Ο Φρενέγεννήθηκε στην Προβηγκία και ήταν το πέμπτο από τα οκτώ παιδιά της οικογένειας. Οι σχολικές μέρες του ήταν πολύ δυσάρεστες γι’ αυτόν, και αυτό θα μπορούσε να έχει επηρεάσει τις μεθόδους διδασκαλίας και την επιθυμία του για μεταρρύθμιση. Το 1915 στρατολογήθηκε από τον γαλλικό στρατό και τραυματίστηκε στον πνεύμονα, μια εμπειρία που τον οδήγησε να γίνει ένας αποφασιστικός πασιφιστής – ειρηνιστής.

Το 1920 έγινε δάσκαλος δημοτικού σχολείου στο χωριό του Le Bar-sur-Loup . Ήταν τότε που ο Φρενέ άρχισε να αναπτύσσει τις μεθόδους της διδασκαλίας του. Νυμφεύτηκε την Elise Lagier το 1926.

Το 1923 ο Φρενέ αγόρασε ένα τυπογραφικό πιεστήριο, αρχικά για να διευκολύνει τη διδασκαλία του, από τότε που ο τραυματισμός του πνεύμονά του κατέστησε δύσκολο γι’ αυτόν να μιλάει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Με αυτό το πιεστήριο τύπωσε δωρεάν κείμενα και σχολικές εφημερίδες για τους μαθητές του. Τα παιδιά θα μπορούσαν να συνθέσουν τις δικές τους εργασίες στο πιεστήριο, και θα μπορούσαν να συζητούν και να τις επεξεργάζονται σαν ομάδα πριν την παρουσίασή τους ως ομαδική προσπάθεια. Θα είχαν επίσης την δυνατότητα να αφήνουν συχνά την τάξη για να πραγματοποιούν εκδρομές. Οι εφημερίδες τους ανταλλάσσονταν με εφημερίδες άλλων δημοτικών σχολείων. Σταδιακά τα ομαδικά κείμενα αντικαταστάθηκαν από συμβατικά σχολικά βιβλία.

Ο Φρενέ δημιούργησε το συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών CEL (Coopérative de l’Enseignement Laïc) το 1924 από το οποίο άνθισε το γαλλικό κίνημα των εκπαιδευτικών, «Κίνημα του Μοντέρνου Σχολείου» (Mouvement de l’École Moderne) . Ο στόχος της CEL ήταν να αλλάξει από το εσωτερικό τη δημόσια εκπαίδευση με τη συνεργασία των εκπαιδευτικών.

Οι μέθοδοι διδασκαλίας του Φρενέ ήταν σε αντίθεση με την επίσημη πολιτική του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας. Παραιτήθηκε το 1935 για να ξεκινήσει τη δική του σχολή στη Vence (πηγή el.wikipedia.org).

Εμπνευσμένοι κι εμείς από την παιδαγωγική Φρενέ εφαρμόσαμε στην τάξη μας τα εξής :

Συμβούλιο Τάξης», «Τι νέα;»

Λόγω της σύνθεσης του τμήματος πολλά  προνήπια χρειάστηκε χρόνος για να δουλέψουμε αυτή την τεχνική. Τα παιδιά έπρεπε πρώτα να υιοθετήσουν τεχνικές διαλόγου και στη συνέχεια να μπούνε στους ρόλους των τεχνικών «Τι νέα;»  και «Συμβούλιο τάξης».

τα παιδιά φέρνανε θέματα για το συμβούλιο ή όταν υπήρχε πρόβλημα στις σχέσεις μεταξύ τους συχνά λέγανε ‘’κυρία να κάνουμε ένα συμβούλιο’’. Επίσης, αντιλήφθηκαν και υιοθέτησαν τους κανόνες του συμβουλίου: Δεν κοροϊδεύουμε, ακούμε αυτόν/αυτήν που μιλάει, ζητάμε το λόγο, τα παιδιά που έχουν μιλήσει λιγότερο έχουν προτεραιότητα, όσες/όσοι ενοχλήσουν τρεις φορές χάνουν το δικαίωμα να συμμετέχουν και ό,τι λέμε είναι μεταξύ μας.