Μαζί του αγαπημένη θα αναπαύομαι πλάι σε αγαπημένο , αφού διαπράξω μια ιερή παρανομία ,άγια κριματισμένη. Πιότερο χρόνο πρέπει να αρέσω στους νεκρούς παρά σε όσους ζούνε .

Οι παραπάνω στίχοι μας δίνουν την πεμπτουσία της πράξης της Αντιγόνης ,δηλαδή της ταφής του Πολυνείκη. Η Αντιγόνη εκφράζει την βαθύτατη αγάπη που νιώθει για τον αδερφό της ,λέγοντας ότι προτιμά να πεθάνει η ίδια ,παρά να αφήσει άταφο τον πολυαγαπημένο της αδερφό. Η Αντιγόνη παραβιάζει την επιταγή της εξουσίας, αλλά η πράξη της συμφωνεί με τη θεική επιταγή.

Πιο συγκεκριμένα η επανάληψη της λέξης μετά τονίζει ακόμα περισσότερο την αδερφική αγάπη , ενώ το οξύμωρο σχήμα-όσια πανουργήσασα- έρχεται να δείξει ότι η πράξη της Αντιγόνης είναι αντίθετη στους νόμους , εντούτοις συμφωνεί με τους άγραφους νόμους των θεών.

Η Αντιγόνη σπρωγμένη από την αδερφική αγάπη διαπράττει την ταφή ,ενώ αυτό που την κάνει ακόμα πιο σίγουρη για την πράξη της είναι το ότι κάνοντάς την θα γίνει αποδεκτή στον κάτω κόσμο ,τόσο από τον Πολυνείκη ,όσο και από τους θεούς. Ήσυχη στην σκέψη ότι στην άλλη ζωή θα είναι αιώνια πλάι στον αγαπημένο της αδερφό , καθώς και στο ότι θα κάνει μια πράξη ιερή , η οποία θα καταστήσει αθάνατη την  ψυχή της , προχωρά στην τέλεση της ταφής.

Έπειτα η Αντιγόνη αψηφά την επερχόμενη τιμωρία του Κρέοντα και δηλώνει ότι προτιμά τον θάνατο από το να αφήσει άταφο το σώμα του αδερφού της .Αυτό μας δείχνει τόσο την γενναιότητά της ,όσο και την ηθική που διακρίνει τον χαρακτήρα της Δηλώνει ότι είναι προτιμότερο οι πράξεις της να αρέσουν στους νεκρούς , παρά σε όσους ζούνε , καθώς η ζωή στον επάνω κόσμο είναι πολύ συντομότερη από την μεταθανάτια ζωή, η οποία είναι αιώνια.

Στην παραπάνω φράση της Αντιγόνης διακρίνουμε μια διαχρονικότητα. Η πράξη της Αντιγόνης μπορεί να χρήζει ποινής σύμφωνα με τις διαταγές του Κρέοντα, όμως είναι όχι μόνο αποδεκτή, αλλά και  απόλυτα ταιριαστή με τους νόμους των θεών. Η φράση αυτή μας οδηγεί στο να συνειδητοποιήσουμε ότι η τωρινή ζωή είναι παροδική και σύντομη σε σχέση με τη μεταθανάτια ζωή, η οποία είναι  αέναη. Οι  πράξεις μας κατά τη διάρκεια της ζωής μας θα κριθούν στην κατοπινή ζωή, μ αποτέλεσμα να συνίσταται ιδιαίτερη σύνεση στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόμαστε. Οφείλουμε να διάγουμε μια ζωή που διακρίνεται από σύνεση , ηθικότητα ,ευγένεια και πάνω από όλα αγάπη.

Η ζωή είναι σύντομη και εμείς είμαστε απλοί περαστικοί. Πρέπει να διατηρούμε αναλλοίωτες  τις  ηθικές αξίες και τα υψηλά ιδανικά. Τι  είναι πιο δυνατό από την αδερφική αγάπη ,και την αγάπη γενικότερα, τίποτα. Έτσι όπως και η Αντιγόνη δεν πρέπει να δειλιάζουμε μπροστά στους νόμους , όταν αυτοί δεν συμβαδίζουν με τους άγραφους νόμους του Θεού. Καθώς μόνο έτσι θα μείνουμε αθάνατοι μέσω των πράξεών μας.

