Ο Άγιος Γεώργιος γνώρισε την πίστη στο Χριστό από τη μητέρα του. Ως αξιωματικός του στρατού αρνείται να συλλάβει και να βασανίσει χριστιανούς. Ομολογεί την πίστη του και γι’ αυτό βασανίζεται φρικτά. Υπομένει τα βασανιστήρια με θερμή προσευχή. Θεραπεύεται θαυματουργικά από το Θεό. Ήταν το τρόπαιο του Χριστού για την υπομονή, το θάρρος και την αγάπη του Γεωργίου προς αυτόν. Το γεγονός αυτό κάνει τη σύζυγο του αυτοκράτορα χριστιανή. Ο αυτοκράτορας διατάζει να αποκεφαλιστεί ο Άγιος, ο οποίος προχωρά στο μαρτύριο με χαρά.

Η μνήμη τιμάται στις 23 Απριλίου και είναι πολύ αγαπητός Άγιος.

To όνομα του Αγίου Γεωργίου είναι στενά συνδεδεμένο με την εξόντωση του δράκου. Για το δράκο αυτό λέγονται πολλά. Αλλοι αναφέρουν πως ήταν ένα θεριό στα μέρη της Ανατολής και είχε φωλιά κοντά στη μοναδική βρύση μιας μεγάλης πόλης κι εμπόδιζε τον κόσμο να πάρει νερό. Λένε πως ο δράκος αυτός ήτανε στην επαρχία της Αττάλειας στην πόλη της Αλλαγίας της ανατολής. Βασιλιάς εκεί ήταν ο Σέλβιος που ήταν ενάντιος με τους Χριστιανούς.

Ο δράκος χρόνια πολλά τρομοκρατούσε την πόλη και την καταδυνάστευε παίρνοντας τρόφιμα αλλά και ανθρώπους, παιδιά, νεαρά κορίτσια. Πολλοί άνδρες της πόλης προσπάθησαν να τον σκοτώσουν αλλά δεν τα κατάφερνε κανείς. Η σπηλιά του ήταν πέρα από μια λίμνη και ο δράκος ζούσε μέσα σε ένα χώρο που έμοιαζε με έλος. Οι δύσοσμες αναθυμιάσεις απλωνόταν έντονες στις γύρω περιοχές. Ενώ η ανάσα του καυτή και βρωμερή δηλητηρίαζε όποιον ερχόταν πολύ κοντά του.Η λύση που ο βασιλιάς της περιοχής πρότεινε στο λαό του όταν απευθύνθηκαν σ’αυτόν για να τους βοηθήσει ήταν να προσφέρουν η κάθε μία οικογένεια με τη σειρά,στο δράκο ένα παιδί, έτσι ώστε αυτόν να είναι πάντα χορτάτος και να μην κινδυνεύει η πόλη απο ανέλεγκτες επιθέσεις του. Αρχισαν λοιπόν κάθε μέρα να θυσιάζουν απο ένα παιδί στον δράκο με βαριά καρδιά αφού όλες οι άλλες προσπάθειες τους είχαν αποτύχει. Κάποια μέρα ήρθε η σειρά της κόρης του βασιλιά να πάει για να θυσιαστεί.

Κάποιο παραδοσιακό τραγούδι περιγράφει ” Τ’Αϊ-Γεωργιού τη βραδινή τ’Αϊ Γεωργιού τη σχόλη, Βασιλοπούλα αρμάτωνε ολόχρυση φρεγάδα, Βάζει σκουτιά μεταξωτά,πανιά μαλαματένια…”

