“Am I far away from the Acropolis”? Αυτό ήταν το inside joke, το αστείο που κάναν μεταξύ τους τα παιδιά του Γ1 και Γ2 που στις 12-13 -14 του Απρίλη 2022 βρέθηκαν με εκπαιδευτική εκδρομή στην Αθήνα και ανακατεύτηκαν με το πολύχρωμο, πολυεθνικό πλήθος που τριγύριζε στα στενά της Πλάκας και στην Ακρόπολη.
Μετά από δύο χρόνια αναγκαστικών περιορισμών στις σχολικές μετακινήσεις λόγω της καινούριας συνθήκης που έφερε ο Covid επιτέλους ξανά η ευκαιρία να μπούμε σ΄ένα πούλμαν και με την ενέργεια των δεκαπεντάχρονων να εξερευνήσουμε τόπους , να κάνουμε την πόλη όλη πεδίο απόκτησης γνώσεων πολλών και ποικίλων πέρα από θρανία και έξω από τα στενά όρια της σχολικής αυλής.
Έτσι, η εξόρμηση που οραματίστηκε η κυρία Μουζούρη πλαισιώθηκε από τις κυρίες Μπίσκα, Εμμανουηλίδου και Λαζαρίδου και πραγματοποιήθηκε μετά από την αμέριστη συμπαράσταση που υπάρχει πάντα από τον Διευθυντή και τον Σύλλογο Διδασκόντων του 3ου Γυμνασίου Ωραιοκάστρου.
Το πρόγραμμα των επισκέψεων πλούσιο, οι ωραίες στιγμές πολλές , δύσκολο να γίνει ιεράρχηση κι αναγκαστικά περνάει από προσωπικό φίλτρο.
Έρχονται στο μυαλό οι εντυπωσιακές κτιριακές εγκαταστάσεις στο Κέντρο Παιδείας, Τέχνης, Αθλητισμού και Αναψυχής Σταύρος Νιάρχος και η «συνάντησή » μας με την γιγαντιαία μεταλλική αράχνη Mamam που φιλοξενείται εκεί αφού πέρασε από 8 άλλες πρωτεύουσες του κόσμου , γλυπτό της Γαλλίδας δημιουργού Μπουρζουά , ωδή όπως είχε η ίδια εξομολογηθεί στη μητέρα της.
Το Ορυκτολογικό και Μεταλλευτικό Μουσείο Καμάριζας , ένα διαφορετικό μουσείο με πολύ σπάνια ορυκτά και μηχανήματα στο φυσικό τους χώρο. Η ζωντανή ιστορία των μεταλλείων της Λαυρεωτικής γης από αρχαιοτάτων χρόνων όπως την μάθαμε από τους εξαιρετικούς ντόπιους εθελοντές και ιδιαίτερα τον κύριο Βασίλη Στεργίου που με μεράκι μοναδικό μετέδωσε τις αστείρευτες γνώσεις του.
Η τιμή ιδιαίτερη μια που σε αναγνώριση της συνεισφοράς του στην ορυκτολογία των κοιτασμάτων της Λαυρεωτικής η Διεθνής Ορυκτολογική Ένωση έδωσε το όνομά του συλλέκτη ορυκτών και ερευνητή Βασίλη Στεργίου στο ορυκτό Στεργιουίτη.Τα μεταλλεύματα λαμπύρισαν κάτω από το μικροσκόπιο και απόκτησαν ειδικό βάρος στα χέρια μας.
Είμαστε ευγνώμονες και για τα δείγματα εντυπωσιακών ορυκτών που δώρισαν στο σχολείο μας.
Ανάμεσα στους “κρυμμένους θησαυρούς” που μας επιφύλασσε η επίσκεψη στο « ακατέργαστο διαμάντι » της Λαυρεωτικής ήταν και το αρχαίο θέατρο Θορικού που χρονολογείται στα τέλη της Αρχαϊκής Εποχής (μεταξύ 525- 480 π.Χ.) και θεωρείται το αρχαιότερο σωζόμενο θέατρο στην Ελλάδα. Η μυστικιστική εμπειρία στους αρχαίους τόπους συνεχίστηκε με τον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο, ένα ναό που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις και που εκπέμπει την πιο ιδιαίτερη ενέργεια που θα συναντήσεις ποτέ σε αρχαιολογικό χώρο!
Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, το αληθινό καμάρι κάθε Έλληνα που αγαπά την πολιτισμική του κληρονομιά είχαμε το προνόμιο να επισκεφτούμε μακριά από τα πλήθη με το ξεκίνημα της ημέρας. Η περιήγησή μας ανάμεσα σε κούρους με αρχαϊκό μειδίαμα, κόρες με περίτεχνο χτένισμα, Καρυάτιδες και γλυπτά του Παρθενώνα έγινε μαγική με την ιδιωτική σχεδόν ξενάγηση του συνοδού – ξεναγού μας κυρίου Δημήτρη Τσιάρα που με τις αστείρευτες γνώσεις του και τον γοητευτικό του λόγο συνόδευσε με θετική ενέργεια το οδοιπορικό μας συνολικά.
Ξεχωριστή η ανάβαση μαζί με χιλιάδες επισκέπτες από όλες τις γωνιές της γης, αναψοκοκκινισμένους από τον πρώιμο ανοιξιάτικο ήλιο, στην Ακρόπολη, έναν βράχο με όλον τον πολιτισμό της Ελλάδας. Αρχιτεκτονική, ιστορία,θαυμασμός, ενέργεια,υπερηφάνεια, φως που υποβάλλουν!
Η στάση μας στις Θερμοπύλες δεν ήταν μόνο φόρος τιμής στον Λεωνίδα και στους Λακεδαιμονίους και Θεσπιείς που πολέμησαν ηρωικά υπερασπιζόμενοι την πατρίδα τους και μένοντας ακίνητοι στις θέσεις τους ακόμα κι όταν έμαθαν για την προδοσία του Εφιάλτη. Η στάση μας εκεί ήταν μια υπενθύμιση ότι υπάρχουν αξίες όπως ο αλτρουισμός, το χρέος και το καθήκον.
Κι επειδή σήμερα « φυλλάτουν Θερμοπύλες» οι Εύζωνες , καμαρώσαμε τα επιλεγμένα αυτά παλληκάρια , θαυμάσαμε την πειθαρχία τους και το παράστημά τους και συγκινηθήκαμε με τον συμβολισμό του ρόλου τους στην πλατεία Συντάγματος.
Οι εκδρομές αυτές όμως δίνουν και μια άλλη μοναδική και πολύτιμη ευκαιρία: να αποκαλύψουμε όλοι μας, μαθητές και εκπαιδευτικοί μια πλευρά μας που δεν φαίνεται στην τάξη, αυτή που έχουμε όταν διασκεδάζουμε παρέα , όταν πιανόμαστε στον κύκλο του χορού, όταν κάνουμε αστεία και χαλαρές κουβέντες, όταν τραγουδάμε τα τελευταία σουξέ στο πούλμαν, όταν βάζουμε τα καλά μας για την βραδινή έξοδο, όταν συνυπάρχουμε για τρεις ολόκληρες μέρες σε αυτή την κοινή εμπειρία που θα μας ενώνει για πάντα με μια αόρατη κλωστή όπως σωστά λέει η αγαπημένη κυρία Μουζούρη και που γράφει μέσα μας ανεξίτηλες αναμνήσεις που βγαίνουν απρόσμενα στην επιφάνεια όταν πέσει η σκόνη – όπως συνηθίζω να λέω στο τέλος εγώ.
Έρνα Λαζαρίδου