Μελικιάδου Χριστίνα,Β3

Είναι μία από τις πάμπολλες φορές  που ο Σοφοκλής κάνει  χρήση του όρου φίλος-φιλία , παραθέτοντας παράλληλα κι έναν ευρύ κύκλο συνωνύμων ( εὔνους , ἐμός , παρέστιος ). Οι λέξεις αυτού του κύκλου συνωνύμων χρησιμοποιούνται από όλα τα πρόσωπα του δράματος και είναι ίδιες για όλα. Με αυτές όμως κάθε πρόσωπο αναφέρεται σε κάτι άλλο. Άλλο εννοεί ο Κρέοντας όταν μιλά για φίλους , άλλο ο Αίμονας, κάτι άλλο η Ισμήνη και κάτι το εντελώς διαφορετικό η Αντιγόνη.

Το θέμα λοιπόν της αγάπης είναι ένας από τους βασικούς άξονες της εξέλιξης του δράματος γιατί η έκφραση και η πραγμάτωσή της σε ποικίλους βαθμούς και τύπους κινεί τη δράση των ηρώων. Ειδικά για την Αντιγόνη η αγάπη είναι πρωταρχική αξία, υπέρτατο ιδανικό και κίνητρο για τις πράξεις της. Ωστόσο οριοθετεί το σαφές πλαίσιο πραγμάτωσής της << Η αγάπη δεν είναι λόγια …είναι έργα , είναι έμπρακτη απόδειξη προσφοράς . >>

Διαχρονικά , η πραγματική αγάπη είναι πάντοτε συνυφασμένη με την προσφορά , τη θυσία και την ανιδιοτέλεια. Άπειρα τα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Ο Προμηθέας, κινούμενος από αγάπη για τους ανθρώπους έκλεψε από τους Θεούς τη φωτιά , βελτίωσε τη ζωή τους και θυσιάστηκε γι’αυτούς. Η αγάπη αυτή και η θυσία του προεικόνισε  ( σύμφωνα με την θεωρία της ορθοδοξίας για το σπερματικό λόγο ) , τη σταυρική θυσία του Χριστού , που από μέγιστη αγάπη προσέφερε  τον εαυτό του << λύτρον ἀντὶ πολλῶν >> για να σώσει τους ανθρώπους από το προπατορικό αμάρτημα. Επίσης άνθρωποι , που σήμερα ονομάζουμε εθνικούς ευεργέτες και ήρωες με μεγάλο προσωπικό κόστος απέδειξαν την αγάπη τους στον άνθρωπο και στην πατρίδα και τέλος πάμπολλοι σημερινοί ανώνυμοι συνάνθρωποί μας στελεχώνουν κοινωφελείς οργανισμούς θυσιάζοντας χρόνο και καταβάλλοντας προσπάθεια για να προσφέρουν με ανιδιοτέλεια το περίσσευμα της αγάπης τους.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η αγάπη επιμερίζεται και μπορεί να έχει πολλούς και διαφορετικούς αποδέκτες : την πατρίδα ,το Θεό, το συνάνθρωπο , το σύντροφο , τον αδερφό. Η κοινή παράμετρος όμως σε όλα αυτά τα διαφορετικά υποσύνολα είναι η έμπρακτη προσφορά, χωρίς ιδιοτελή κίνητρα, χωρίς απαιτήσεις για αναγνώριση και ανταπόδοση.

Συνεπώς η αγάπη είναι (για να χρησιμοποιήσω έναν μαθηματικό όρο) μονοσήμαντη αντιστοιχία (δίνω – προσφέρω ) και όχι αμφιμονοσήμαντη  ( δίνω – παίρνω ). Μόνο έτσι έχει καθαρτική δύναμη και μόνο με αυτόν τον τρόπο εξυψώνονται σε σύμβολα όπως η Αντιγόνη. Ο Χαλίλ Γκιμπράν έγραψε : << Αν αγαπάς και έχεις επιθυμίες , ας είναι μόνο αυτές. Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι , να γνωρίσεις τον πόνο της θυσίας, να πληγωθείς και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα. Η αγάπη δεν δίνει τίποτα παρά τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει γιατί η αγάπη αρκείται μόνο στην αγάπη >>.