Στολισμένη όπως άρμοζε σε μία βασιλοπούλα πήγαινε να συναντήσει το θάνατο,ετοίμασε ο πατέρας της πλοίο βασιλικό για να διασχίσει τη λίμνη που βρισκόταν ανάμεσα στην πολιτεία και την σπηλιά του δράκου και ολόκληρη πομπή τη συνόδευσε στο τελευταίο ταξίδι της. Μόνη λοιπόν διασχίζει τη λίμνη και πάει να συναντήσει το δράκο. Φτάνει κάποια στιγμή που βρίσκεται έξω απο τη σπηλιά και αυτή περιμένει τη μοίρα της καρτερικά. Μόνο που τα πράγματα άλλαξαν την τελευταία στιγμή. Βλέπει ένα νεαρό αξιωματικό να έρχεται καβάλα πάνω στο άλογο να πλησιάζει.Τη ρώτησε τι έκανε εκεί μόνη.Απαντώντας του του εξήγησε ότι περίμενε το δράκο να την καταβροχθίσει σαν αντάλλαγμα για την ηρεμία των υπολοίπων της πόλης.

Ο Άγιος τότε αφού ζήτησε τη βοήθεια του θεού ρίχτηκε στη μάχη με το θεριό και καταφέρνει αδύναμο να το σύρει έξω απο τη σπηλιά του και να το μεταφέρει αιχμάλωτο μέχρι την πλατεία της πόλης Εκεί αφού διακυριτει ότι κατάφερε να αιχμαλωτίσει το δράκο με τη βοήθεια του θεού και ζητά από όλους τους πολίτες να ασπαστούν την πίστη του σκοτώνει το δράκο και λυτρώνει μια για πάντα τους πολίτες απο την απειλή του αφανισμού. Σαν αντάλλαγμα ο βασιλείας του δίνει την κόρη του για γυναίκα του.

http://edonipiagogeio.blogspot.com/2012/04/blog-post_22.html

Η Πρωταπριλιά και το έθιμο του ψέματος εκείνη την ημέρα

Κατά την 1η Απριλίου, συνηθίζεται να λέγονται καλοπροαίρετα ψέματα λόγω εθίμου.

Τα ψέματα της Πρωταπριλιάς είναι ένα έθιμο που μας έχει έρθει από την Ευρώπη. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές σχετικά με τον τόπο και τον χρόνο που γεννήθηκε το έθιμο αυτό.

• Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, ο Λαός της βορειοδυτικής Ευρώπης, οι Κέλτες, ήταν δεινοί ψαράδες. Η εποχή του ψαρέματος ξεκινούσε την 1η Απριλίου. Όσο καλοί ψαράδες όμως και να ήταν, την εποχή αυτή του χρόνου τα ψάρια πιάνονται δύσκολα. Έτσι και αυτοί, όπως προστάζει ο “κώδικας δεοντολογίας” των ψαράδων όλων των εποχών, έλεγαν ψέματα σχετικά με τα πόσα ψάρια είχαν πιάσει. Αυτή η συνήθεια, έγινε με το πέρασμα του χρόνου έθιμο.

• Αυτή η εκδοχή θεωρείται και η πιο βάσιμη ιστορικά και με γενέτειρα του εθίμου την Γαλλία κατά τον 16ο αιώνα. Μέχρι και  το 1564 η οι Γάλλοι γιόρταζαν την Πρωτοχρονιά τους την “1η Απριλίου”. Την χρονιά αυτή όμως, και επί βασιλείας  του Καρόλου του 9ου, αυτό φαίνεται να άλλαξε και Πρωτοχρονια θεωρούνταν πλέον η 1η Γενάρη. Στην αρχή αυτό δεν το δέχτηκαν όλοι οι πολίτες. Οι αντιδραστικοί συνέχιζαν να γιορτάζουν την παλαιά πλέον πρωτοχρονιά τους την 1η Απριλίου, ενώ οι υπόλοιποι τους έστελναν πρωτοχρονιάτικα δώρα για να τους κοροϊδέψουν. Το πείραγμα αυτό μετατράπηκε με τον καιρό σε έθιμο.

Το Έθιμο αυτό διαφοροποίηθηκε στην Ελλάδα αλλά η βασική ιδέα παρέμεινε ίδια.

