«Του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου».

Η φράση αυτή αποδίδει με τον πιο όμορφο τρόπο τη δύναμη του δεσμού με τα εγγόνια. Το εγγόνι, είναι για τη γιαγιά και τον παππού, ζωτική ανάσα, παράταση χρόνου και κίνητρο, σκοπός που επιτυγχάνεται και στόχος ζωής που εκπληρώνεται. Σε αρκετές περιπτώσεις η σχέση που αναπτύσσουν οι γιαγιάδες και οι παππούδες με τα εγγόνια τους είναι καλύτερη από εκείνη που είχαν σαν γονείς με τα ίδια τους τα παιδιά.

Στη σύγχρονη κοινωνία, που οι γονείς εργάζονται αρκετές ώρες, η ανάγκη των γονέων να βοηθηθούν από τη γιαγιά και τον παππού είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Παρ’ όλα αυτά, το ιδιαίτερο είδος αγάπης που δέχεται ένα παιδί από τον παππού και τη γιαγιά του, είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορεί ένας άνθρωπος να βιώσει μέσα από οποιαδήποτε άλλη σχέση, έτσι η παρουσία τους στη ζωή του παιδιού είναι πολύ σημαντική.

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι ο παππούς και η γιαγιά αναπτύσσουν έναν ιδιαίτερο τρόπο επικοινωνίας με τα εγγόνια τους. Ενώ στο παρελθόν, όταν μεγάλωναν τα δικά τους παιδιά, ενδέχεται να ήταν πιο συγκρατημένοι, πλέον με τα εγγόνια τους εκφράζουν ελεύθερα τα συναισθήματα τους. Αποφεύγουν τις συγκρούσεις, είναι εκπρόσωποι εμπειριών αλλά και καταθέτες πολιτισμικών αξιών. Διδάσκουν την αξία της οικογένειας ζωντανεύοντας τις αναμνήσεις του παρελθόντος και έχουν την ικανότητα να μεταδώσουν την αίσθηση της ασφάλειας και της αγάπης με τέτοιο τρόπο που κανείς άλλος δεν είναι σε θέση να το κάνει.