Σήμερα ωστόσο όλα αυτά ακούγονται ουτοπικά. Οι άνθρωποι εγκλωβισμένοι σ’ ένα τεράστιο οικονομικό αδιέξοδο και έχοντας παραμερίσει της ηθικές αξίες και τα ιδανικά τους, σφυρηλατούν τους δεσμούς τους κυρίως με βάση το συμφέρον. Κατά συνέπεια λοιπόν η πλειονότητα αγαπά με λόγια και για διάστημα ανάλογα με τη χρησιμότητα του άλλου ή μέχρι του σημείου που θίγονται τα ίδια οφέλη. Σαν την Ισμήνη είμαστε πρόθυμοι να αγαπήσουμε και να προσφέρουμε άπειρες διαβεβαιώσεις προσφοράς, μέχρι να ικανοποιήσουμε , πετύχουμε τους στόχους μας ή μέχρι να διαπιστώσουμε ότι κινδυνεύει κάτι από τα κεκτημένα μας. Κι έτσι είμαστε δέσμιοι της ιδιοτέλειάς μας και δεν αισθανόμαστε ουσιαστικά ποτέ τη χαρά και την ικανοποίηση έμπρακτης προσφοράς.

Αίτημα της εποχής μας και πρωταρχική προτεραιότητα είναι ο ανθρωπισμός, δηλαδή η έμπρακτη αγάπη προς το συνάνθρωπό μας. Αν ο καθένας μας στον τομέα προσφέρει το μέγιστο χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα και χωρίς με λόγια <να τάζει τον ουρανό με τα’ άστρα > μόνο για να πετύχει κάτι , τότε όλες οι παράμετροι της ζωής μας, πολιτική, οικονομία , παιδεία, κοινωνική και προσωπική ζωή θα βελτιωθούν και θα ανακάμψουν αφού η κίνηση του <εγώ> προς το < εσύ > θα θεμελιώνει με έργα την ενότητα του <εμείς> που δυναμώνει και ισχυροποιεί τις ανθρώπινες σχέσεις.

Χατζηγρηγορίου Φεβρωνία,  Β’4

Ο Κρέοντας πιστεύει πως ο πολίτης οφείλει να υπακούει και να πειθαρχεί απόλυτα στους νόμους και τα κελεύσματα του άρχοντα, ανεξάρτητα αν αυτά  είναι δίκαια ή άδικα. Ακόμη και τα μέλη της βασιλικής οικογένειας οφείλουν τυφλή υπακοή στους νόμους. Κατά τη γνώμη του δεν υπάρχει μεγαλύτερο κακό από την αναρχία και την έλλειψη πειθαρχίας, την αποδιοργάνωση, την καταστροφή και την διάλυση. Αυτές είναι μερικές από τις συνέπειες της έλλειψης πειθαρχίας.

Η πειθαρχία  σώζει τους περισσότερους από αυτούς που μένουν ακλόνητοι και σταθεροί στους άρχοντές τους. Ωστόσο αναλύει το πρότυπο του καλού και υπάκουου παιδιού που υπακούει τις συμβουλές του πατέρα του και ταυτίζει τη θέληση του, με αυτή του πατέρα του, καθώς το ανυπάκουο παιδί είναι πρόφαση για κοροϊδία από τους υπολοίπους.

Με τη διατύπωση των απόψεων αυτών για την πειθαρχία ο Κρέοντας επιδιώκει να δικαιολογήσει την απόφαση του για τη θανάτωση της Αντιγόνης, να καταδικάσει τους απείθαρχους, να ενισχύσει και να ενθαρρύνει τους πειθαρχικούς και να δώσει την εικόνα σωστού άρχοντα που εφαρμόζει τους νόμους προς πάσα κατεύθυνση χωρίς διακρίσεις. Η άποψη του Κρέοντα ότι όλοι οφείλουν υπακοή και πειθαρχία στους νόμους του κράτους πρέπει να είχε θετικό αντίκτυπο στους Αθηναίους.

Μετάφραση:        Όμως πολλές φορές τον άνθρωπο τον έφαγαν   ελπίδες κέρδους

Η φράση αυτή ειπώθηκε από τον Κρέοντα απευθυνόμενος προς το χορό και βρίσκεται στους στίχους 221 έως 222. Στους στίχους αυτούς η δραματική ένταση είναι ιδιαίτερα κορυφωμένη καθώς υπάρχει η στιχομυθία ανάμεσα στον Κρέοντα και στο χορό. Ο λόγος του είναι πολιτικός για αυτό και περιέχει ιδεολογικούς όρους σχετικά με την εξουσία, την πατρίδα και τους νόμους. Το ύφος του είναι σοβαρό,  πομπώδες και μεγαλοπρεπές για να συνάδει με το περιεχόμενο του λόγου του, την συναισθηματική του κατάσταση αλλά και τον επιδιωκόμενο σκοπό του.