Λέμε αθώα ψέματα με σκοπό να ξεγελάσουμε το «θύμα» μας. Σε κάποιες περιοχές, θεωρούν ότι όποιος καταφέρει να ξεγελάσει τον άλλο, θα έχει την τύχη με το μέρος του όλη την υπόλοιπη χρονιά. Σε κάποιες άλλες πιστεύουν ότι ο «θύτης» θα έχει καλή σοδειά στις καλλιέργειες του. Επίσης το βρόχινο νερό της πρωταπριλιάς, θεωρούν μερικοί, ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Όσο για το «θύμα», πιστεύεται ότι, σε αντίθεση με τον «θύτη», θα έχει γρουσουζιά τον υπόλοιπο χρόνο και πιθανότατα αν είναι παντρεμένος θα χήρεψει γρήγορα.

πηγή:http://e-children.blogspot.com/2012/03/blog-post_3627.htmllolz

Την Δευτέρα 19 Μαρτίου το νηπιαγωγείο μας θα παρακολουθήσει  την παράσταση της Κάρμεν  Ρουγγέρη “Οι άθλοι του Ηρακλή”στο «Θέατρον» του Ελληνικού Κόσμου.

Βασισμένη πάνω σε ό, τι έχει γραφτεί για τον ήρωα και τη ζωή του έτσι ώστε τα παιδιά να σχηματίσουν μια σαφή εικόνα του Ηρακλή, του ήρωα των ηρώων, που με τους άθλους του έμεινε στην ιστορία ως ο πιο ονομαστός και αγαπητός ήρωας της ανθρωπότητας. Μέσα απ’ αυτή την παράσταση τα παιδιά θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν:

– τη γέννηση του ήρωα
– τη ζωή του
– τους άθλους του
– την καθιέρωση των Ολυμπιακών αγώνων
– το θάνατό του
– και τέλος τη μετάβασή του στον Όλυμπο όπου θα απολαμβάνει όλες τις τιμές και θα ζήσει ανάμεσα στους δώδεκα θεούς ίσος με αυτούς.

Με σκοπό την προετοιμασία των παιδιών για το θέμα της παράστασης  αφού παρακολούθησαν στον υπολογιστή τους άθλους του Ηρακλή με μεγάλο ενδιαφέρον προσπάθησαν μέσα από την ζωγραφική να αποδώσουν  όσα είδαν.

Ως Άθλοι του Ηρακλή έχουν καταγραφεί στην ελληνική μυθολογία δώδεκα κατορθώματα που έκανε ο μυθικός ήρωας Ηρακλής προκειμένου να εξαγνισθεί για το φόνο της γυναίκας του και των παιδιών του, που είχε διαπράξει όταν τον τρέλανε η Ήρα. Για το σκοπό αυτό, ο Ηρακλής πήγε στο Μαντείο των Δελφών και πήρε χρησμό, σύμφωνα με τον οποίο έπρεπε να υπηρετήσει για δώδεκα χρόνια τον Ευρυσθέα, βασιλιά της Τίρυνθας, και να πραγματοποιήσει τους άθλους που τουπρόσταζε εκείνος. Οι άθλοι που τελικά πραγματοποίησε ήταν:

