ΠΕΙΡΑγΜΑΤΑ

Τη φετινή σχολική χρονιά (2021-2022), συνεργαστήκαμε με  σχολεία του εξωτερικού στο πλαίσιο του eTwinning έργου «A book a day keeps boredom away!». Τα τμήματα Α2, Β1, Β2 του σχολείου μας δούλεψαν πάνω σε δράσεις φιλαναγνωσίας,  σε διασχολικές ομάδες,  με τους μαθητές των σχολείων IES Francisco Salzillo (Μούρθια, Ισπανία) και ISISS “G. Falcone” di Barrafranca (Σικελία, Ιταλία).  Ανάμεσα σε άλλα, δημιούργησαν το λογότυπο του έργου, έφτιαξαν δικά τους οπισθόφυλλα (blurbs), εξώφυλλα λογοτεχνικών βιβλίων, παρουσίασαν τα αγαπημένα τους βιβλία στους συνεργάτες τους από τα άλλα σχολεία και έγραψαν ένα διαφορετικό τέλος για την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας.

Κατά τη διάρκεια του α’ τετραμήνου διάβασαν το graphic novel «Maus» του Art Spiegelman, με θέμα το Oλοκαύτωμα. Οι μαθητές έκαναν ομαδικές παρουσιάσεις  στην ολομέλεια του τμήματός τους, σε δραστηριότητες δημιουργικής γραφής,  στην Ελληνική και Αγγλική γλώσσα.

Για τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος (27 Ιανουαρίου) προγραμματίστηκε τηλεσυνάντηση μεταξύ των συνεργαζόμενων σχολείων και οι μαθητές ενεπλάκησαν σε δραστηριότητες με θέμα το Ολοκαύτωμα και με αφορμή το βιβλίο Maus  που διάβασαν στο πλαίσιο του μαθήματος της Ν. Ε. Γλώσσας και Λογοτεχνίας. Οι δραστηριότητες αφορούσαν κείμενα δημιουργικής γραφής και ψηφιακής αφήγησης που δημιούργησαν σε ομάδες στην Ελληνική και Αγγλική γλώσσα:

Δραστηριότητα 1 -> Maus, Art Spiegelman: B1, Β2- δραστηριότητα συνεργατικής δημιουργικής γραφής

Κεφ. 1 (Ραφαέλα Κ., Μαρία Α., Ηλιάνα Μ., Αναστασία Ζ.)

Σε ένα υποθετικό σενάριο είστε η Λουσία Γκρήνμπεργκ. Ποιες σκέψεις θα καταγράφατε στο ημερολόγιό σας;

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
πάει κι ο Βλάντεκ μου. Έφυγε κι εκείνος, όπως με εγκαταλείπουν όλοι στο τέλος. Είπε πως θα αρραβωνιαστεί μια άλλη γυναίκα, κάποια Άνια από την Πολωνία. Δεν είναι καν όμορφη, ούτε προικισμένη όπως εγώ. Ο Βλάντεκ ισχυρίζεται πως την ερωτεύτηκε για το σπουδαίο χαρακτήρα της. Ψέματα λέει. Η “καλλονή” του είναι πλούσια, το χρήμα ρέει στην οικογένειά της- αυτός είναι ο μόνος λόγος που την παντρεύεται, ο Βλάντεκ δε μπορεί να αγαπήσει, τα χρήματα τον γοητεύουν μονάχα. Θα μπορούσα να του προσφέρω τα πάντα, είμαι νέα, ελκυστική, έξυπνη και χαρισματική, θα  περνούσαμε τόσο όμορφες στιγμές μαζί, θα πραγματοποιούσαμε τα όνειρά μας, θα ταξιδεύαμε , θα…

Αντί γι’ αυτό τυφλώθηκε από το χρήμα, πούλησε την αγάπη μας, με παράτησε χωρίς δεύτερη σκέψη, σα να ήμουν ένα αντικείμενο που πλέον το θεωρούσε άχρηστο. Προφανώς ποτέ δεν ήμουν τίποτε για εκείνον, κι όμως εκείνος σήμαινε τόσα πολλά για εμένα…

 Κεφ. 2 (Νικόλας Α., Χάρης Κ., Φώτης Κ., Νίκος Α.)

