Prequel ή ιστορία έμπνευσης:
Γνωρίζουμε όλοι τα λούτρινα κουκλάκια με τα θαυμάσια γκλιτεράτα ματάκια που κυκλοφορούν σε όλα τα μεγέθη και σε όλα τα είδη των ζώων. Είτε έχουμε στο σπίτι μας, είτε έχουν ξεπροβάλλει από κάποια σχολική τσάντα, είτε βρίσκονται κρεμασμένα στα κλειδιά μας ή ακόμη ακόμη αράζουν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μας, εκεί που εμείς ως παιδιά συνηθίζαμε να «ξεχνάμε» απλώς τα μπουφάν μας.
Η «Μπαρνίτσα» είναι το δικό μας τέτοιο κουκλάκι, που το είδαμε σαν γάτα αλλά στην πραγματικότητα είναι αγελαδίτσα κι ας μην το έχουμε παραδεχτεί ποτέ φωναχτά. Κάποια στιγμή ο μεσαίος μου γιος μου ζητάει την – πολυαγαπημένη – του Μπαρνίτσα να την κατεβάσω στο ισόγειο από τον δεύτερο. «Δεν είσαι καλά που θα κατεβαίνω κάτω για ένα κουκλί» σκέφτηκα και αποφάσισα να το ρίξω από το μπαλκόνι, «μαλακό είναι, τι να πάθει;».
Όλοι γνωρίζουμε τον μύθο που λέει ότι η φέτα με τη μερέντα θα καταλήξει πάντα ανάποδα στο πάτωμα. Ε λοιπόν, το ίδιο και η Μπαρνίτσα. Την αφήνω από το χέρι μου και καθόσο ταξιδεύει προς το ισόγειο παίρνει μια απότομη στροφή, λες και ήθελε να αντικρίσει το τέλος της. Δεν έχω ταραχτεί, ούτε που μου περνάει από το μυαλό. Με το που σκάει στο πλακάκι ακούγεται ένα «κλακ» κι έπειτα ένα μακρόσυρτο «ΟΟΟΟΧΙΙΙΙΙΙ….!!!».
Εκεί κατάλαβα ότι την πάτησα. «Μαμά, -και τα μάτια βουρκώνουν- έφυγε το μάτι της! Μου την χάλασες!» και τα δάκρυα τρέχουν λες κι έχουμε χάσει έναν αγαπημένο φίλο. «Αποκλείεται να είναι τόσο χάλια» σκέφτομαι και τον φωνάζω να έρθει να το δούμε. Αγκαλιάζει το κουκλάκι, μαζεύει και το μάτι από το έδαφος και έρχεται περίλυπης να μου ζητήσει τον λόγο. «Τώρα τι θα κάνουμε; Θα την πετάξουμε;»
Καμπανάκι και ευκαιρία. «Αν η μαμά είχε ατύχημα και έχανε κάποιο δάχτυλο θα την πετούσαμε;» Κάπως βαρύ, το ξέρω, αλλά δούλεψε. «Όχι». «Ε τότε, γιατί να πετάξουμε την Μπαρνίτσα, αφού την αγαπάμε; Λέω να την κρατήσουμε, ε;». «Ναι, αλλά να την φτιάξουμε άμα μπορούμε». «Θα κάνουμε το καλύτερο δυνατόν».
Το μάτι της Μπαρνίτσας κολλήθηκε πίσω στη θέση του μόνο που, επειδή είναι βαρύ, δε στέκεται όπως παλιά. Όμως ακόμη και μετά από 4 χρόνια, είναι το αγαπημένο του. Κι έτσι εμείς αποκτήσαμε το πρώτο μας κουκλάκι με αναπηρία.
Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Όταν το μάτι άρχισε να κρεμάει, με ρώτησε αν είναι άσχημο. Του έδειξα τον Μπάνυ του μεγαλύτερου γιου (κουνελάκι είναι, καμία έμπνευση για το όνομα!) εστιάζοντας στα μπαλώματα και την χαλασμένη ουρά του. «Παρά την ταλαιπώρια του, στα μάτια του αδερφού σου είναι υπέροχο». Είχαμε ήδη ένα κουκλάκι ΑΜΕΑ και δεν το είδαμε ποτέ έτσι.
Το τρίτο μας παιχνίδι ΑΜΕΑ το αποκτήσαμε ως χάρισμα από την ξαδέρφη μας στον μικρότερό μου. Είναι από αυτά τα αγχολυτικά που τα πιέζεις και ξαναέρχονται στη θέση τους. Σκουίζιτ (Squeeze it) το είπαμε (στην ονοματοδοσία σκίζουμε). Μη με ρωτάτε τι ζωάκι ήταν πριν, δεν ξέρουμε, με σκισίματα το γνωρίσαμε.
Τα άτομα με αναπηρία θα πρέπει να έρχονται τόσο φυσικά κοντά μας, όπως βλέπουν τα παιδιά τα παιχνίδια τους. Με το συναίσθημα και όχι με την όψη.
Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Οι άνθρωποι με αναπηρία παλεύουν για τα αυτονόητα, μια ισότιμη συμμετοχή στα κοινά, στην καθημερινή ζωή. Όμως ακόμη, πολλοί από εμάς είμαστε μαγκωμένοι. Πολλές φορές δε ξέρουμε πώς να φερθούμε σε ένα άτομο με αναπηρία, γιατί δεν τους έχουμε συνηθίσει γύρω μας, γιατί δεν γνωρίζουμε καλά τι είναι η αναπηρία, γιατί δεν έχουμε εκπαιδευτεί σωστά.
Σχέδιο δράσης:
Η δράση που κάναμε φέτος είναι ακριβώς αυτό. Μια φάση γνωριμίας, μια προσπάθεια να έρθουμε πιο κοντά, ένα βήμα προς την αποδοχή και τη συμπερίληψη.
- Έφερα τα τρία κουκλάκια στην τάξη και είπα στα παιδιά την ιστορία τους. Έπειτα τα μοίρασα στις ομάδες και τους ζήτησα να τα προσέχουν για λίγο.
- Παρακολουθήσαμε το βίντεο «Cuerdas» ώστε τα παιδιά να έρθουν σε επαφή με την εικόνα παιδιού σε αμαξίδιο αλλά και γνωρίσουν έναν όμορφο τρόπο προσέγγισης.
- Αυτό που μας συμβαίνει πολλές φορές είναι να μη γνωρίζουμε πώς να συμπεριφερθούμε στις επαφές μας με άτομα ΑΜΕΑ. Οπότε ποιοι καλύτεροι να μας πληροφορήσουν από τους ίδιους; Παρακολουθήσαμε δύο σχετικά βίντεο και τα κουβεντιάσαμε.
- Για να σιγουρευτούμε πόσα από αυτά έχουμε μάθει, απαντήσαμε στις καρτέλες ερωτήσεων της κυρίας Αταξίας, που έχουν άμεση σχέση με όσα είδαμε.
- Το βίντεο «The Greatest» που ακολούθησε, μας παρουσίασε τρόπους με τους οποίους λειτουργούν τα άτομα με αναπηρία στην καθημερινότητά τους και πόσο έχει αυτή διευκολυνθεί στις μέρες μας.
- Στο τέλος, μοίρασα στα παιδιά φύλλα Α4 και τους ζήτησα να ξανακοιτάξουν τα κουκλάκια που τους είχα δώσει. Τους ζήτησα να μου γράψουν κάτι όμορφο για αυτά.
Σήμερα δεν κάναμε Γλώσσα.
Σήμερα κάναμε Ζωή.