1. Το πρώτο του κατόρθωμα ήταν η εξόντωση του φοβερού λιονταριού της Νεμέας, που είχε ερημώσει όλη την πολιτεία.
2. Το δεύτερο κατόρθωμά του ήταν η εξόντωση της Λερναίας Ύδρας, ενός τέρατος με εννιά κεφάλια που ζούσε στη λίμνη Λέρνη και σκορπούσε τη συμφορά στους κατοίκους της περιοχής. Στη θέση κάθε κεφαλιού που έκοβε ο Ηρακλής ξεπετιόνταν άλλα δύο, και έτσι αναγκάστηκε όταν έκοβε ένα κεφάλι να καίει με φωτιά το κόψιμο. Ύστερα, αφού σκότωσε το θηρίο, βούτηξε στο αίμα του τις σαΐτες του και τις έκανε θανατηφόρες.
3. Τρίτο κατόρθωμα ήταν εκείνο, όπου έπιασε το γοργό ελάφι της Κερύνειας με τα χάλκινα πόδια και τα χρυσά κέρατα και το πήγε στον Ευρυσθέα ζωντανό.
4. Τέταρτο σκότωσε τον Ερυμάνθιο Κάπρο, που ερήμωνε κι έφερνε τον πανικό στην περιοχή της Αρκαδίας.
5. Πέμπτο, καθάρισε τους στάβλους του Αυγεία, του πλούσιου βασιλιά με τα 3.000 βόδια, από την κοπριά που είχε μαζευτεί εκεί από τριάντα χρόνια, που είχαν να καθαριστούν οι στάβλοι. Ο Ηρακλής τους καθάρισε στρέφοντας τα νερά του Πηνειού και του Αλφειού προς τους στάβλους, κι αυτά παρασύρανε την κοπριά.
6. Έκτο, σκότωσε με τις σαΐτες του τις Στυμφαλίδες Όρνιθες, που ήταν ανθρωποφάγα αρπακτικά πουλιά με χάλκινα ράμφη, νύχια και φτερά, και πετούσαν σαν σαΐτες.
7. Έβδομο, έπιασε τον άγριο ταύρο της Κρήτης που έκανε καταστροφές σε όλη την Κρήτη, και τον πήγε ζωντανό στον Ευρυσθέα, που φοβήθηκε και τον άφησε ελεύθερο.
8. Όγδοος άθλος του Ηρακλή ήταν η αρπαγή των άγριων αλόγων του Διομήδη. Αυτός ήταν βασιλιάς των Βιστόνων στη Θράκη, γιος του Άρη, που έτρεφε τα άγρια άλογά του με ανθρώπινο κρέας. Το Διομήδη τον σκότωσε ο Ηρακλής και, παίρνοντας τα άλογά του, τα πήγε στον Ευρυσθέα αφού τα ημέρωσε. Ο βασιλιάς των Μυκηνών τα άφησε ελεύθερα στον Όλυμπο, όπου κατασπαράχτηκαν από άγρια θηρία.
9. Μετά από το κατόρθωμα αυτό του Ηρακλή, η κόρη του Ευρυσθέα, η Αδμήτη, ζήτησε να της φέρει τη ζώνη της Ιππολύτης, της βασίλισσας των Αμαζόνων, κι ο Ευρυσθέας διέταξε τον Ηρακλή να εκτελέσει την επιθυμία της κόρης του. Ο Ηρακλής, μετά από πολλές περιπέτειες, βρήκε τον πολεμικό λαό των Αμαζόνων και προσπάθησε να πάρει τη ζωή της βασίλισσάς τους. Αυτές όμως με τόση ορμή τον αντιμετώπισαν και τόσο άγρια αρνήθηκαν να του δώσουν αυτό που ήθελε, ώστε ο Ηρακλής αναγκάστηκε να σκοτώσει την Ιππολύτη και να πάρει τη ζώνη.
10. Ύστερα, ο Ευρυσθέας τον πρόσταξε να του φέρει τα βόδια του Γηρυόνη, που τα φύλαγε ο Όρθρος, ένα φοβερό σκυλί. Ο Γηρυόνηςήταν ένας γίγαντας με τρία κορμιά και τρία κεφάλια που ζούσε σ’ ένα νησί στη δυτική άκρη του Ωκεανού. Μετά από πολλές δυσκολίες κι αφού πάλεψε με τα κύματα για να φτάσει στο νησί, σκότωσε το Γηρυόνη και το σκύλο του Όρθρο. Αυτό ήταν το δέκατο κατόρθωμά του.
11. Ο ενδέκατος άθλος του ήταν η αρπαγή των μήλων των Εσπερίδων. Οι Εσπερίδες ήταν νύμφες που έμεναν στον κήπο των θεών που τις είχαν διατάξει να φυλάνε τα χρυσά μήλα που βρίσκονταν εκεί και που τα είχε χαρίσει η Γη στους γάμους του Δία και της Ήρας. Μαζί με αυτές τις κόρες της Νύχτας φύλακας του κήπου ήταν και ο φοβερός δράκος Λάδωνας, καθώς και ο Άτλαντας που σήκωνε τον ουρανό. Ο κήπος των θεών βρισκόταν στα πιο δυτικά σύνορα της γης, εκεί όπου ο ουρανός και η γη ενώνονται σε κάποιο νησί πέρα από τον ωκεανό ή κοντά στη Λιβύη, σ’ ένα βουνό της Αφρικής. Ο Ηρακλής πήρε τα μήλα με τη βοήθεια του Άτλαντα, αφού σήκωσε αυτός για λίγο το φορτίο του ουρανού στους ώμους του, μέχρι να κλέψει τα μήλα από τον κήπο των Εσπερίδων ο Άτλαντας.
12. Τέλος, το δωδέκατο κατόρθωμα του Ηρακλή ήταν να κατεβεί στον Άδη και να ανεβάσει στη γη και να οδηγήσει στον Ευρυσθέα τον τρικέφαλο σκύλο Κέρβερο, που ήταν γιος του Τυφώνα και της Έχιδνας, είχε αδελφούς το δικέφαλο Όρθρο το σκύλο του Γηρυόνη, και τη Λερναία Ύδρα και φύλαγε τις πύλες του Κάτω Κόσμου.