Επίσης, ο Κρέοντας στο λόγο του αυτό αναφέρει την απόφαση του για την τύχη των δυο αδερφών. Δηλαδή ο Ετεοκλής να       θαφτεί ηρωικά όπως του αρμόζει καθώς σκοτώθηκε μαχόμενος υπερασπίζοντας την πόλη του, ενώ ο Πολυνείκης ο οποίος πρόδωσε την πατρίδα του, να μείνει άθαφτος και άκλαυτος και να μην τον νεκροστολίσει και θρηνήσει κανείς.

Ο Κρέοντας ολοκληρώνοντας  το λόγο του προς το χορό, αναφέρει ότι τον άνθρωπο τον έφαγαν πολλές φορές ελπίδες κέρδους θέλοντας να παρακινήσει τους γέροντες του χορού ώστε να γίνουν εγγυητές του λόγου του και να φυλούν σκοπιά δίπλα στον νεκρό για να αποφευχθεί η παράβαση της εντολής του.

Έτσι, με τη φράση αυτή τους δηλώνει έμμεσα ότι είναι αναμενόμενη η προσπάθεια ταφής του Πολυνείκη. Επιπλέον, με  το απόφθεγμα αυτό ο Κρέοντας τονίζει για ακόμη μια φορά στους γέροντες του χορού τη σοφία του και την αξιοπιστία του. Για αυτό ο ρόλος της φράσης αυτής είναι ιδιαίτερα σημαντικός και το περιεχόμενο της διδακτικό και συμπυκνωμένο.

Διαχρονικότητα:

Ο άνθρωπος από την στιγμή της εμφάνισης του στη γη έχει μια τάση εξερεύνησης και ανακάλυψης του κόσμου γύρο του. Έτσι, με το πέρασμα των χρόνων ανακαλύπτει μέσα και τρόπους που τον βοηθούν να προοδεύει και να εξελίσσεται, μέσω των οποίων ωφελείται σημαντικά.

Ωστόσο, ορισμένες φορές φέρεται αλαζονικά γιατί δεν αρκείται με όσα έχει και προσπαθεί διαρκώς να καλύψει τις ακόρεστες επιθυμίες του. Αυτή η απληστία του τον οδηγεί σε λανθασμένες επιλογές και σε αβάσιμες προσδοκίες που είναι αδύνατον να εκπληρωθούν. Για αυτό η φράση αυτή εκφράζει επακριβώς την απληστία των ανθρώπων και την διαρκή επιθυμία τους για χρήμα, δόξα και γενικότερα κέρδος που τους οδηγεί τις περισσότερες φορές σε πανολεθρείς αποτυχίες.

Τρικαλιώτης Κωνσταντίνος, Β₄

Στο στίχο 523 η Αντιγόνη λέει ότι δεν γεννήθηκε για να συμμερίζεται το μίσος, αλλά τη αγάπη. Η ηρωίδα για μια ακόμα φορά έρχεται σε αντιπαράθεση με τον Κρέοντα, καθώς δηλώνει

ξεκάθαρα ότι στην ψυχή της υπάρχει μόνο αγάπη. Αυτός ο λόγος αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία επειδή απευθύνεται στον βασιλιά ο οποίος σύμφωνος με το πνεύμα της εποχής υποστηρίζει το να «αγαπάς τους φίλους και να μισείς τους εχθρούς». Άλλωστε, ο ίδιος παραδέχεται ότι χώριζε τους ανθρώπους σε εχθρούς και φίλους σε κριτήρια πολιτικά. Αντίθετα, η στάση της Αντιγόνης καθορίζεται από την αγάπη, τη στοργή και την επιείκεια που την διακατέχει.

Διαχρονία

Πέρα όμως από τη σημασία που ο στίχος αυτός είχε εκείνη την εποχή, ακόμη και σήμερα έχει βαρύτητα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αν και τον χωρίζουν αιώνες αγγίζει το νόημα του χριστιανισμού που πρεσβεύει την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Επιπλέον, θέτει ως κέντρο τον άνθρωπο αποκλείοντας τις διακρίσεις για οποιοδήποτε λόγο. Το νόημα των λόγων της Αντιγόνης ξεπερνά την αδερφική αγάπη και επεκτείνεται στην καθολική αγάπη και επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, πράγμα που χρειάζεται να ξαναθυμηθεί άμεσα ο σύγχρονος άνθρωπος.

