«Μόνο ότι δέχτηκες με την ψυχή σου, αυτό μόνο μαθαίνεις

και αυτό ενσωματώνεις στη ζωή σου και στο χαρακτήρα σου.»  Dewey

 Συχνά στην  εκπαίδευση χρησιμοποιείται ο όρος  «βιωματική μάθηση» και αναφέρεται στις γνώσεις που αποκτάμε όταν ασχοληθούμε με κάτι. Για την ακρίβεια, είναι από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους μάθησης.

Οι τρεις μεγάλες παραδόσεις της βιωματικής μάθησης όπως καταγράφονται από τον kold (1984,12)[1] προέρχονται από τους Dewey, Lewin και τον Piaget. Ο Dewey από τη φιλοσοφική προοπτική του πραγματισμού επεσήμανε από 1938 τη σχέση ανάμεσα στην εκπαίδευση και την εμπειρία και διακήρυξε την πεποίθησή του ότι κάθε γνήσια μορφή εκπαίδευσης γεννιέται μέσα από την εμπειρία. Ο Lewin έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη σύνδεση της θεωρίας και της πράξης και τέλος ο Piaget περιγράφει τη μάθηση ως μια διαδικασία αλληλεπίδρασης μεταξύ του προσώπου και του περιβάλλοντος.

Γονείς μην ανησυχείτε!  Η εκπαιδευτική διαδικασία δεν σταματάει ούτε σε συνθήκες καραντίνας.. Μην υιοθετείτε το ρόλο της νηπιαγωγού στα παιδιά σας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα παιδιά σας δεν σταμάτησαν να μαθαίνουν επειδή έκλεισαν τα σχολεία. Τα παιδιά σας αποκτούν γνώση  όταν ασχολούνται με κάτι. Όταν εξερευνούν μια κατάσταση, δοκιμάζοντας διάφορες μεθόδους για να την προσεγγίσουν και τελικά μαθαίνουν από τα λάθη τους. Έτσι, αναπτύσσουν την αντίληψη, τις γλωσσικές δεξιότητες, την κριτική σκέψη και, όταν βιώνουν  την εμπειρία μαζί με άλλους, τις κοινωνικές τους δεξιότητες.

Έτσι παρόλο που βλέπετε το παιδί σας να τριγυρνά από δωμάτιο σε δωμάτιο και πολύ απλά παίζει, στην πραγματικότητα εφοδιάζεται με γνώσεις. «Κάθε εμπειρία μπορεί να είναι μια ευκαιρία για γνώση –είτε προκύπτει αυθόρμητα στη στιγμή είτε είναι προγραμματισμένη προκειμένου να ανακαλύψει το παιδί τις διαφορετικές διαστάσεις της», εξηγεί ο Δρ.  Colin Beard στο βιβλίο του, The Experiential Learning Toolkit. Μάλιστα, επισημαίνει ότι η εκπαίδευση του παιδιού μπορεί να επιτευχθεί όχι μόνο έξω από τη σχολική αίθουσα αλλά και χωρίς την παρουσία δασκάλου.

Πώς θα βοηθήσουμε το παιδί να μάθει.

Ο Δρ. Knud Illeris καθηγητής δια βίου μάθησης στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης στη Δανία επισημαίνει ότι οι τρεις βασικοί πυλώνες της μάθησης είναι η σκέψη, η αίσθηση και η πράξη και ότι και οι τρεις μπορούν να αναπτυχθούν μακριά από τις σχολικές τάξεις –ακόμα και στο τραπέζι της κουζίνας μας! Και προτείνει να κάνουμε στα παιδιά μας αυτές τις ερωτήσεις, για να διευκολύνουμε την εκπαιδευτική διαδικασία αυτή την περίοδο:

– Πρόσεξες ότι…

– Τι έγινε όταν…

– Έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο;

– Γιατί πιστεύεις ότι συνέβη;

– Πού αλλού μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε;

Με αυτές τις ερωτήσεις καθοδηγούμε τη σκέψη τους πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από μια εμπειρία (μπορεί να είναι απλώς η παρατήρηση ενός σκουληκιού που ανοίγει τρύπες στο χώμα), ενθαρρύνοντας έτσι μια διαδικασία που τελικά οδηγεί στην κριτική σκέψη, την ανάλυση, την επικοινωνία, τα τη συνεργασία και τη δημιουργικότητα –πάνω κάτω δηλαδή τα πιο σημαντικά από τα μαθήματα που περιλαμβάνει και το πρόγραμμα του σχολείου![2]

Σύνταξη άρθρου:

Στελιανού Αντωνία

Νηπιαγωγός MSc

 

 

 

Βιβλιογραφία.

[1] Kolb, D. (1984). Experiential Learning. New Jersey: Pentice Hall

[2] ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΜΑΘΗΣΗΣ,  Συλλογικό έργο,Τίτλος πρωτοτύπου Contemporary Theories of Learnig: Learning Theorists… in Their Own Words, Συντελεστές: Κουλαουζίδης, Γιώργος,Illeris, Knud
Κόκκος, Αλέξης Αθήνα:2009