Ξεκινάμε ένα εκπληκτικό ταξίδι από τον τόπο μας το Ωραιόκαστρο, στη μεγάλη πόλη μας τη Θεσσαλονίκη.
Αρχικά με την εφαρμογή google earth εντοπίζουμε το νηπιαγωγείο μας και τη διεύθυνση του.
Βρισκόμαστε λοιπόν στην οδό:
ΕΞΑΔΑΚΤΥΛΟΥ ΚΑΙ ΣΟΛΩΜΟΥ
Τ.Κ. 57013
ΩΡΑΙΟΚΑΣΤΡΟ
Μετράμε μέσω της εφαρμογής την απόσταση από ένα μνημείο που επισκέφτηκε ένα παιδί το Σαββατοκύριακο και αποτέλεσε την αφορμή για αυτό το ταξίδι που μπορεί να μας οδηγήσει ίσως κάπου αλλού… Έκπληξη;;;;
Πάμε λοιπόν στην αψίδα του Γαλέριου (στην καμάρα) το σημείο συνάντησης πολλών ανθρώπων.
Μαθαίνουμε στοιχεία που αφορούν το μνημείο και αποφασίζουμε να φτιάξουμε κι εμείς το δικό μας. Η αψίδα στήθηκε για να θυμίζει τις νίκες του Γαλέριου εναντίον των Περσών. Τέσσερις ζώνες με πέτρινα ανάγλυφα διηγούνται σκηνές από τη ζωή του Γαλέριου. Βλέπουμε να μιλάει με τους στρατιώτες του, να κάνει θυσίες στους θεούς και διάφορες σκηνές από μάχες.
Η Πόλη
Η Θεσσαλονίκη ιδρύθηκε το 316/315 π.Χ. από το βασιλιά της Μακεδονίας Κάσσανδρο. Ο αρχικός πληθυσμός της συγκροτήθηκε από κατοίκους 26 μικρών πόλεων της γύρω περιοχής, που μετεγκαταστάθηκαν σ’ αυτήν. Ο Κάσσανδρος έδωσε στην πόλη το όνομα της συζύγου του και αδελφής του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Η επιλογή της συγκεκριμένης θέσης από τον Κάσσανδρο υπήρξε εξαιρετικά επιτυχής, όπως έδειξαν ο χρόνος και η ιστορία. Κτισμένη σε περιοχή πλούσια σε παραγωγικές πηγές, προστατευμένη από τον ορεινό όγκο του Χορτιάτη, στο βάθος του ασφαλούς για τα πλοία Θερμαϊκού κόλπου, ανοικτή στη θαλάσσια επικοινωνία, με τους ποταμούς να ανοίγουν φυσικά περάσματα προς τη βαλκανική ενδοχώρα, η Θεσσαλονίκη, πραγματικό σταυροδρόμι χερσαίων και υδάτινων δρόμων, έμελλε να έχει τη μοίρα που λίγες ευρωπαϊκές πόλεις ευτύχησαν να έχουν: μακραίωνη, αδιάσπαστη ιστορική παρουσία και την οντότητα μιας μεγαλούπολης.
Κοσμοπολίτικη στην αρχαιότητα, όπως δείχνει και η λατρεία διάφορων θεών, της αρχαίας Ελλάδας αλλά και ξενόφερτων από την Αίγυπτο και την Ανατολή, η Θεσσαλονίκη έκανε την γνωριμία της με το χριστιανισμό το έτος 50, όταν ο Απόστολος Παύλος την επισκέφθηκε για πρώτη φορά και δίδαξε σε εβραϊκή συναγωγή. Στην εποχή του Βυζαντίου υπήρξαν περίοδοι που ήταν η σημαντικότερη πόλη μετά την Κωνσταντινούπολη, η «Πρώτη μετά την Πρώτη», όπως την αποκαλούν οι βυζαντινοί συγγραφείς. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας διατήρησε τη σπουδαιότητά της, όντας το μεγαλύτερο αστικό κέντρο στο ευρωπαϊκό τμήμα της οθωμανικής αυτοκρατορίας με πολυφυλετική κοινωνία. Με την απελευθέρωσή της το 1912 ενσωματώθηκε στο ελληνικό κράτος.
Λόγω της γεωπολιτικής της θέσης, η Θεσσαλονίκη υπήρξε ανέκαθεν σταυροδρόμι όπου συναντήθηκαν και συνυπήρξαν για μεγάλες χρονικές περιόδους άνθρωποι με διαφορετικές θρησκευτικές και πολιτιστικές καταβολές. Ωστόσο, διατήρησε σταθερά την ελληνικότητά της, η οποία ενδυναμώθηκε με την εγκατάσταση της μικρασιατικής προσφυγιάς το 1922.