Σε ένα υποθετικό σενάριο είστε ο, Εβραίος, Βλάντε και ταξιδεύετε με την Άνια στο τραίνο όταν κάποια στιγμή βλέπετε τη Σβάστικα. Πώς αισθάνεστε με βάση όσα έχετε ακούσει; Περιγράψτε τα συναισθήματα σας στην Άνια.

Βλάντεκ : Άνια, πιστεύω πως δεν έπρεπε να έρθεις μέχρι εδώ διότι από ό,τι έχω ακούσει οι περιοχές εδώ είναι πολύ επικίνδυνες για Εβραίους.
Άνια : Μα τι είναι αυτά που λες;

Αργότερα βλέπουν την Σβάστικα. Όλοι στο τρένο πανικοβλήθηκαν εκτός του Βλάντεκ, που δεν είχε καταλάβει…
Έπειτα,  αφού άκουσε ιστορίες που του αφηγήθηκαν ποντίκια στο τρένο:

Βλάντεκ : Βλέπεις αυτή τη σημαία. Μακάρι να μπορούσα να την σκίσω με τα ίδια μου τα χέρια.
Άνια : Τελικά κατάλαβα τι εννοούσες.
Βλάντεκ : μακάρι να μπορούσα να σκοτώσω όλες αυτές τις γερμανικές γάτες γιατί τόσες που είναι αρχίζω σιγά σιγά να φοβάμαι ότι θα διώξουν και εμένα.
Άνια: Μη λες ανοησίες
Βλάντεκ : Δεν άκουσες αυτά που μας είπαν;
Άνια : φυσικά και άκουσα

Ο  Βλαντεκ άρχισε να τρομοκρατείται και να ρωτάει αν τους συμβεί κάτι

Κάποιος: Ηρέμησε !
Βλάντεκ: ΠΩΣ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΩ , δεν γίνεται με αυτά που άκουσα
Κάποιος: Εδώ δεν θα συναντήσουμε κανένα Γερμανό.

Κεφ. 3 (Θεοδώρα Μ., Παναγιώτης Λ., Άνη Λ., Γιάννης Μ.)

Φανταστείτε ότι είστε ένας νέος Εβραίος άντρας που ζει με τους γονείς του στην Πολωνία την περίοδο 1940-1943 και έχετε συλληφθεί. Γράψτε σε μορφή ημερολογίου τις σκέψεις σας (ή storytelling, video κτλ)

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Η ημέρα ήταν σαν όλες τις υπόλοιπες… τίποτα διαφορετικό. Μας ξύπνησαν πολύ νωρίς, πήγαμε να σκάψουμε το γνωστό βουνό μετά από πολλές ώρες φάγαμε ένα κομμάτι ξερό ψωμί και λίγη σούπα και μετά κάτσαμε στην σκηνή μας. Έχουν περάσει περίπου δύο μήνες που είμαστε εγκλωβισμένοι εδώ… Οι καταστάσεις είναι άθλιες. Δουλεύουμε δέκα ώρες την ημέρα σαν τα σκυλιά ασταμάτητα γιατί αλλιώς θα πρέπει να υποστούμε τις συνέπειες.  Ελπίζω να γυρίσουμε στο σπίτι μας σύντομα. Γιατί να συμβαίνει αυτό στον κόσμο; Γιατί τους αρέσει να βασανίζουν αθώους πολίτες; Πραγματικά δεν μπορεί να τους σταματήσει κανείς. Η ζωή μας έχει χάσει το νόημα της. Κάθε μέρα ξυπνάω και δεν ξέρω αν ξαναδώ τους γονείς μου. Έχουν περάσει πάρα πολλά και αυτοί… Μακάρι θεέ μου να τελειώσει αυτό το μαρτύριο και να ξαναγυρίσουμε όλοι στα σπίτια μας υγιείς. Τέλος πάντων, πάω να κοιμηθώ έχει πάει ήδη πολύ αργά και αύριο θα είναι η ίδια εξαθλιωτική η μέρα. Καληνύχτα…

Κεφ. 6 (Μάνος Μ., Γιώργος Λ., Κωνσταντίνος Λ, Διογένης Κ.)

