ΒΑΣΙΛΗΣ Ι. ΓΕΡΓΑΤΣΟΥΛΗΣ

 

Ξημερώματα 28ης Οκτωβρίου 2016 έγραψα το ποίημα που ακολουθεί. Δημοσιευμένο στα “Ρευστά όρια. Ποιητικές Συμπλεύσεις 3” εκδόσεις Εντύποις, σελ. 39.

 

Η επιστράτευση (του Βασίλη Γεργατσούλη)

(Μιλάει η μάνα του στρατιώτη)

 

Θα φύγω, μάνα! μου είπες.

Δίπλωσες το χαρτί της επιστράτευσης

και το ’χωσες στην τσέπη σου.

Είσαι μικρός, είσαι παιδί ακόμα

για πόλεμο, έκανα να πω

μα δεν απόσωσα τον λόγο μου.

 

Σήκωσα αργά τα μάτια να σε δω.

Πότε ψήλωσες τόσο, γιε μου;

Οι ώμοι σου χώνονται μέσα στα σύννεφα

τα μαλλιά σου ψηλαφίζουν τον Θεό.

Πότε πρόλαβες και θέριεψες έτσι;

Γονάτισε λίγο, αγόρι μου, ν’ ακουμπήσεις

τις κορυφές των κυπαρισσιών.

Σκύψε να σ’ αποχαιρετήσω, να σε φιλήσω.

 

Μα εσύ, παιδί μου, μυρίζεις μπαρούτι…

μυρίζεις λευτεριά και ουρανό.

 

Φόρεσες το μητρικό φιλί για φυλαχτό.

Έτρεξες κι έσμιξες τ’ άλλα παιδιά.

Όλα ντυμένα στο χακί,

λες και ανδρώθηκαν σ’ ένα λεπτό.

 

Τότε ένα δάκρυ κύλησε στα μάγουλά σου.

Το είδα και ταράχτηκα.

Είσαι μικρός, είσαι παιδί ακόμα, γιε μου.

Πού σε πάνε; φώναξα.

Μα είχες ακουμπήσει τ’ άστρα

και δε μ’ άκουγες…

 

Στο βάθος βροντούσαν τα κανόνια

δυνατά… σαν την καρδιά μου.

 

28/10/2016

 

Επιστράτευση (Μιλάει η μάνα του στρατιώτη)