Οι ομπρέλες του Ζογγολοπούλου
Ένα στολίδι για τη Θεσσαλονίκη που ξεχωρίζει, επιβάλλεται και είναι αναπόσπαστο κομμάτι στο παραλιακό της μέτωπο, είναι οι Ομπρέλες. Το εντυπωσιακό γλυπτό του Ζογγολόπουλου που για πρώτη φορά είχε τοποθετηθεί στην παραλία το 1997 στα πλαίσια του Θεσσαλονίκη Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης.Μετά την παράδοση της νέας Παραλίας οι Ομπρέλες βρέθηκαν σε νέα θέση. Είναι τώρα πιο κοντά στα άλλα δύο σύμβολα της πόλης, το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τον Λευκό Πύργο.Το διάσημο γλυπτό φιλοξενείται πάνω σε μια ξύλινη εξέδρα που κατασκευάστηκε για αυτό το λόγο, έχει δημιουργηθεί κατάλληλος φωτισμός για να ξεχωρίζει το βράδυ, ενώ δίπλα ακριβώς, λειτουργούν στη σειρά μικροί πίδακες νερού, ένα στοιχείο, που πάντα ήθελε ο καλλιτέχνης να σχετίζεται με τα έργα του.
Δεν είναι υπερβολή να πει κάποιος πως οι Ομπρέλες είναι για τη Θεσσαλονίκη ένα ακόμη σήμα κατατεθέν μαζί με τον Λευκό Πύργο. Σε αυτό συντέλεσε και το γεγονός ότι ταίριαξε και έγινε κομμάτι της καθημερινότητάς για τους κατοίκους της Θεσσαλονίκης. Σε αντίθεση με άλλα γλυπτά έχει ζωντάνια, πλαστικότητα και έχεις την ελευθερία να μπορείς να κινηθείς ανάμεσά του, να το αγγίξεις, να φωτογραφηθείς μαζί του.Σίγουρα η ικανοποίηση που εξέφρασε ο Ζογγολόπουλος όταν για πρώτη φορά στήθηκε το έργο του στη Νέα Παραλία, τώρα θα ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο. Ο απέραντος ορίζοντας και οι αυστηρές λιτές γραμμές του παραλιακού μετώπου είχε πει τότε, ότι συνθέτουν το κατάλληλο τοπίο για να αναδειχθεί το έργο του.Η αγάπη με την οποία έχει υποδεχτεί ο κόσμος τις Ομπρέλες είναι αυτό ακριβώς που επιζητούσε ο καλλιτέχνης για τα έργα του. Να είναι κομμάτι της ζωής τους, όπως και η ομπρέλα σαν καθημερινό αντικείμενο που μας προστατεύει από τη βροχή αλλά και τον ήλιο.Να αποτελεί σαν έργο τέχνης κάτι το ξεχωριστό, να τραβάει το ενδιαφέρον και την προσοχή αλλά να ζει και να κινείται ελεύθερα δίπλα στους ανθρώπους.Για όποιον ζει στην Θεσσαλονίκη αλλά και για τους επισκέπτες είναι μια οικεία εικόνα η παρουσία τόσων πολλών ανθρώπων που στέκονται για να θαυμάσουν αλλά και να φωτογραφηθούν ή να παίξουν με τις ομπρέλες.Έχει γίνει η εξέδρα αυτή, αγαπημένο σημείο συνάντησης για ερωτευμένα ζευγάρια, παρέες, οικογένειες, ποδηλάτες, τουρίστες που κάθονται να δροσιστούν δίπλα στους πίδακες νερού και να αγγίξουν μια από τις ομπρέλες νιώθοντας κομμάτι του επιβλητικού αυτού γλυπτού.