Γιάννης  Σγούρδας, B4

Η φράση «λόγοις δ’ εγώ φιλούσαν ου στέργω φίλην» της Αντιγόνης σημαίνει «Δεν έχω φίλο αυτόν που μένει στα λόγια».

Χρησιμοποιώντας αυτήν την φράση, η Αντιγόνη δεν δέχεται την συμμετοχή της αδερφής της στην ταφή του αδερφού της, μιας και δεν συμφώνησε να την βοηθήσει, όταν της το ζήτησε η Αντιγόνη. Η Αντιγόνη είναι αυτή που ρίσκαρε την ζωή της για να τιμήσει τον πεθαμένο αδερφό της, χωρίς την βοήθεια κανενός. Τα λόγια της Ισμήνης δεν φαίνεται να της προκαλούν κάποια αλλαγή στον τρόπο σκέψης της και αυτό φαίνεται από τον ειρωνικό τρόπο που της μιλάει.

Αυτό φυσικά δεν είναι κάτι το οποίο ίσχυε μόνο σε εκείνη την εποχή. Είναι ένα σκεπτικό το οποίο όλοι μας έχουμε όταν επιλέγουμε την παρέα και τους φίλους μας, ακόμα και τον τρόπο που φερόμαστε σε κάποια άτομα. Η αξία αυτής της φράσης που ο Σοφοκλής εκφράζει μέσω της Αντιγόνης είναι μια φράση που η αξία της διατηρήθηκε από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Ποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει σήμερα αλλά και σε κάθε εποχή;

Μιχάλης Τσαντήρης Β’4

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΤΟΥ ΣΟΦΟΚΛΗ!

Η συγκεκριμένη τραγωδία του Σοφοκλή έχει ως χαρακτηριστικό γνώρισμα το γεγονός ότι μέσα από την κεντρική ηρωίδα, την Αντιγόνη, ο Σοφοκλής μεταδίδει προσωπικές του σκέψεις-απόψεις σχετικά με διάφορα ζητήματα που απασχολούν ακόμη και σήμερα την ανθρωπότητα. Η υποταγή στους άρχοντες, η θέση της γυναίκας , η υπακοή στους άγραφους νόμος, η δύναμη του έρωτα, η αληθινή φιλία είναι μερικά από τα θέματα που πραγματεύεται η τραγωδία.

Ένας από τους αγαπημένους μου στίχους είναι ο στίχος 543 του 2^ου επεισοδίου που λέει η Αντιγόνη « Λόγοις δ΄ εγω φιλουσαν ου στεργω φιλην.» (και εγώ δεν θέλω φίλη που με αγάπα μόνο στα λόγια).

Ο στίχος αυτός κατά την άποψή μου χωράει περαιτέρω ανάλυση καθώς καταπιάνεται με το θέμα της φιλίας ανάμεσα σε συγγενικά πρόσωπα. Η Ισμήνη μέχρι αυτό το σημείο δεν θέλησε να βοηθήσει την Αντιγόνη στο σχέδιο της ταφής του αδερφού τους. Έπειτα όμως εμφανίζεται μετανιωμένη ζητώντας να θεωρηθεί συνένοχη στην πράξη της ταφής. Η Αντιγόνη φυσικά αρνείται την οποιαδήποτε συμμετοχή της Ισμήνης καθώς δεν περίμενε βοήθεια και υποστήριξη από αυτήν στα λόγια αλλά στα έργα και με πράξεις.

Είναι ένα θέμα το οποίο μπορεί να απασχολήσει ακόμη και σήμερα τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι χρειάζονται αλληλεγγύη και υποστήριξη από άλλους ανθρώπους στα προβλήματα τους πόσο μάλλον από τους συγγενής τους. Ένας πραγματικός φίλος είναι αυτός ο οποίος θα στηρίξει τον άλλον στις αποφάσεις του όταν αυτές είναι στα πλαίσια της λογικής και  με πράξεις θα του δώσει τη βοήθεια που χρειάζεται. Αλλιώς η λεκτική υποστήριξη μόνο δεν είναι στοιχείο που αποδεικνύει την ύπαρξη μιας πραγματικής φιλίας ανάμεσα σε δύο ανθρώπους . Η Ισμήνη παρόλο που παρουσιάζετε μετανιωμένη δεν κερδίζει την συμπάθεια μας διότι δεν έπραξε σωστά όταν έπρεπε βοηθώντας την Αντιγόνη έμπρακτα στο σχέδιό της.