Σε ένα υποθετικό σενάριο, είστε η Άνια. Τι θα γράφατε στο ημερολόγιό σας;

Αγαπητό μου ημερολόγιο,
σου γράφω από το κελί μου, πια χώρια από την αγάπη της ζωής μου, τον Βλάντεκ μου. Μας έπιασαν οι Γερμανοί, πάνω που είχαμε ελπίδες ότι θα αποδρούσαμε από αυτή τη φυλακή που ζούμε καθημερινά. Δε μπορούσαμε να βγούμε έξω χωρίς να τρέμουμε ότι μπορεί να είναι και η τελευταία μας στιγμή. Είχαμε όμως όνειρα, ελπίδες. Όλα όμως κατέρρευσαν σαν ένα κάστρο από άμμο, και θα παραμείνουν για πάντα στη φαντασία και μόνο εκεί.

Ήμασταν στον σταθμό, έτοιμοι να αποδράσουμε από την Πολωνία και να ζήσουμε ελεύθεροι στην Ουγγαρία. Είχαμε ταξιδέψει για μια ώρα, η οποία με το άγχος της ανακάλυψης μου φάνηκε σαν αιωνιότητα. Μια στιγμή ακούσαμε φωνές. Καταλάβαμε αμέσως πως κάποιος μας είχε προδώσει, και ξέραμε ακριβώς ποιος. Ήταν θέμα χρόνου μέχρι να ανακαλυφθούμε. Χωρίς πολλά πολλά μας οδήγησαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ήμασταν όλοι πολύ φοβισμένοι. Το μαρτύριό μας ήταν χειρότερο από θάνατο. Εκεί ήταν η τελευταία στιγμή που είδα τον Βλάντεκ. Που τον αγκάλιασα. Που άκουσα τη φωνή του. Μας χώρισαν βάσει το φύλο και μας έστειλαν σε διαφορετικά στρατόπεδα. Από τότε δεν τον έχω ξαναδεί και δεν έχω ξανακούσει γι’ αυτόν.

Φοβάμαι, ημερολόγιό μου. Έχω ακούσει ότι εδώ μέσα γίνονται φρικτά πράγματα, ότι παρακαλάς να πεθάνεις, παρά να ζήσεις. Ανησυχώ για τον Βλάντεκ μου. Δεν ξέρω αν είναι ζωντανός. Ανησυχώ και για εμένα. Δεν θέλω να πεθάνω, όχι έτσι…

Πάω να ξαπλώσω στο παγερό μου κελί, καρτερώντας το θάνατο, με μόνη μου συντροφιά εσένα και την ελπίδα πως ίσως, κάποτε, όλο αυτό να τελειώσει.

Καληνύχτα

Κεφ. 1 (Βίκυ Μπ.,  Γιάννα Π., Μιχαέλα Ξ., Δέσποινα Μ.)

Σε ένα υποθετικό σενάριο είστε η Λουσία Γκρήνμπεργκ. Ποιες σκέψεις θα καταγράφατε στο ημερολόγιό σας;