Στο πέρασμα των χρόνων βέβαια βρέθηκαν κάποιοι που στέρησαν¨ μία από τις ομπρέλες από το έργο , αλλά μετά την ολοκλήρωση της ανάπλασης της Νέας παραλίας, το γλυπτό καθαρίστηκε και αναπληρώθηκε η τεσσαρακοστή ομπρέλα του.Οι ομπρέλες του Ζογγολόπουλου πρώτη φορά παρουσιάστηκαν το 1995 στη Βενετία σε μια πλωτή εξέδρα και έγιναν σημείο αναφοράς της Biennale και άτυπα, το σήμα κατατεθέν της για τη συγκεκριμένη χρονιά.Το 1997 όπως προαναφέρθηκε, στα πλαίσια του Θεσσαλονίκη πολιτιστική πρωτεύουσα το ίδιο γλυπτό που κοσμούσε την 45η Βiennale , τοποθετήθηκε στην παραλία κοντά στο ύψος του Μακεδονία Παλλάς.Επειδή όμως στην περιοχή πνέουν δυνατοί άνεμοι, ο καλλιτέχνης πρόσθεσε κάθετες ράβδους, οι οποίες έδιναν την αίσθηση της βροχής αλλά συντελούσαν στην στήριξη του έργου και τη στατικότητά του.Το 1998 στο Ψυχικό που βρίσκεται και το ίδρυμα του Ζογγολόπουλου, στο σημείο Φάρος τοποθετήθηκε παραλλαγή του γλυπτού της Θεσσαλονίκης .Παρόμοιο γλυπτό, υδροκίνητο και μικρότερο σε μέγεθος είχε τοποθετηθεί έξω από το Μακεδονικό Μουσείο σύγχρονης τέχνης μέσα στη Δ.Ε.Θ το 1993.Ενώ η παραλλαγή αυτού του υδροκίνητου γλυπτού είχε τοποθετηθεί το 1995 έξω από το Συμβούλιο Υπουργών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες, το οποίο απέσπασε το Α΄Πανευρωπαικό βραβείο στο διαγωνισμό. (https://www.thessalonikiguide.gr/place/ompreles/)
ΚΑΣΤΡΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Αυτό που λέμε σήμερα «Κάστρα της Θεσσαλονίκης» είναι μέρος μόνο της παλιάς οχύρωσης. Στην αρχική τους μορφή, τα τείχη και τα κάστρα της Θεσσαλονίκης περιέβαλλαν ολόκληρη την πόλη, συμπεριλαμβανομένης της πλευράς που βρέχεται από τη θάλασσα.
Οι πρώτες οχυρώσεις δημιουργήθηκαν με την ίδρυση της πόλης κατά τους ελληνιστικούς χώρους αλλά η σημερινή μορφή των κάστρων είναι στο μεγαλύτερο μέρος κατασκευή του τέλους του 4ου μ.Χ. αιώνα και του 5ου αιώνα.
O Λευκός Πύργος, το Επταπύργιο και το Φρούριο Βαρδαρίου, που είναι κατά κάποιο τρόπο μέρη των Κάστρων της Θεσσαλονίκης, παρουσιάζονται ξεχωριστά σαν αυτοτελή κάστρα.
https://www.kastra.eu/castlegr.php?kastro=thesniki
ΛΕΥΚΟΣ ΠΥΡΓΟΣ
Επισκεφθήκαμε την επίσημη ιστοσελίδα του Λευκού Πύργου
https://www.lpth.gr/
Ιστορία
Ο Λευκός Πύργος κτίστηκε το 15ο αι., μετά την άλωση της Θεσσαλονίκης από τους Οθωμανούς το 1430. Στη θέση του υπήρχε παλαιότερος πύργος της βυζαντινής οχύρωσης της Θεσσαλονίκης, στο σημείο που το ανατολικό τείχος συναντούσε το τείχος της θάλασσας. Ο Πύργος αποτελούσε το ανατολικό άκρο του θαλάσσιου τείχους, υπήρχε άλλος ένας στο δυτικό άκρο και τρίτος στο ενδιάμεσο.
Στο πέρασμα του χρόνου αναφέρεται με διάφορες ονομασίες˙ Πύργος του Λέοντος το 16ο αι και Πύργος της Καλαμαρίας το 18ο αι.˙ το 19ο αι. τον βρίσκουμε με δύο ονομασίες, ανάλογα με τη χρήση που είχε˙ Πύργος των Γενιτσάρων, και Πύργος του αίματος (Κανλή Κουλέ), όταν έγινε φυλακή και τόπος εκτέλεσης καταδίκων. Ο ιστορικός Μιχαήλ Χατζή Ιωάννου το 1888, στο βιβλίο του για μνημεία της πόλης, τον αποκαλεί Βαστίλη της Θεσσαλονίκης, όπου έσφαζαν τους θανατοποινίτες στον εξώστη του, με το αίμα να βάφει τους τοίχους του, ενώ βολή τηλεβόλου από τα δυτικά της πόλης σήμαινε την εκτέλεση της θανατικής ποινής. Το 1883, με διαταγή του σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ Β’, ο Πύργος ασπρίζεται και του δίνεται η ονομασία Λευκός (Μπεγιάζ Κουλέ). Είμαστε στο δεύτερο μισό του 19ου αι., εποχή που πνέει ο άνεμος της μεταρρύθμισης στην οθωμανική αυτοκρατορία, ύστερα από τις πιέσεις της Αγγλίας, και πύργος με την ονομασία «του αίματος» δεν αρμόζει στη νέα φυσιογνωμία της αυτοκρατορίας. Και ήταν ο κατάδικος Νάθαν Γκουελεντί, που με αντάλλαγμα την ελευθερία του, άσπρισε τον Πύργο. Από τότε έμεινε η σημερινή ονομασία. Με τον καιρό έγινε το σύμβολο της Θεσσαλονίκης, αφού απόμεινε από το 1911 να στέκει μόνος στην παραλία, ύστερα από την κατεδάφιση του θαλάσσιου και του ανατολικού τείχους και του περιβόλου του.
