νο-ήματα

Ποτέ δεν ξέρεις

τι σχήμα θα πάρει το κενό

που θα βγει από μέσα σου.

Τυραννώ τις λέξεις

Σα μουσικός τις χορδές της λύρας μέχρι να βρει τον ήχο που θα φωνάξει τον πόνο της ψυχής του

Σα ζωγράφος που ανακατεύει τις μπογιές για να πάρουν μορφή στα όνειρά του

Σα γλύπτης που χτυπά αμείλικτα το μάρμαρο να το κάνει άγαλμα

Σα γεωργός που σκάβει βαθιά με το υνί τη γη για να καρπίσει

Σαν οδοιπόρος που έχασε το δρόμο του και ψάχνει να τον βρει μέσα από διασταυρούμενα μονοπάτια

Ξεχνώντας πως είναι οι συντρόφισσες της μοναξιάς μου

Το παρελθόν γραμμένο στις φωτογραφίες των τοίχων.

Μορφές ανθρώπων περαστικών όπως κι εμείς

Δε φεύγουν, μένουν εδώ.

Κι ας σε κοιτάζουν από μακριά

Μπορείς να τους μιλήσεις

Κι εκείνοι από το χάος ν’ απαντούν.

Ο διάλογος με τους νεκρούς συνεχίζεται..

Ένα καθρέφτισμα του προσώπου μας στο χρόνο.   

Ο έρωτας με το χρώμα της μοναξιάς,

το καταφύγιο της απελπισίας σου,

κλείνει σε δυο κορμιά την απουσία της ζεστής αγκαλιάς.

σκεπάζει με τη λάμψη του το κενό βλέμμα.

Στη φυλακή της αγκαλιάς του κλείνει τον άδειο ορίζοντα της ζωής σου.

Στα βογγητά του να κρύψεις τον πόνο της απελπισίας σου∙

η ανάσα των ανθρώπων που αρνήθηκες με την αποφορά της πνίγει το χώρο

Κλείνεις τα μάτια αφού δεν υπάρχει τίποτα να δεις.

Δείχνοντας  πια τη γύμνια και της ψυχής σου

αφήνεις  ξέσκεπη στους καιρούς την ανθρωπιά σου