Όλα ξεκίνησαν στη Νέα Υόρκη, γύρω στο 1958 κι συγκεκριμένα στο πάρκο Ρέγκο. Ήταν καλοκαίρι και η ηλικία του 10-11 χρόνων. Μέσα στην ιστορία γίνονται διάφορες αναφορές για τοποθεσίες όπως το σχολείο, το δωμάτιο ή το διαμέρισμα. Επιπροσθέτως στην δεκαετία του 30’ ήταν χειμώνας του 1944, όπου τότε πήγε να δει τον πατέρα του στο πάρκο Ρέγκο. Εκεί εμφανίστηκε και η Μάλα, όπου ήταν από αυτούς που είχαν επιζήσει από τον πόλεμο. Ανεξάρτητα με τις σχέσεις που είχαν ο πατέρας με τον γιο, ήθελε να κάνει ένα βιβλίο για τον βίο του, τότε που ζούσε στην Τσεστόχοβα, μια μικρή πόλη κοντά στα σύνορα με την Γερμανία. Τότε ήταν πολύ νέος κι ωραίος κι είχε κοπέλα την Λουσία για 3-4 χρόνια. Η Λουσία επέμενε στη να της δείξει, το αγόρι της, τον τόπο κατοικίας του, δηλαδή το διαμέρισμα. Όπου, έτσι και και έγινε.  Επιπλέον, σε κάθε γιορτή πήγαινε να δει την οικογένεια του, όπου ήταν 35-40 μίλια διαδρομή. Η ξαδέρφη του ακριβώς το επόμενο πρωί μετά την άφιξη του του γνώρισε την Άνια. Συζητούσαν πολύ με την Άνια και δέθηκαν αρκετά, ώστε να κρατήσουν επαφές και να μιλούν καθημερινά στο τηλέφωνο, να την επισκέπτεται 2-3 φορές αλλά και να στέλνει φωτογραφία της, την οποία και κορνιζώνει. Ύστερα από μια βδομάδα ήρθε ξανά η Λουσία και είδε την φωτογραφία, και δυσανασχέτησε, αλλά δεν της έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα. Αντίθετα, οι γονείς της Άνια ήθελαν να την παντρέψουν, ήταν αυτή 24 και αυτός 30, μόνο 6 χρόνια διαφορά. Η οικογένεια της τον κάλεσε για δείπνο το βράδυ στο σπίτι, όλοι μαζί για να συσφίξουν τις σχέσεις τους. Στα τέλη του 1936 αρραβωνιάστηκαν και μετακόμισαν στο Σοσνοβιτς. Ένα βράδυ όσο ετοιμαζόταν ο Βλαντεκ για να φύγει, ήρθε η Λουσία για να τον παρακαλέσει να την πάρει μαζί του. Χωρίς να υποκύψει και μετά από πολλούς μπελάδες, βρέθηκε στο Σοσνοβιτς με την Άνια και το γράμμα που της έστειλαν, το οποίο και την εκνεύρισε. Δηλαδή το γράμμα που προκάλεσε τον μπελά. Μετά από πολύ κουβέντα και συζήτηση κατάφεραν να συμβιβαστούν και να μείνουν εκεί, στο ένα από τα δυο διαμερίσματα του πεθερού του. Συνεπώς, με βάση την ανάλυση του τόπου και του χρόνου της ιστορίας που αναφέρθηκε παραπάνω με παραδείγματα μέσα από την ίδια την ιστορία, συμπεραίνουμε πως ο χρόνος είναι παρελθοντικός, αλλά ο χώρος αλλάζει και δεν υπάρχει κάτι το συγκεκριμένο, για να προσδιοριστεί.

Κεφ.2 «Ο μήνας του μέλιτος» (Ιορδάνης Π., Γρηγόρης Π.,  Παναγιώτης Κ., Παύλος Π., Μιχαήλ Σ.)

Σε ένα υποθετικό σενάριο είστε ο, Εβραίος, Βλάντε και ταξιδεύετε με την Άνια στο τραίνο όταν κάποια στιγμή βλέπετε τη Σβάστικα. Πώς αισθάνεστε με βάση όσα έχετε ακούσει; Περιγράψτε τα συναισθήματα σας στην Άνια.

Ταξιδεύοντας περάσαμε από εκπληκτικά τοπία. Όμορφα λιβάδια , λίμνες και γραφικά χωριά. Το ταξίδι ήταν τουλάχιστον συναρπαστικό. Ωστόσο το αίμα μου πάγωσε στη θέα εκείνου του συμβόλου που έσπερνε τον τρόμο όπου βρισκόταν. Το σύμβολο , δεν ήταν άλλο πέρα από τη σβάστικα. Στη διαδρομή για το σανατόριο διάφοροι συνεπιβάτες μοιράστηκαν τις εμπειρίες , όχι μόνο δικές τους αλλά και γνωστών τους, οι οποίοι είχαν βρεθεί αντιμέτωποι με το καθεστώς που επέβαλλε η σβάστικα. Άκουσα ιστορίες που δεν θα τολμούσα καν να αφηγηθώ. Έτσι αποφάσισα να εξηγήσω στην Άνια γιατί προκάλεσε σε εμένα και τους υπόλοιπους εβραίους του τραίνου τόσο πανικό μια φαινομενικά ασήμαντη σημαία.