Μετά την απελευθέρωση της πόλης το 1912 και την ενσωμάτωση της στο ελληνικό κράτος, ο Πύργος είχε διάφορες χρήσεις. Στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου πολέμου ένας όροφος χρησιμοποιήθηκε για τη φύλαξη των αρχαιοτήτων από τις ανασκαφές που έκανε η αρχαιολογική υπηρεσία της Στρατιάς της Ανατολής. Στους χώρους του φιλοξενήθηκαν η αεράμυνα της πόλης, το εργαστήριο μετεωρολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και συστήματα ναυτοπροσκόπων.
Το 1983 ο Πύργος παραχωρήθηκε στο Υπουργείο Πολιτισμού.
Αρχιτεκτονική
Ο Λευκός Πύργος είναι κυκλικός, έχει ύψος 33,90 μ. και διάμετρο 21,70 μ. Αποτελείται από ισόγειο και έξι ορόφους. Είναι κτισμένος με πέτρες, κονίαμα και μερική χρήση πλίνθων, ενώ στις επάλξεις, στην οροφή της εισόδου και του ισογείου και στην καμάρα του κλιμακοστασίου μόνο με πλίνθους.
Εκτός από το ισόγειο και τον έκτο, που αποτελούνται μόνο από ένα κυκλικό χώρο, οι υπόλοιποι πέντε όροφοι διαμορφώνονται με ένα κυκλικό χώρο στο κέντρο τους, διαμέτρου 8,50 μ., και μικρά δωμάτια στην περίμετρό τους, που επικοινωνούν με τον κεντρικό χώρο, άμεσα ή έμμεσα, με χαμηλά ανοίγματα.
Από αρχιτεκτονική άποψη η κατασκευή του Πύργου αποτελείται από δύο κυλίνδρους, τον εξωτερικό και τον εσωτερικό. Ο εξωτερικός κύλινδρος υψώνεται μέχρι και τον πέμπτο όροφο, ενώ ο εσωτερικός είναι κατά ένα όροφο ψηλότερος και έτσι εξωτερικά του διαμορφώνεται δώμα, που προσφέρει εξαιρετική θέα στην πόλη και στον Όλυμπο. Ανάμεσα στους δύο κυλίνδρους διαμορφώνεται το ελικοειδές κτιστό κλιμακοστάσιο που αποτελείται από ενενήντα δύο σκαλοπάτια. Σαράντα παράθυρα αφήνουν το φως της ημέρας να φωτίσει το εσωτερικό του πύργου.
Μέχρι τις αρχές του 20ού αι. ο Πύργος περιβαλλόταν από χαμηλό οκταγωνικό περιτείχισμα, που σε τρεις από τις γωνίες του είχε οκταγωνικούς πυργίσκους. Το περιτείχισμα, που πιθανόν κατασκευάστηκε το 1535/36, κατεδαφίστηκε το 1911.
Έκθεση
Από τις 5 Σεπτεμβρίου 2008 ο Λευκός Πύργος στεγάζει τη νέα μόνιμη έκθεση που αφορά τη Θεσσαλονίκη από την εποχή της ίδρυσής της το 316/15 π.Χ. μέχρι τις μέρες μας. Η έκθεση παρουσιάζει με συνοπτικό τρόπο όψεις της ιστορίας της πόλης, που τη διακρίνει η μακραίωνη, αδιάσπαστη ιστορική παρουσία της. Στην πορεία της στο χρόνο η Θεσσαλονίκη δεν έχασε τον «αστικό» και πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της. Όπως λέει, απευθυνόμενος στους Θεσσαλονικείς, ο Νικηφόρος Χούμνος, λόγιος και πολιτικός που έζησε το 13ο και 14ο αι. και κάποιο διάστημα υπήρξε διοικητής της Θεσσαλονίκης, «κάνατε σε όλους φανερό ότι κανένας δε μένει χωρίς πατρίδα όσο υπάρχει η Θεσσαλονίκη», περιγράφοντας παραστατικά την ανεκτικότητα των Θεσσαλονικέων απέναντι στους ξένους.
