Σήμερα μοιραζόμαστε τα λόγια του συγγραφέα και φιλοσόφου Νίκου Καζαντζάκη:
“Το παιδί απορροφά τον κόσμο αχόρταγα, τον δέχεται στα σπλάχνα του, τον αφομοιώνει και τον μεταμορφώνει σε παιδί.
Θυμάμαι που καθόμουν στο σκαλοπάτι του σπιτιού μας· ο ήλιος έλαμπε, ο αέρας έκαιγε, κι έκλεισα με χαρά τα μάτια μου, απλώνοντας τα χέρια μου και περίμενα. Εμφανιζόταν ο Θεός – και σαν παιδί δεν με παραπλάνησε ποτέ – εμφανιζόταν με τη μορφή ενός παιδιού σαν εμένα και θα μου άφηνε στα χέρια του τα παιχνίδια του – τον ήλιο, το φεγγάρι και τον άνεμο.
Σου προσφέρω, πες μου, σου προσφέρω, παίξε μαζί τους, έχω άλλους για μένα.
Άνοιξε τα μάτια μου, ο Θεός εξαφανίζεται, αλλά στα χέρια μου ήταν τα παιχνίδια του.
Όταν ήμουν παιδί, ήμουν απόλυτα συνδεδεμένος με αυτό που είδα και άγγιξα· με τον ουρανό, ένα έντομο, τη θάλασσα, τον άνεμο.
Στο ευαίσθητο βρεφικό μυαλό μου, τα πράγματα οργανώθηκαν μαγικά πέρα από κάθε λογική. Έζησα, μίλησα στη μέση ενός θρύλου που δημιουργούσε κάθε στιγμή, ανοίγοντας τους τρόπους να προχωρήσω μπροστά.
Πραγματικά τίποτα δεν μοιάζει τόσο με το βλέμμα του Θεού όσο αυτό ενός παιδιού που βλέπει πρώτα και δημιουργεί τον κόσμο. “
