Για χίλια και πλέον χρόνια (360-1453) η Αγία Σοφία, αποτέλεσε το Κέντρο της Ορθοδοξίας. Η τελευταία λειτουργία της, πραγματοποιήθηκε στις 29 Μαΐου του 1453.  Μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, η εκκλησία μας έγινε τζαμί, ενώ σήμερα λειτουργεί ως Μουσείο και έχει ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Πατώντας στο σύνδεσμο, μπορείς να περάσεις σε μια εικονική περιήγηση, στο Ναό της Αγίας Σοφίας.

Αλλά, και μέσα από ένα αρκετά ενδιαφέρον διαδραστικό παιχνίδι,

 να εξερευνήσεις τον κόσμο του Βυζαντίου και να πάρεις πληροφορίες, για εκείνη την εποχή.

Όταν ο Ιουστινιανός πήρε την απόφαση να χτίσει το ναό, ήθελε, να ξεπεράσει η καινούρια εκκλησία, όλες τις άλλες, σε λαμπρότητα. Μία εγκύκλιος έφτασε τότε, σε όλους τους κυβερνήτες των επαρχιών, να στείλουν στην πρωτεύουσα τα ωραιότερα μάρμαρα από τα πιο φημισμένα λατομεία της αυτοκρατορίας, και τα πιο πολύτιμα υλικά όπως ήταν χρυσός, ασήμι, ελεφαντοστό και άλλους πολύτιμους λίθους, για να χρησιμοποιηθούν, στη διακόσμησή της. Δύο Έλληνες Μικρασιάτες, ο Ανθέμιος από τις Τράλλεις (Αϊδινί) και ο Ισίδωρος από τη Μίλητο, ανέλαβαν την πραγματοποίηση του κολοσσιαίου έργου.

Τότε ήταν που, ο αυτοκράτορας μπήκε στο εσωτερικό του ναού και είπε το περίφημο “Νενίκηκά σε Σολομών”.

Θρύλοι

ΠΗΓΗ: megarevma.net

Πίστευαν ότι κάποια ουράνια μουσι­κή ψυχαγωγούσε τους εργάτες όταν κουράζονταν. Ο αυτοκράτορας δεν πα­ρέλειπε να βλέπει σημαδιακά όνειρα όταν υπήρχε αμφιβολία ως προς κάποια ακανθώδη λεπτομέρεια. Έτσι, όταν οι αρχιτέκτονες δεν συμφωνούσαν κάποια στιγμή για το σχήμα της αψίδας, ένας άγγελος εμφανίστηκε στον αυτοκράτο­ρα σε ένα όραμα και του υπέδειξε ότι πρέπει να είναι τριπλή -όπως τελικά έγινε-, σε αναγνώριση της Αγίας Τριάδας. Οι τόσοι θρύλοι, που ακόμη διαφυλάσσονται με αγάπη και επανα­λαμβάνονται, «αποδεικνύουν», όπως λέ­ει ο Bayet, «πώς αυτό το τεράστιο έργο πέρασε μέσα στη λαϊκή φαντασία».

Ο μύθος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά

Τη στιγμή που ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, περικυκλώθηκε από τους Οθωμανούς, λένε πως, ένας Άγγελος Κυρίου, τον άρπαξε και τον έκρυψε σε μια σπηλιά, αφού πρώτα τον μαρμάρωσε.

Ποιήματα

Μαρμαρωμένε Βασιλιά (Κωνσταντίνος Καρυωτάκης)

Μαρμαρωμένε Βασιλιά, πολύ δεν θα προσμένεις,

ένα πρωΐ, απ’ τα νερά του Βόσπορου εκεί πέρα,

θε να προβάλλει λαμπερός, μιας Λευτεριάς χαμένης

ο ασημένιος ήλιος. Ω, δοξασμένη μέρα!

Της Αγια Σοφιάς (Δημοτικό Τραγούδι)

Σημαίνει ο Θεός, σημαίνει η γη, σημαίνουν τα επουράνια

σημαίνει κι η Αγια Σοφιά, το μέγα μοναστήρι

με τετρακόσια σήμαντρα κι εξήντα δυο καμπάνες.

Κάθε καμπάνα και Παπάς, κάθε Παπάς και Διάκος.

Ψάλλει ζερβά ο βασιλιάς, δεξιά ο πατριάρχης,

κι απ’ την πολλή την ψαλμουδιά, εσειόντανε οι κολόνες

Να μπούνε στο Χερουβικό και να ‘βγει ο Βασιλέας.

Φωνή τους ήρθε εξ ουρανού κι απ’ αρχαγγέλου στόμα:

“πάψετε το χερουβικό  κι ας χαμηλώσουν τ’ άγια

παπάδες πάρτε τα Ιερά κι εσείς κεριά σβηστείτε,

γιατί είναι θέλημα Θεού, η Πόλη να τουρκέψει.

Μόν’ στείλτε λόγο στη Φραγκιά, να ‘ρθουν τρία καράβια,

το ‘να να πάρει το Σταυρό και τ’ άλλο το Ευαγγέλιο,

το τρίτο το καλύτερο, την Άγια Τράπεζά μας”.