Η έκθεση σχεδιάστηκε με γνώμονα το σεβασμό της αρχιτεκτονικής ταυτότητας του μνημείου και την ανάδειξή της. Ο μεγάλος όγκος των πληροφοριών, που έπρεπε να παρουσιαστούν στον μικρό σχετικά εκθεσιακό χώρο του μνημείου (450 τ.μ.), οδήγησε στη λύση της χρήσης πολυμέσων (βίντεο, προβολές, διαδραστικές και ηχητικές εφαρμογές) παράλληλα με έντυπες γραφιστικές συνθέσεις (φωτοτράπεζες), ενώ το αρχαιολογικό υλικό που χρησιμοποιήθηκε είναι ελάχιστο. Η περιορισμένη έκταση του χώρου ήταν και ο λόγος που η ελληνική είναι η μόνη γλώσσα της έκθεσης. Για τους ξένους επισκέπτες προκρίθηκε η λύση της ηχητικής ξενάγησης στα αγγλικά.
Στόχος της έκθεσης είναι, μέσα από τη συνοπτική «διήγηση» της ιστορίας της Θεσσαλονίκης, να «συστήσει» την πόλη κυρίως στους κατοίκους της και να κεντρίσει το ενδιαφέρον τους για παραπέρα γνωριμία μέσα από τα θεματικά μουσεία και τα μνημεία της.
Η έκθεση είναι οργανωμένη θεματικά. Σε κάθε όροφο παρουσιάζεται ένα θέμα το οποίο αναπτύσσεται διαχρονικά. Συνοπτική παρουσίαση του θέματος γίνεται στον κεντρικό χώρο του ορόφου, ενώ στα περιμετρικά δωμάτια γίνεται αναλυτικότερη διαπραγμάτευση.
Πληροφοριακοί πίνακες στο προαύλιο του Πύργου δίνουν τις πρώτες πληροφορίες για το μνημείο και το περιεχόμενο της έκθεσης.
Παρατηρήσαμε φωτογραφίες από το 1912
Είδαμε φωτογραφίες του Λευκού Πύργου την ημέρα, τη νύχτα και τις σκάλες στο εσωτερικό του
-
- OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Ο τετραώροφος Πύργος είναι σχεδιασμένος από τον αρχιτέκτονα Αλέξανδρο Αναστασιάδη το 1966 με 76 μέτρα ύψος. Οι πρώτες εκπομπές της Ελληνικής Κρατικής Τηλεόρασης σε άσπρο και μαύρο μεταδόθηκαν από αυτό το κτήριο ένα χρόνο μετά την αποπεράτωση του ενώ από το 1988 μέχρι το 2010 στέγαζε τον τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό Ράδιο Θεσσαλονίκη 94.5. Σήμερα ο Πύργος του ΟΤΕ έχει εξελιχθεί σε ένα μοντέρνο πύργο τηλεπικοινωνιών ύψους 76 μέτρων. Βρίσκεται στο χώρο της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Στην κορυφή του πύργου λειτουργεί περιστρεφόμενο εστιατόριο.