– Ξέρεις ,Άνια, στη διαδρομή ίσως έτυχε να παρατηρήσεις το σύμβολο της σβάστικας. Αυτό που πιθανότατα δε γνωρίζεις είναι γιατί πάγωσε το αίμα όλων όσων την αντίκρισαν και γνώριζαν τι πραγματικά σημαίνει για έναν άνθρωπο σαν εμάς. Αυτή τη στιγμή το κίνημα του ναζισμού δεν είναι τόσο διαδεδομένο αλλά δεν σου κρύβω ότι με τρομάζει πολύ η κατάσταση και για αυτό θα ήθελα να σου μιλήσω πριν να βρεθεί έξω από την πόρτα μας. Μπορεί να άκουσες τις συνομιλίες κάποιων συνεπιβατών μας, στις οποίες οι ίδιοι ή γνωστοί τους υποχρεωθήκαν να αποβούν σε ακραίες ενέργειες με σκοπό την επιβίωση των ιδίων και των οικογενειών τους. Θύματα κατά πρωταρχικό λόγο είναι άτομα εβραϊκής καταγωγής όπως ακριβώς είμαι και εγώ. Αυτή η σημαία δεν είναι το λάβαρο μιας κοινής αντισημιτικής οργάνωσης είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό. Οι ναζί ξεκίνησαν υποκινώντας τεράστια πογκρόμ σαν αυτό της 9^ης  Νοεμβρίου αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή. Η καταστροφή που φοβάμαι ότι θα φέρουν μπορεί να είναι πολύ χειρότερη. Είναι πολύ πιθανό να βρεθούμε αντιμέτωποι με έναν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Οι ναζί είναι αμείλικτοι , πραγματικά με ανατρίχιασε με τι απάθεια έκαναν όλα αυτά τα απαίσια πράγματα σε συνανθρώπους τους χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς δισταγμό. Τρέμω την ημέρα που θα έρθει το κίνημα αυτό στην εξουσία δεν μπορώ καν να φανταστώ τι θα κάνουν με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη. Προσπαθώ να μην τα βλέπω όλα μαύρα αλλά καθημερινά αναρωτιέμαι αν πρέπει να μεταναστεύσουμε , με τρώει αυτό το δίλλημα δεν με αφήνει να κοιμηθώ αυτός ο φόβος . Θέλω να ξέρεις ότι σε αγαπάω και εσένα αλλά και τον γιο μας και προτεραιότητα μου είναι η ασφάλειά σας. Για αυτόν τον λόγο θα ήθελα να γνωρίζεις πως οι αποφάσεις που παίρνω παραινούνται από την αγάπη μου για εσένα και το παιδί και αποσκοπούν στην εξασφάλιση όσο δυνατόν καλύτερων μελλοντικών συνθηκών ζωής για σας. Η συζήτηση αυτή δεν αποσκοπούσε στην αναστάτωση σου , απλώς θεωρούσα ότι εδώ ήταν καλύτερα να σου εκφράσω τις ανησυχίες μου καθώς βρισκόμασταν μακριά από την οικογένεια σου , την οποία ήξερα πως μια τέτοια κουβέντα θα τους ανησυχούσε και θα τους τρόμαζε δικαίως.

Κεφ. 3 (Στέλλα Σ., Καλλιόπη Ρ., Λυδία Π., Φανή Π.)

Φανταστείτε ότι είστε ένας νέος Εβραίος άντρας που ζει με τους γονείς του στην Πολωνία την περίοδο 1940-1943 και έχετε συλληφθεί. Γράψτε σε μορφή ημερολογίου τις σκέψεις σας (ή storytelling, video κτλ)

18 Δεκεμβρίου 1942

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

άλλη μια δύσκολη μέρα μόλις ξημέρωσε. Χτες μας συνέλαβαν οι Γερμανοί. Εμένα την μητέρα μου, τον πατέρα μου και τον Έρικ. Η αλήθεια είναι πως δεν κατάλαβα ακριβώς γιατί. Σκέψεις με ταλάνιζαν όλο το βράδυ. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Τι θα γίνει, θα μας στείλουν στο στρατόπεδο; Θα μας αφήσουν ελεύθερους; Δεν αντέχω. Δεν αντέχω να βλέπω τους Γερμανούς να με κοιτάνε. Φοβάμαι. Θέλουν να μας σκοτώσουν. Αλλιώς γιατί να μας κρατάνε; Ίσως μας στείλουν στο στρατόπεδο και όποιος πάει στο στρατόπεδο δεν ξαναγυρνάει, το ξέρω.