Χορτομάρη Παρασκευή, Β4

Ο πιο φημισμένος στίχος του δράματος εκφράζει με απόλυτο τρόπο τον ανθρωπισμό της Αντιγόνης και τα ανθρωπιστικά αισθήματά της. Δηλώνει πως αυτή είναι μια ψυχή φτιαγμένη να αγαπάει.

Η αγάπη είναι το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της προσωπικότητάς της, κάτι που προβάλλουν οι σύνθετοι ρηματικοί τύποι συνέχθειν και συμφιλείν. Η πρόθεση σύν, με την οποία είναι σύνθετοι οι ρηματικοί τύποι, δείχνει ότι τα συναισθήματα και η συμπεριφορά της ηρωίδας καθορίζονται από τους κοινούς αδερφικούς δεσμούς και με τους δύο, κι όχι από τη συμμετοχή της στο μίσος τους για την κατάκτηση της εξουσίας.

Ο στίχος αυτός, με τον παροιμιώδη χαρακτήρα του, αποτελεί κήρυγμα αγάπης, αποκαλύπτει έναν τρυφερό, ευαίσθητο και πραγματικά ανθρώπινο χαρακτήρα και χαρακτηρίζει ηθικά και ανθρωπιστικά τα κίνητρα της στάσης και των ενεργειών της ηρωίδας.

Διαχρονική αξία

Σε μια εποχή όπως η σημερινή, που ο άνθρωπος ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του, αδιαφορεί για τον συνάνθρωπό του, έχει υποστεί συναισθηματική στείρωση, έχει γίνει δέσμιος των παθών του, είναι γεμάτος μίσος για το διπλανό του, έχει κάνει τη ζωή του ανυπόφορη, τα λόγια της Αντιγόνης είναι επίκαιρα.

Είναι απαραίτητο ο σύγχρονος άνθρωπος να συλλάβει το μήνυμα των λόγων αυτών, αν θέλει πραγματικά να βελτιώσει τις συνθήκες της ζωής του, να “ημερέψει”, να αποβάλει τα πρωτόγονα ένστικτά του. Πρέπει να καταλάβει ότι στην ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια ταιριάζει η αγάπη, καθώς αυτή αποτελεί τον δεσμό της ανθρώπινης κοινωνίας, δίνει ουσιαστικό περιεχόμενο στη ζωή, γκρεμίζει τα ιδεολογικά και κάθε λογής “τείχη”, θεμελιώνει τη σε βάθος επικοινωνία.

Όσο πιο γρήγορα ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει ότι η αγάπη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης ψυχής, τόσο πιο νωρίς θα ξεκινήσει την προσπάθεια να ξεριζώσει από μέσα του την αιτία πολλών μεγάλων συμφορών, το μίσος.

Χρήτης Κώστας, Β4

Μετάφραση: Τάφε μου, κρεβάτι  νυφικό, σπίτι μου στη βαθιά τη γη κι αιώνιο κελί μου, έρχομαι να βρω τους δικούς μου νεκρούς που μέγα πλήθος η Περσεφόνη φίλεψε.
Διαχρονία
Η Αντιγόνη σ’ αυτό το σημείο μιλάει στον Κρέοντα. Η Αντιγόνη είναι πλέον μόνη και δείχνει ότι είναι  βυθισμένη στη μοναξιά της. Όμως ο Κρέοντας βλέπει στη μοναξιά της μια ανεξαρτησία. Κανείς δεν την καταλαβαίνει αλλά ούτε και η Ισμήνη η οποία άμα την καταλάβαινε θα την ακολουθούσε.