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
https://www.agdimitriosthes.gr/agdimitrios/
Ο Ι. Ναός του Αγίου Δημητρίου χτίστηκε στα μέσα του 5ου αιώνα (413), πάνω στον τόπο του μαρτυρίου του Αγίου, από τον έπαρχο του Ιλλυρικου Λεόντιο, ο οποιος θεραπεύθηκε από ανίατη ασθένεια. Στο χώρο αυτό βρισκόταν το «στάδιο» όπου γίνονταν μονομαχικοί αγώνες. Σ’ αυτό το στάδιο μονομάχησε ο πιστός μαθητής του Αγίου Δημητρίου, Νέστορας, και κατατρόπωσε τον Λυαίο. ολόκληρο το ισόγειο συγκρότημα του αρχαίου λουτρού, όπου ήταν φυλακισμένος ο Άγιος, διατηρήθηκε και διασκευάσθηκε σε κρύπτη του ναού, η οποία έγινε για αιώνες και παραμένει κέντρο λατρείας. Ο αρχιτεκτονικός ρυθμός του ναού είναι πεντάκλιτη βασιλική με εγκάρσιο (κάθετο) κλίτος, διπλά υπερώα (γυναικωνίτες) και μακρές διπλές κιονοστοιχείες. Στην πορεία του χρόνου υπέστη δύο φορές καταστροφή, σε μεγάλο μέρος, από πυρκαγιά τον 7ο αιώνα (μεταξύ 629 και 639) και στις 5 και 6 Αυγούστου το 1917. Επίσης υπέστη πολλές καταστροφές και λεηλασίες κατά την άλωση της Θεσσαλονίκης από τους Σαρακηνούς το 904 και από τους Νορμανδούς το 1118. Το διάστημα 1493-1912 μετατράπηκε σε τζαμί από τους Τούρκους. Η μεγάλη πυρκαγιά του 1917 μετέβαλε σχεδόν σε ερείπια τον ιστορικό Ναό και οι αναστηλωτικές εργασίες που τον αποκατέστησαν στην αρχική του μορφή διήρκησαν έως το 1948. Από τότε λειτουργεί κανονικά και αποτελεί ως μνημείο τέχνης ένα από τα πλέον υπέροχα χριστιανικά μνημεία της ελληνικής ανατολής.
Γλυπτό ΔΕΘ
Το Γλυπτό ΔΕΘ ή «Cor-ten» είναι έργο του Έλληνα γλύπτη Γιώργου Ζογγολόπουλου και τοποθετήθηκε στην Πλατεία Σιντριβανίου, στη βορεινή πύλη της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ) το 1966. Το «Γλυπτό ΔΕΘ» έχει κατασκευαστεί από κράμα μετάλλου Cor-ten (εκ του οποίου προέρχεται και η δευτερεύουσα ονομασία του γλυπτού) το οποίο έφερε από τη Γαλλία ο Ζογγολόπουλος ειδικά για τη δημιουργία του συγκεκριμένου γλυπτού. Το Cor-ten, που αποτελείται κατά κύριο λόγο από χάλυβα και χαλκό, χωρίς να απαιτεί ειδική προστατευτική βαφή ή επάλειψη με αντισκωριακά υλικά, είναι ανθεκτικό υλικό με αντοχή στην ατμοσφαιρική διάβρωση. Το συγκεκριμένο κράμα μετάλλου, αν αφεθεί ελεύθερο στο περιβάλλον, δημιουργεί στην επιφάνειά του μια φυσική αντιδιαβρωτική πατίνα, καθώς αναπτύσσει μια αρχική οξείδωση, η οποία δεν εισχωρεί στα βαθύτερα στρώματα του μετάλλου και παράλληλα παρέχει την απαραίτητη προστασία που δεν επιτρέπει περαιτέρω διάβρωση στο υλικό. Το Cor-ten αποκτά μια σκούρα καφέ απόχρωση, η οποία σταθεροποιείται στο χρόνο, προσδίδοντας μια ιδιαίτερη αισθητική στο υλικό, που προσομοιάζει σε πρωτόγονα ακατέργαστα υλικά. Μεγάλης κλίμακας γλυπτά φτιαγμένα από Cor-ten είναι επίσης το Chicago Picasso του Pablo Picasso (1967) και το Angel of the North του Antony Gormley (1998). Άλλες αρχιτεκτονικές κατασκευές με Cor-ten είναι Barclays Center, Australian Center of Contemporary Art, Museum of Old and New Art.
Πηγή:wikipedia
Άγαλμα Μεγάλου Αλεξάνδρου
Ο Μέγας Αλέξανδρος έφιππος να ατενίζει τον Θερμαΐκό και τον χιονισμένο Όλυμπο είναι η εικόνα που αντικρίζει ο επισκέπτης στη Θεσσαλονίκη, ξεκινώντας τη βόλτα του στη Νέα Παραλία.
Πρόκειται για το άγαλμα που είναι για τη Θεσσαλονίκη σήμα κατατεθέν της. Ο μεγάλος στρατηλάτης πάνω στο πιστό επί 20 χρόνια άλογό του, τον Βουκεφάλα βρήκε τη θέση του εκεί το 1973.
Το άγαλμα του έφιππου μεγάλου Αλεξάνδρου είναι έργο του γλύπτη Ευάγγελου Μουστάκα. Χυτεύθηκε στα εργαστήρια “Ρεντζο Μικελούτσι “ στην Πιστόια της Ιταλίας και τα χρήματα για την ανέγερσή του συγκεντρώθηκαν μετά από εράνους που πραγματοποίησαν επιτροπές της πόλης.