Ο Έρικ τρέμει. Δεν έχει σταματήσει να κλαίει. Οι γονείς μου προσπαθούν να μας παρηγορήσουν, αλλά καταλαβαίνω πως ούτε και αυτοί ξέρουν τι θα γίνει στο μέλλον. Φταίει μάλλον που είμαστε Εβραίοι, αλλά δεν είμαστε εγκληματίες, δεν είμαστε κακοποιοί, ζούμε ήρεμα και απλά, γιατί;  Και το στρατόπεδο είναι ένας εφιάλτης. Ο κόσμος πεθαίνει στην πείνα, το κρύο και όλη τη μέρα δουλεύει, δουλεύει σκληρά. Με το που μπαίνεις εκεί μέσα ξέρεις ότι δεν θα ξαναδείς την ζωή που υπάρχει απ’ έξω, το ξαναλέω.

Εγώ περνάω πάρα πολύ δύσκολα. Κρατάω, όμως, τις σκέψεις μου για τον εαυτό μου. Δεν είμαι σε καμία περίπτωση εγωιστής ωστόσο. Καθησυχάζω -όσο γίνεται- τον αδελφό μου που είναι πολύ μικρός για να περνάει τέτοια βασανιστήρια. Ελπίζω αυτός τουλάχιστον με κάποιον τρόπο να ξεφύγει, δεν θα το αντέξω να τον δω να πεθαίνει. Ο κόσμος είναι φρικτός. Δεν μπορώ να πιστέψω το πού είναι ικανός να φτάσει ο άνθρωπος, το μίσος που κρύβει μέσα του. Θα έγραφα ότι ελπίζω σε ένα καλύτερο μέλλον αλλά δεν νομίζω ότι αυτό θα υπάρξει. Είναι ανώφελο. Αυτά είχα να πω. Δυστυχώς σ’ αφήνω. Ο στρατηγός έρχεται προς τα εδώ. Δεν πρέπει να με δει. Μπορεί να σε πάρει και να μην επικοινωνήσουμε ποτέ ξανά.

Θα σου γράψω αύριο, αν ζω

Τομ

Κεφ. 4 (Νίκος Μ., Μαρία Π., Ειρήνη Σ., Παναγιώτα Χ.)

Σε ένα υποθετικό σενάριο είστε ο Βλάντεκ και μαθαίνετε για την οικονομική δυνατότητα του πεθερού σας. Εσείς τι θα κάνατε με βάση όσα συμβαίνουν αυτή την περίοδο; Καταγράφετε τις σκέψεις σας στο ημερολόγιό σας.

Αγαπητό ημερολόγιο,
Σήμερα μου πρότεινε ο πεθερός μου να δουλέψω σε ένα γερμανικό κατάστημα χαλιών. Τα χρήματα ήταν ελάχιστα αλλά τα χρειαζόμουν. Η άλλη επιλογή ήταν να δουλέψω στη gemeinde. Εκεί είναι η τοπική Κοινότητα όπου συλλαμβάνουν Εβραίους. Δεν το θεωρώ σωστό να εργαστώ εκεί αλλά οι καταστάσεις είναι δύσκολες. Η προηγούμενη μου δουλειά ως μαυραγορίτης ήταν πολύ επικίνδυνη και επίσης ουσιαστικά συμμαχώ με τους Ναζί εναντίον των συμπατριωτών μου. Είναι οδυνηρό να βλέπεις τους κοντινούς σου ανθρώπους να
πεινάνε και εσύ να μην μπορείς να κάνεις κάτι. Οι καταστάσεις είναι πολύ δύσκολες. Είμαι ευγνώμων που εγώ και η οικογένεια μου δεν βρισκόμαστε ακόμη στον στόχο των Γερμανών. Χρειάστηκε κρύψω και τους γονείς της γυναίκας μου για να είναι ασφαλείς ώστε να μην τους πάρουν σε γηροκομείο στο Άουσβιτς. Η οικονομική μας κατάσταση είναι άθλια. Μακάρι να υπήρχε τρόπος να είμαστε ελεύθεροι στους κανονικούς ρυθμούς ζωής μας…

Κεφ. 5 (Βασίλης Π., Νίκος Π., Γιάννης Π., Ιδομενέας Ρ., Μάριος Σ.)