Ο Ηρακλής με τα δώδεκα αυτά κατορθώματά του ελευθερώθηκε από την κυριαρχία του Ευρυσθέα και γύρισε ύστερα όλο τον κόσμο βοηθώντας τους αδύνατους.

http://el.wikipedia.org

40 μέρες κράταγε η νηστεία πριν το Πάσχα, επειδή τόσες νήστεψε και ο Χριστός στην έρημο.

Παλιά, μερικές γυναίκες, τις τρεις πρώτες μέρες της Σαρακοστής δεν έβαζαν στο στόμα τους τίποτα, ούτε καν ψωμί ή νερό. Την τέταρτη έτρωγαν μόνο ειδικά φαγητά – καρυδόπιτα, σούπα με φασόλια, πετιμέζι.

Η “κυρά Σαρακοστή” ήταν το ημερολόγιό τους.

Την παρίσταναν ως καλογριά. Έπαιρναν μια κόλλα χαρτί και σχεδίαζαν μια γυναίκα. Δεν της έκαναν στόμα γιατί συνέχεια νήστευε και τα χέρια της ήταν σταυρωμένα γιατί όλο προσευχόταν. Είχε 7 πόδια, τις 7 βδομάδες της Σαρακοστής. Κάθε Σάββατο έκοβαν και ένα πόδι. Αυτό το κομμάτι χαρτί το κρύβουν ή σε ένα ξερό σύκο ή στο ψωμί της Ανάστασης. Σε όποιον τύχαινε έφερνε γούρι!!!!

Σε κάποια μέρη την έκαναν και πάνινη την “κυρά Σαρακοστή” τους και τη γέμιζαν με πούπουλα.

Την Κυρά Σαρακοστή

που ‘ναι έθιμο παλιό οι γιαγιάδες μας την φτιάχναν

με αλεύρι και νερό.