Εγκαινιάστηκε το 1974 , έχει ύψος 6 μέτρα και ζυγίζει 4 τόνους. Το βάθρο στο οποίο βρίσκεται έχει ύψος 5 μέτρα και είναι επενδυμένο με σκούρο μάρμαρο από τη Βέροια.
Η ανάγλυφη μπρούντζινη αναπαράσταση στη δυτική πλευρά είναι η Μάχη της Ισσού ,όπου νικήθηκε ο Δαρρείος ο Γ΄, βασιλιάς των Περσών. Οι ασπίδες και οι σάρισες είναι συμβολισμός και μνεία για τους στρατιώτες του μεγάλου Αλεξάνδρου που πήραν μέρος στην εκστρατεία του.
Ροτόντα
Η Ροτόντα βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα του ιστορικού κέντρου της Θεσσαλονίκης και αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα ρωμαϊκά μνημεία στην Ελλάδα.
Από το 1988 ανήκει στα μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Στις 18 Δεκεμβρίου 2015 η Ροτόντα μετά από τις εργασίες αποκατάστασης άνοιξε τις πύλες της στο κοινό και ξαναβρήκε τη θέση της στην πολιτιστική κληρονομιά της Θεσσαλονίκης.
Η Ροτόντα αποτελεί τμήμα του ανακτορικού συγκροτήματος του αυτοκράτορα Γαλερίου και κατασκευάστηκε κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής Τετραρχίας.
Μαυσωλείο, χώρος λατρευτικών μυστηρίων, ναός, μητρόπολη, τζαμί, La Rotonde, μουσείο. Όπως κι αν περιγραφεί η Ροτόντα δεν παύει να είναι άρρηκτα δεμένη και συνυφασμένη με την εικόνα και την ιστορία της Θεσσαλονίκης.
Η Ροτόντα ως κατασκευή είναι μοναδική στον Ελλαδικό χώρο διότι η κυκλική μορφή της παραπέμπει και ακολουθεί ακριβώς την τεχνοτροπία του Πανθεον στη Ρώμη. Έχει ύψος ως τον θόλο της 29,80μ., εσωτερική διάμετρο 24,50μ. και το πάχος του τοίχου της είναι 6,30μ.
Για το χτίσιμό της χρησιμοποιήθηκαν λίθοι, κεραμικό κονίαμα, ενώ κατά διαστήματα παρατηρούμε πλατιές ζώνες πλίνθων. Η στέγη της κλιμακώνεται σε τρεις βαθμίδες, η δε κορυφή του θόλου είναι κωνική.
Στο εσωτερικό μετράμε οκτώ τοξωτά παράθυρα τα οποία μαζί με τα ισάριθμα ημικυκλικά ανοίγματα στη βάση του τρούλου, αποτελούν το κύριο μέσο φωτισμού της Ροτόντας.
Η Ροτόντα ως κατασκευή είναι μοναδική στον Ελλαδικό χώρο διότι η κυκλική μορφή της παραπέμπει και ακολουθεί ακριβώς την τεχνοτροπία του Πανθεον στη Ρώμη. Έχει ύψος ως τον θόλο της 29,80μ., εσωτερική διάμετρο 24,50μ. και το πάχος του τοίχου της είναι 6,30μ.
Για το χτίσιμό της χρησιμοποιήθηκαν λίθοι, κεραμικό κονίαμα, ενώ κατά διαστήματα παρατηρούμε πλατιές ζώνες πλίνθων. Η στέγη της κλιμακώνεται σε τρεις βαθμίδες, η δε κορυφή του θόλου είναι κωνική.
Στο εσωτερικό μετράμε οκτώ τοξωτά παράθυρα τα οποία μαζί με τα ισάριθμα ημικυκλικά ανοίγματα στη βάση του τρούλου, αποτελούν το κύριο μέσο φωτισμού της Ροτόντας.
Αρχικά στην κορυφή του θόλου υπήρχε οπή εξαερισμού και αντίστοιχα στο κέντρο του δαπέδου βαθύ φρεάτιο αποχέτευσης.
Η Ρωμαϊκή της καταγωγή εξυπακούεται αφού είναι πλέον βέβαιο, χάρη στην αρχαιολογική σκαπάνη ότι αποτελούσε μέρος του Ανακτορικού συγκροτήματος του Γαλερίου το οποίο απλώνεται στη νότια πλευρά της Ροτόντας στην οδό Δημητρίου Γούναρη προς τη θάλασσα.
