, πώς ΌΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΈΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΏΜΑΤΑ.

Παρακολουθήσαμε τη ταινία μικρού μήκους “Ειρήνη” και είδαμε πώς ένα παιδί μπορεί από τη μια μέρα στην άλλη να “χάσει” τα δικαιώματα που έχει, τις αντιξοότητες που μπορεί να αντιμετωπίσει και πολλά άλλα. Ακόμη, ζωγραφίσαμε τα δικαιώματα που θεωρούμε εμείς πιο σημαντικά.

Κάποιες ενδεικτικές απαντήσεις ήταν: η φιλία, η οικογένεια, η καθαριότητα, το νερό, το φαγητό και η φροντίδα.

Δραματοποιήσαμε την Ιστορία “Το μαύρο και άσπρο πρόβατο” και μέσα από αυτήν προσπαθήσαμε να μπούμε στη θέση του μαύρου πρόβατου, αλλά και να δούμε πώς με τις πράξεις μας μπορούμε να επηρεάσουμε τα συναισθήματα του άλλου.

Στη συνέχεια, με τη συνοδεία του τραγουδιού “Αν όλα τα παιδιά της γης” παίξαμε διάφορα ψυχοκινητικά – ομαδικά – συνεργατικά παιχνίδια.

Διαβάσαμε το βιβλίο “Το ταξίδι”  της Francesca Sanna και συζητήσαμε σχετικά με αυτό. Είδαμε πως ο πόλεμος μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας από τη μια στιγμή στην άλλη, αναφερθήκαμε στο πως ένιωθαν τα παιδιά στο ταξίδι τους προς το άγνωστο και τους φόβους τους. Αναφέραμε τι θα μπορούσε να μας τρομάξει σε έναν ενδεχόμενο πόλεμο και το ζωγραφίσαμε σε ένα λευκό χαρτί.

Ενδεικτικές απαντήσεις των παιδιών ήταν: “το σκοτάδι, να μην χαθούν οι γονείς μου και το σπίτι μου” (να μην πάθουν κάτι οι δικοί μας άνθρωποι, οι οικογένειες μας) και χαρακτηριστικά όπως είπε ένα παιδί “να μην σταματήσει η καρδούλα μου!”

Σε συνέχεια της προηγούμενης δραστηριότητας μαζέψαμε τα χαρτιά με τους φόβου μας, τα κάναμε μπάλες και τα πετάξαμε σε έναν αυτοσχέδιο κάδο, εστιάζοντας στη ζωή και στα θετικά της, ελεύθεροι από τους φόβους μας.

Επιπλέον, διαβάσαμε το παραμύθι “Η βαλίτσα” του Chris Naylor – Ballesteros, το οποίο μας προβλημάτισε σε αρκετά σημεία και μας έκανε να αναρωτηθούμε, τι θα παίρναμε εμείς μαζί μας, αν χρειαζόταν να αφήσουμε το σπίτι και τη πατρίδα μας, όσο πιο γρήγορα γινόταν. 

  

Ακόμη, δημιουργήσαμε την αλυσίδα της φιλίας και του σεβασμού, γράφοντας η καθεμία και ο καθένας μια λέξη που μπορεί να μας κάνει να έρθουμε πιο κοντά αλλά και ταυτόχρονα δείχνει ότι σεβόμαστε ο ένας τον άλλον.

   

Τέλος, δραματοποιήσαμε την κοινωνική ιστορία με τις δύο φυλές “Τσαφ και Τσούφ” και είδαμε πως είναι να προσπαθεί ο καθένας μόνος του αλλά και όλοι μαζί σαν ομάδα.