Ή υπαρχεις ή ζεις

Υπαρχεις!
Από τοτε που αποφασισαν να βγαλεις την πρωτη σου ανασα.
Ερχεται κανεις παντα με κλαμα
Σε πλαισια δικαιοσυνης
Για να ξερεις τι σε περιμενει
Στα πλαισια της αδικης ζωης.
Με πλαισια τετραγωνα
Δυό διαστασεις
Το πολύ να γινουν τρεις.

Περνανε τα χρονια
Και συ περνας από καθρεφτες
Αποκοματα του εαυτου σου
Παγωνουν πανω τους
Και οσο πιο πολλοι καθρεφτες πρστιθενται
Τοσο θες να φυγεις πισω στον πρωτο .
Βρισκεις τους εαυτους σου
Τους τωρινους ,τους πιο μεγαλους ψευτες
Όταν κοιτας εκεινον τον αφθαρτο πρωτο .
Δεν μπορεις να πας πισω
Συνεχιζεις να υπαρχεις .
Μαθαινεις τεχνη επιβιωσης
Χιουμορ το ειπαν .
Kαλυπτεις πληγες με ασπρη μπογια
και γελιο βροντερο .
Οι εαυτοι σου από τους λαβυρινθους βγηκαν
Κρατουν την τεχνη τους φυλαχτο.
Ετσι πας
Προχωρας ,σταματας.

Ερχεται κι άλλη τεχνη .
Τεχνη της συμβιωσης .
Δεν τα μετρας όλα τωρα,
Ξερεις τι να αφησεις για τον ανεμο
Και τα φυσας να φυγουν τα λογια
Που θα φερναν μπόρα.

Το ομορφο προσωπο
Χωριζεται από δρομους λοξους ,
Κάθε λιγο ,ολο και πιο πολύ .

Ερωτευεσαι .
Πετας ,πεφτεις ,τραυματιζεσαι ,σηκώνεσαι .
Επαναλαμβανεις φορες και φορες .
Μεχρι να σακατευτούν τα φτερα σου.
Δεν μπορεις να πεταξεις
Βαδιζεις .
Τοτε αρχιζεις να αγαπας .

Όλα τα παραπανω
Ονομαστηκαν «ζωη»
Δεν ζεις από τη στιγμη που υπαρχεις .
Η υπαρξη είναι αποφαση τους .
Η ζωη είναι αποφαση σου .
Διαλεγεις ,παιρνεις .
Περνας ,κοιτας ,γνεφεις.
Ολο καπου γερνεις
Και στεκεσαι ορθιος .
Ζεις !

o Χριστινα Γιαβασογλου , Γ1’