Η Ροτόντα χτίστηκε σε ένα υψωμένο περίβολο, με εξέδρα στην ανατολική και στη δυτική της
πλευρά. Συνδεόταν με την αψίδα του Γαλερίου (Καμάρα) μέσω μιας πομπικής οδού με κιονοστοιχίες εκατέρωθεν, που κατέληγε στο κυρίως Ανακτορικό συγκρότημα.
Η πραγματική χρήση του χώρου κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο δεν είναι απολύτως σίγουρη. Στηριζόμενοι τόσο στις οικοδομικές συνήθειες των Ρωμαίων αρχόντων, αλλά και στην ομοιότητά του με το Πάνθεον της Ρώμης, ενδέχεται σε μεγάλο βαθμό να αποτελούσε λατρευτικό χώρο αφιερωμένο στην λατρεία των Καβύρων ή του Δία, ο οποίος ήταν ο προστάτης του Γαλέριου.
Η πομπική οδός που συνέδεε τη Ροτόντα με το κυρίως ανάκτορο ενισχύει την σημαντικότητα του κτίσματος και την άποψη ότι στο χώρο τελούνταν οι επίσημες λατρευτικές τελετές του παλατιού.
Είναι πιθανό το κτίριο να προοριζόταν για Μαυσωλείο του αυτοκράτορα Γαλερίου, το οποίο τελικά δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ, αφού ο Γαλέριος πέθανε και τάφηκε μακριά από τη Θεσσαλονίκη.
Μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού, από τη βασιλεία του αυτοκράτορα Θεοδοσίου και έπειτα η Ροτόντα χρησιμοποιείται ως χριστιανικός ναός. Είναι η εποχή όπου έγιναν οι μεγαλύτερες παρεμβάσεις στο οικοδόμημα.
Την ονομασία Αγιος Γεώργιος την πήρε μεταγενέστερα από το παρεκκλήσι που είναι χτισμένο απέναντι από τη δυτική πύλη του περιβόλου της, μετόχι του Αγίου Όρους.
Η Ροτόντα έγινε η Μητρόπολη της Θεσσαλονίκης από το 1523 ως το 1590 μ.Χ όταν η Αγία Σοφία μετατράπηκε σε τζαμί.
Κατά την Οθωμανική περίοδο αλλά και σε τούρκικες γραπτές πηγές είναι γνωστή, ως η Παλιά Μητρόπολη (Εσκί Μετροπόλ).
Το 1590 όταν η Θεσσαλονίκη βρίσκεται ήδη υπό Οθωμανική κατοχή, η Ροτόντα μετατρέπεται σε τζαμί με την ονομασία Χορτατζή Σουλειμάν Εφέντη Τζαμί. Όπως προδίδει και η ονομασία την ευθύνη για την μετατροπή της σε τζαμί και την ανέγερση του μιναρέ όπως και του σιντριβανιού, που βρίσκεται στα δυτικά του κτηρίου, την έχει ο σεΐχης των δερβίσηδων Χορτατζή Σουλειμάν Εφέντη
Ο τάφος του δερβίση Σουλεϊμάν βρίσκεται στον ταφικό περίβολο έξω από το ιερό βήμα της Ροτόντας.
Ο μιναρές της Ροτόντας είναι ο μόνος που διασώθηκε κατά τη γενική κατεδάφιση των μιναρέδων στη Θεσσαλονίκη την δεκαετία του 1920. Οι ζημιές που έχει υποστεί οφείλονται στους σεισμούς που έγιναν κατά καιρούς στη Θεσσαλονίκη.
www.thessalonikiguide.gr
Σύγχρονα αξιοθέατα και μνημεία/σύμβολα της πόλης μου:
ΠΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΟΤΕ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
2 ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΛΥΠΤΗ ΖΟΓΓΟΛΟΠΟΥΛΟ (ΟΜΠΡΕΛΕΣ, ΓΛΥΠΤΟ Δ.Ε.Θ.)
ΚΑΙ 2 ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΩΜΑΪΚΗ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΩΝ ΟΘΩΜΑΝΩΝ
(ΑΨΙΔΑ ΓΑΛΕΡΙΟΥ, ΛΕΥΚΟΣ ΠΥΡΓΟΣ)
12 Τραγούδια για τη Θεσσαλονίκη
Ποιό από τα παρακάτω κτίρια βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη;
1. 2.
2.Ποιό από τα παρακάτω μνημεία είναι του Ζογγολόπουλου;
1. 2. 3.
3. Ποιό από τα παρακάτω μνημεία είναι από μέταλλο;
1. 2.