Ο χαρταετός

Το πέταγμα του χαρταετού είναι επινόηση των αρχαίων λαών της Άπω Ανατολής. Φαίνεται να άνοιξε τα πολύχρωμα και εύθραυστα φτερά του πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια, περίπου στα 1.000 π.Χ., στην Ανατολή. Στη Κίνα φτιάχνεται από μετάξι και μπαμπού, με τη μορφή του δράκου.
Στην Ιαπωνία, παίρνει τη μορφή των Σαμουράι !
Στην Ελλάδα, πολύ πριν τον 4ο π.Χ. αιώνα, συναντάμε αητούς σε απεικονίσεις αγγείων οι όποίοι μάλλον φτιάχνονταν από πανί.
Πολύ πολύ αργότερα, θα έρθει ο χαρταετός στη Μεσαιωνική Ευρώπη από τον εξερευνητή Μάρκο Πόλο.
Το πέταγμα του χαρταετού συμβόλιζε την κάθαρση της ψυχής μετά το ξεφάντωμα της Αποκριάς.
Ο χαρταετός στο παρελθόν χρησιμοποιήθηκε για :
– μέτρηση της θερμοκρασίας
– μέτρηση της ταχύτητας των ανέμων
– για μελέτες της ατμόσφαιρας
– για μελέτη του ηλεκτρισμού
– για αεροφωτογραφίσεις
Επίσης, έχουμε μαρτυρίες ότι χαρταετοί έσωσαν ναυαγούς.
Παλιότερα στον τόπο μας , οι χαρταετοί κατασκευάζονταν πάντα από παιδιά με υλικά από χαρτί, καλάμι, σπάγκο και εφημερίδες ή από αποκριάτικες κορδέλες.
Σήμερα, αντί γι αυτά, αγοράζονται έτοιμοι, πλαστικοί … χαρταετοί .

 

 

 

 

Tο Παιδί κι ο Χαρταετός (ή Το Παιδί και το Αεροπλάνο*)

[* Οι λέξεις “χαρταετός” και “αεροπλάνο” είναι ίδιες στα Αραβικά.] 

του Marcel Khalife, απόδοση στα ελληνικά: thalassaki

Ήταν κάποτε ένα μικρό αγόρι
Έπαιζε στο χωριό, ψάχνοντας για σπάγγο να πετάξει χαρταετό
Κοίταξε τριγύρω και είπε, “δεν ξέρω τι ‘ναι αυτό που λάμπει”
“Δείτε, κοιτάξτε ένα χαρταετό”
“Έρχεται προς τα εμένα”

“Είναι μεγάλος χαρταετός, δε χρειάζομαι σπάγγο”
“Κι έχει φτερά πιο μεγάλα απ’ το σπίτι του γείτονα”
Τρεμούλιασε η καρδιά του, πέταξε στα φτερά του χαρταετού
Κι ολάκερος ο ουρανός τού ‘πε τα μυστικά του

Σταμάτησε στην πλατεία και φώναξε τους φίλους
Ο βρυχηθμός του αεροπλάνου πιο δυνατός απ’ όλες τις φωνές

Μαζευτήκαν τα παιδιά κι έπαψαν το παιχνίδι
Τραντάχτηκε ο τόπος, μια ιστορία σαν ψέμα
Κι ο βρυχηθμός έγινε σύννεφο καπνού, δεν ξέρω τι συνέβη
Ακούστηκε σειρήνα
Το αεροπλάνο που μετέφερε ιστορίες και ποιήματα
Έβαλε φωτιά στη γη και κατέστρεψε το σπίτι
Κατέστρεψε το σπίτι, το σπίτι

Και πέταξε μακριά, ίσια μες στα σύνορα
Τα σύνορα που με γέννησαν, αστραπές βροντές βομβάρδισαν τον κόσμο
Το παιχνίδι πέταξε, μαζί του η ιστορία
Κι έγιναν τα παιδιά της ιστορίας θραύσματα

Της ιστορίας που γράφτηκε στα πεζούλια του χωριού
Ταπεινό χωριό που άναψε σαν το κερί

Και το κερί άναψε λαμπρό, κι η κραυγή αντήχησε…

 

http://wwwdaskalabm2blogspotcom.blogspot.com/2011/03/blog-post.html

 

 Αφού μιλήσαμε για την ιστορία του χαρταετού και τα παιδιά  είπαν τις δικές τους εμπειρίες από το πέταγμα του, αποφασίσαμε να φτιάξουμε τον δικό μας χαρταετό .

Έβαλαν την φαντασία τους και ξεκίνησαν.