Σε ένα υποθετικό σενάριο είστε ο Βλάντεκ και προσπαθείτε να σώσετε την οικογένειά σας. Πώς αισθάνεστε με όσα συμβαίνουν; Τι άλλο θα μπορούσατε να κάνετε; Ετοιμάστε έναν μονόλογο ώστε να μας τον παρουσιάσετε στην τάξη

Η κατάσταση πλέον είναι απελπιστική. Έχει περάσει μία εβδομάδα από τότε που ο χαφιές μας ‘έδωσε’ στη Γκεστάπο. Ο Χάσκελ μου έδωσε δουλειά στο εργοστάσιο παπουτσιών, το οποίο δεν πληρώνει αρκετά, αλλά τουλάχιστον μας σώζει προσωρινά διότι δεν στέλνουν ακόμα τους εργάτες στο Άουσβιτς. Η Άνια βρίσκεται σε κάκιστη ψυχολογική κατάσταση, ιδίως από τότε που οι γονείς της στάλθηκαν στο Άουσβιτς. Δεν την αδικώ∙ είναι αβάσταχτη η απώλεια. Το πρόβλημα είναι ότι σταδιακά χάνει τη θέληση για ζωή, δεν θέλει να παλέψει άλλο και συνεχώς έχει την ίδια, σκυθρωπή έκφραση. Πόσος καιρός έχει περάσει από τη τελευταία φορά που γέλασε…

Στη Σρόντουλα πλέον έχουν μείνει ελάχιστοι. Σε λίγο θα παίρνουν για το Άουσβιτς και τους εργάτες του εργοστασίου. Σήμερα ο Μίλοχ μου έδειξε το νέο κρησφύγετο. Το μπούνκερ ήταν προσβάσιμο μόνο μέσω ενός τούνελ από παπούτσια! Όταν το είπα στον Λόλεκ (ανιψιός), αυτός αρνήθηκε λέγοντας ότι είναι ειδικευμένος εργάτης και μπήκε οικειοθελώς στο τρένο για Άουσβιτς, πιστεύοντας ότι θα βρει κάπου δουλειά. Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η Άνια έπαθε κρίση πανικού και παρακαλούσε τον Θεό να πεθάνει και αυτή. Δεν ξέρω αν διαθέτω τη δύναμη για να τη στηρίξω και να την πείσω να συνεχίσει τον αγώνα μετά από όλα αυτά.

Παρακαλώ τον Θεό να μου δώσει κάποια ένδειξη για το τι να κάνω, μα πάνω απ΄όλα να δώσει πίστη στην Άνια να μην παραιτηθεί παρά τις αντιξοότητες.

Ελπίζω μόνο το σχέδιο του Μίλοχ με το μπούνκερ να αποφέρει καρπούς…

Δραστηριότητα 2 -> Maus, Art Spiegelman: Β1, Β2- ομαδική δραστηριότητα ψηφιακής αφήγησης

Το β’ τετράμηνο ασχοληθήκαμε με τον Ερωτόκριτο του Βιντσέντζου Κορνάρου και την ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας από το ομώνυμο έργου του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Το τμήμα Α2 δούλεψε την ιστορία του Ερωτόκριτου και της Αρετούσας από το graphic novel των Γιώργο Γούση (σχέδιο), Δημοσθένη Παπαμάρκου και Γιάννη Ράγκου (σενάριο).  Διασχολικές δραστηριότητες με το παραπάνω θέμα, καθώς και συνεργατικά ποιήματα για τον Πόλεμο και την Ειρήνη, παρουσιάστηκαν στη 2^η τηλεσυνάντηση των σχολείων. Στην ίδια τηλεσυνάντηση οι μαθητές συμμετείχαν και στην αξιολόγηση του προγράμματος.

erotokritos_coverAna.indd

Ειρήνη Κασσωτάκη, Μιχάλης Τουραμπέλης