Ο χορός που κανονικά θα έπρεπε κανονικά να της δείχνει τη συμπάθειά του και να της είναι αφοσιωμένος δείχνει συνεχώς πλήρη ακατανοησία. Επίσης όταν  μαθαίνει για την απαγορευμένη πράξη αρχίζει να μιλάει για την ανυπακοή στους νόμους είτε ήταν νόμοι των θεών είτε των ανθρώπων. Όταν μάλιστα μαθαίνει πως αυτό το έκανε η Αντιγόνη δεν μπορεί να καταλάβει πως η Αντιγόνη παράκουσε τους νόμους και έκανε κάτι τέτοιο. Τη στιγμή μάλιστα που η Αντιγόνη οδηγείται στο θάνατο, δεν μπορεί να συγκρατηθεί και λέει της λέει ότι θα μπορούσε να συγκρατηθεί και ότι το πάθος της την κατέστρεψε και δεν έπρεπε να συμβουλευτεί μόνο αυτό. Έτσι τώρα γύρω από την Αντιγόνη δεν υπάρχει κανείς πια και θα μείνει μόνη και ζωντανή σ’ έναν έρημο τόπο ανάμεσα στους δικούς της ανθρώπους αλλά και πάλι θα είναι εγκαταλειμμένη από όλους και θα νιώθει μοναξιά!
Συγχρονία
Κατά τη γνώμη μου το συγκεκριμένο απόσπασμα έγινε γνωστό και ιδιαίτερα στις μικρές ηλικίες από την κωμική σειρά Κωνσταντίνου και Ελένης  και μέσα  απ’ αυτό τα περισσότερα παιδιά έμαθαν την Αντιγόνη του Σοφοκλή!!!!!!!!!

Τον στίχο αυτό χρησιμοποίησε η Αντιγόνη στην Ισμήνη όταν εκείνη της ζήτησε να λάβει μερίδιο ευθύνης για την ταφή του Πολυνείκη.Ο στίχος αυτός σημαίνει:και εγώ δεν θέλω φίλη που με αγαπά μόνο στα λόγια.Έτσι εννοεί πως η Ισμήνη παραδέχεται αυτή την πράξη μόνο στα λόγια διότι στην πραγματικότητα δεν έχει διαπράξει την ταφή αυτή.Η Αντιγόνη δεν πρόκειται να επιτρέψει στην Ισμήνη να πει πως έχει συμβάλει σε αυτή την ταφή.Επιπλέον αναφέρει στο επιχείρημα της ότι οι θεοί του κάτω κόσμου ξέρουν ποιος πραγματικά έκανε την ταφή.Έτσι η Αντιγόνη δεν πρόκειται να δεχθεί την Ισμήνη ως φίλη της μόνο στα λόγια.

ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Συμφωνώ απόλυτα με αυτή την φράση που χρησιμοποίησε η Αντιγόνη διότι πιστεύω πως η φιλία δεν βασίζεται μόνο στα λόγια αλλά πολύ περισσότερο στις πράξεις.

Οι πράξεις είναι αυτές που μένουν πάντα στην μνήμη του άλλου και τον στιγματίζουν διότι οι πράξεις είναι αυτές που μένουν ανεξήτιλες στην μνήμη του άλλου ενώ τα λόγια είναι απλώς λόγια.Τα λόγια φεύγουν και έρχονται διότι ειναι οι πιο φθηνές δικαιολογίες.Στην φιλία όμως όπως και στις σχέσεις οι πράξεις είναι αυτές που κάνουν χαρούμενους τους ανθρώπους και τους κάνουν να νιώθουν σίγουρους για την αγάπη και την φιλία του άλλου.

Πιστεύω πως όσα λόγια και αν λέει ένας άνθρωπος μπορεί μόνο να τα αποδείξει με τις πράξεις,όπως ακριβώς και στα μαθηματικά:μπορεί να λες την θεωρία ενός ορισμού για να τον χρησιμοποιήσεις πρέπει πρώτα να αποδείξεις και αυτό γίνεται μόνο μέσα από τις πράξεις.Πολλές είναι οι φορές όπου πιστεύουμε τα λόγια των άλλων αλλά στο τέλος διαπιστώνουμε πως αυτά τα λόγια τις περισσότερες φορές είναι τόσο εύκολα να τα πιστέψεις αλλά τόσο δύσκολα να τα ξεπεράσεις.

Επιπλέον,πολλές φορές με τις πράξεις οι άνθρωποι μεταδίδουν κάποια συναισθήματα τα οποία δεν έχουν την ευκαιρία να τα εκφράσουν με τα λόγια

ΣΟΦΙΑ ΜΙΓΓΑ Β3