Κάποιο παιδι την ώρα που εργαζόταν είπε:

Θα ήθελα να ήμουν χαρταετός για να πετούσα πάνω από τα σύννεφα και να έβλεπα τον κόσμο.

Έτσι πήραμε το ερέθισμα και ρωτήσαμε όλα τα παιδιά  πως θα ένιωθαν αν ήταν χαρταετοί.

Τα συναισθήματα των παιδιών ήταν διαφορετικά.

Θα μου άρεσε να πετάω και να βλέπω τον ήλιο.

Θα ήμουν χαρούμενη γιατι θα πέταγα σαν τα πουλιά.

Θα ένιωθα χαλιά γιατι θα με πέταγαν στα σκουπίδια.

Αν δεν είχε αέρα θα ήμουν λυπημένη γιατι θα έπεφτα και θα σκιζόμουν.

Δεν θα μου άρεσε γιατι ένα παιδάκι θα με κατέβαζε στην γη.

Θα ήμουν χαρούμενη γιατι θα με κρατούσε ένα παιδάκι.

Θα έβλεπα όλο τον κόσμο και τον ουρανό

Βλάχικος Γάμος στη Θήβα

Στη Θήβα την Καθαρή Δευτέρα αναβιώνει ένα από τα πιο παλιά έθιμα της πατρίδας μας, ο Βλάχικος γάμος. Είναι ένα παλιό και ζωντανό ελληνικό έθιμο, που διατηρήθηκε στις ορεινές περιοχές της Μακεδονίας, της Ηπείρου, της Θεσσαλίας και της Ρούμελης, και μεταφέρθηκε στη Νότιο Ελλάδα, μετά την απελευθέρωση, γύρω στα 1830, από τους ίδιους τους Βλάχους, οι οποίοι, εγκαταλείποντας την άγονη περιοχή τους, κατέβηκαν νοτιότερα. Την Τσικνοπέμπτη το βράδυ “πιάνονται τα προζύμια”, γλεντοκόπι και ξενύχτι για τις χαρούμενες μέρες που θα ‘ρθουν.
Την Κυριακή της Τυρινής, οι “Καπεταναίοι” με τον “Πανούση” (υπηρέτη), το φλάμπουρο και τα τοπικά όργανα (νταούλι και πίπιζα), φέρνουν βόλτα στα βλάχικα κονάκια και συναθροίζουν τα παλικάρια του “μπουλουκιού”, τους βλάχους Μακεδόνες και Λιάπηδες. Συγκεντρώνονται τα “μπουλούκια” στους κεντρικούς δρόμους και στην πλατεία και χορεύουν.
Το βράδυ της Κυριακής, στο δρόμο του Επαμεινώνδα, γίνονται το “προξενιό” και τα “αρραβωνιάσματα”, και ο χορός και το τραγούδι συνεχίζονται μέχρι τα χαράματα της άλλης μέρας.
Το πρωί της Καθαρής Δευτέρας ” σκούζει ο σκάρος” (εγερτήριο) και κάθε μπουλούκι χωριστά ανάβει τη φωτιά του όπου και ψήνεται η “προπύρα” (πίτα) της νύφης ενώ τα παλικάρια χορεύουν τον “Πυρρίχιο” χορό.
Το μεσημέρι της ίδιας μέρας τα “μπουλούκια” που στο μεταξύ έχουν συγκεντρωθεί στο εξωκλήσι της Αγίας Τριάδας, ξεκινούν την “πομπή” για το κέντρο της Θήβας όπου και θα γίνει ο γάμος.
Αφήνονται τα “προικιά” της νύφης στην πλατεία , τα “μπουλούκια” αρχίζουν το χορό και αρχίζει το ξύρισμα του γαμπρού.
Ακολουθεί ο “Βλάχικος γάμος” και “ο χορός του πεθαμένου” (προχριστιανικό κατάλοιπο).
Το ξεφάντωμα της χαράς (κέφι – γλέντι – χορός) κρατάει μέχρι τα ξημερώματα της Τρίτης.

 

Στην αυλή του μεγαλόπρεπου ναού του Σολομώντος πηγαινοέρχεται πολύς κόσμος. 

Άλλοι παίρνουν προσφορές στο ναό κι άλλοι προσεύχονται. Οι ιερείς απασχολημένοι.

 Ποιος είναι ο γέροντας που κάθεται στην άκρη της βεράντας; Τι να περιμένει άραγε;  Είναι ο Συμεών, ο σεβάσμιος ιερέας.

Πολλά χρόνια πριν, ο θεός του’ χε δώσει μια υπόσχεση. Πως δηλαδή πριν πεθάνει θα δει το Χριστό,  το Σωτήρα του κόσμου.  

 Θα έχει το μοναδικό προνόμιο να τον υποδεχτεί στο ναό αυτό.  Και να! Ξαφνικά κάτι νιώθει. Κοιτάζει   με τα’ αδύνατα μάτια του.

  Βλέπει ένα ζευγάρι φτωχών ανθρώπων να έρχονται δειλά στο ναό για ν’  αφιερώσουν το μικρό αγόρι τους στο Θεό,  όπως ήταν συνήθεια των Εβραίων.

Ήταν ο Ιωσήφ και η Μαρία. Η Μαρία κρατούσε το νεογέννητο Ιησού που ήταν πια σαράντα ημερών

. Ο Ιωσήφ κρατούσε ένα ζευγάρι περιστέρια, για θυσία στο ναό.

—  Έλα κόρη μου,  δώσε μου το παιδί.  Θα το οδηγήσω εγώ μπροστά στο ναό. Παίρνει στα γέρικά του χέρια το μικρό Ιησού και τον οδηγεί μπροστά στην πύλη του ναού. 

 Νιώθει να πλημμυρίζει η ψυχή του από χαρά.  Συγκινημένος άρχισε να δοξάζει το Θεό:

«  Νυν απολύεις τον δούλον σου Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη,  ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν   σου …  Φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ».

Δηλαδή:

«Τώρα,  Κύριε,  μπορείς να με πάρεις ειρηνικά,  όπως μου υποσχέθηκες, διότι είδαν τα μάτια μου το Σωτήρα, που είναι φως για να φανερωθεί στα έθνη και δόξα του λαού σου του Ισραήλ». 

 Κατόπιν στράφηκε προς την Παναγία:

« Αυτό εδώ το παιδί θα γίνει αιτία να σωθούν,  αλλά και να χαθούν πολλοί από το Ισραήλ.  Όσοι θα πιστέψουν σ’  αυτόν θα αναστηθούν,  όσοι δεν πιστέψουν θα χαθούν. 

 Τη δική σου όμως καρδιά    θα τη διαπεράσει σα μαχαίρι ο πόνος.»

Στο ναό ήταν και η Άννα, μια γριά ογδόντα τεσσάρων χρόνων που ζούσε με νηστείες και προσευχές.

 Κι αυτή,  λοιπόν σαν είδε το Χριστό,  άρχισε να μιλά με χαρά σ’  όλους και να λέει πως αυτός θα φέρει τη σωτηρία στους ανθρώπους. 

 Η υποδοχή του μικρού Ιησού στο ναό από το Συμεών είναι γνωστή ως η Υπαπαντή του Κυρίου.

Γιορτάζεται από την Εκκλησία μας στις 2  Φεβρουαρίου.  Ο εορτασμός της καθιερώθηκε επίσημα από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό τον 6οαιώνα μ.Χ.

Αυτή τη μέρα ο λαός μας τη θεωρεί ακόμα μια γιορτή της Παναγίας.  Με δύο ονόματα ονόμασε ο ευλαβής,  δίκαιος και Θεοδόχος Συμεών τον Κύριο: 

Σωτηρία που ετοίμασε ο θεός για κάθε άνθρωπο και   Φως που θα φωτίσει όλα τα έθνη.

 πηγή:c.cy/klimakio/Themata/Thriskeftika/pdf/ipapanti.pdf