νο-ήματα

Ένας λεβέντης γεροντής στέκεται στης Πέτρας το Σελί με το κορμί γεμάτο τρύπες, απ΄ όπου το χειμώνα μπαινοβγαίνει σφυρίζοντας ο άνεμος και όπου η ομίχλη χορεύει λυγίζοντας το αέρινο κορμί της.
Πολύ κοντά στην κορφή του λόφου, με μάτια τυφλού που χάσκουν με άδειες τις κόγχες, μπόρεσε να δει τα χρόνια της ζωής του που δεν έχουν ακόμη μετρηθεί, και συνεχίζει να μετρά τις εποχές και τους ανθρώπους που πέρασαν και περνούν ρίχνοντας πάνω του μια αδιάφορη ματιά, για να τον προσπεράσουν αφήνοντάς τον πάλι στην ερημιά του.
Το χειμώνα τείνει τα γυμνά κλαδιά του, σαν τα μαλλιά ενός τρελού, πάνω σ΄ ένα αφανισμένο, καχεκτικό, πληγωμένο και γδαρμένο κορμί. Το καλοκαίρι ξεγελά κρύβοντας την αθλιότητά του με το φύλλωμα των κλαδιών. Οι ρίζες του, ενώ θα έπρεπε να καρφώνονται στο βάθος, πετάγονται έξω από το χώμα, καθώς οι βροχές, ο άνεμος και τα χιόνια παρέσυραν και άδειασαν το λιγοστό χώμα που τις προστάτευε.
Καλυμμένος προστατευτικά από την ομίχλη που τρέχει βιαστικά ανεβαίνοντας μέχρι την κορφή του λόφου που δε βρίσκεται και πολύ μακριά από τη δική του κορυφή κρύβει την αδυναμία του.… Δες περισσότερα
Πάντα φιλόξενος στα πουλιά, που τον τιμούν κάνοντας στέγη τα κλαδιά του, και στα αγριοκάτσικα, που τρίβουν στο φθαρμένο κορμό του το δικό τους κορμί, αναζητώντας παρηγοριά στον ίσκιο του. Παρέα με τους ασφοδέλους της πλαγιάς ατενίζουν μαζί αδιάφορα τους αδιάφορους περαστικούς.
Μα κυρίως λεβέντης, αγωνιστής στη μοναξιά και την παραίτηση, πυροβολεί καθημερινά το χρόνο και τον κοροϊδεύει που δεν κατάφερε να συντρίψει ακόμη το χιλιοτρυπημένο του κορμί.
Κοροϊδεύει την κορφή που είναι παραπάνω του, καθώς εκείνη με τα χρόνια χαμηλώνει, ενώ εκείνος αγωνίζεται να ψηλώσει.
Κοροϊδεύει τον άνεμο που δεν κατάφερε να του σπάσει εντελώς τα αδύναμα κλαδιά του, καθώς στηρίζονται στο χοντρό κορμό που τον πριμοδότησε ο χρόνος.
Κοροϊδεύει την άσφαλτο που του έκοψε τις πηγές τροφοδοσίας , αλλά αυτός πέταξε τις ρίζες του στο αέρα και στον άνεμο, για να πάρει τροφή και δυνάμεις.
Κοροϊδεύει τη μεγάλη πολύβουη πολιτεία των Χανίων που αχνοφέγγει μέσα στην ομίχλη ακόμα και τις πιο καθαρές μέρες του καλοκαιριού. Κοροϊδεύει εμάς που βολεμένοι στις ανέσεις μας τον προσπερνάμε με μια αδιάφορη ματιά.
Αγέρωχος. Περήφανος. Αλύγιστος. Αιώνιος. Ζωντανός. Υπομένει και επιμένει.
Δάσκαλος βουβός …

Πρέπει να σκαλίσω τις θρυμματισμένες πέτρες, αυτές που κάποτε ήταν τα μεγάλα αγκωνάρια ενός τοίχου, να τα βρω μισοθαμμένα ανάμεσα στο χώμα και στα ξερά φύλλα. Τα πιάνω τρυφερά στο χέρι, να μην τα κουράσω, να μην τα πονέσω κουρασμένα καθώς είναι κατά τη διαδρομή τους στο χρόνο, πονεμένα από τα πόδια που τα πάτη…σαν και τα συνέτριψαν, από το αλέτρι που τα θρυμμάτισε, πικραμένα από τη ματιά μας που δεν τα συνάντησε για να τα προστατέψει.
Μιλούν σ΄ αυτούς που μπορούν ν΄ ακούσουν τη φωνή τους …
Καθεμιά εικόνα έχει το δικό της ταξίδι να διηγηθεί, τη δική της πικρή ιστορία, τη λεηλασία της ζωής της από το χρόνο, μα κυρίως από τους ανθρώπους. Αυτός που τα δημιούργησε μετά τα παράτησε, οι επόμενοι αδιαφόρησαν, οι άλλοι τα ξέχασαν …
Ένας σπασμένος λαιμός αγγείου σώζει ένα μικρό ίχνος χρώματος … αντιστέκεται … κατεστραμμένο φωνάζει μέσα από χιλιάδες χρόνια την ύπαρξή του με δύναμη που αντλεί από το άγγιγμα και τη ματιά μου.
Μια αβάσιμη πια βάση που δε σου επιτρέπει να τη στηρίξεις και να συνθέσεις στο μυαλό σου το σύνολο, γιατί σου λείπουν αυτά που στήριζε.
Μιλώ με το χρόνο, με τις εικόνες που μου στέλνει, αυτές που δεν έχουν χείλη, μα μύριες γλώσσες, που ηχούν εκκωφαντικά στα αυτιά της συνείδησης της δικής μου, αφού αυτά που έπρεπε να ακούσουν είναι κλειστά.
Μέσα σ΄ ένα τρόχαλο από πέτρες στην άκρη του χωραφιού, στη δροσιά των χόρτων, στον τάφο του χώματος, στο σκληρό φως του ήλιου που μαδά τα χρώματα του κορμιού τους, ένα σύνολο σπαραγμάτων σα διασκορπισμένα οστά ενός σώματος.
Νιώθω αυθόρμητα -κι απορώ με τον εαυτό μου- την ανάγκη να πέσω στο χώμα, να τα πάρω στις χούφτες μου, να τα φέρω στην αγκαλιά μου, στα χείλη μου, να τους μιλήσω τρυφερά, να κλάψω πάνω τους για κείνα και για μένα: για την κατάντια τους και για την ατυχία μου να μην τα γνωρίσω, όταν ζωηρά θαλερά κορμιά έλαμπαν με τα στολίδια πάνω τους
Στέκομαι σ΄ αυτά που ένα χέρι έπιασε χώμα και νερό και έγινε ποιητής, που φύσησε την πνοή της ψυχής του και ιδού έφτιαξε ένα έργο που διατρέχει τους αιώνες φθαρτό κι αυτό, περισσότερο όμως γιατί και ο ποιητής του ήταν κι ο ίδιος θνητός.

“Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ”
“The day after”
Oil on kanvas 40cm X 60cm

Giannis Georgiadis

Με το δικαίωμα που μου δίνει η αυθαίρετη θεωρία μου ότι κάθε δέκτης ενός έργου τέχνης μπορεί να κάνει τη δική του ανάγνωση, επίτρεψε μου, Γιάννη, να διατυπώσω τις σκέψεις που μου δημιουργεί το υπέροχο αυτό έργο σου.
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ είναι ο τίτλος του κι εμένα αυτό αμέσως με στέλνει στο παρελθόν και μου ξυπνά μνήμες από τα διαβάσματα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Συγκεκριμένα μου θυμίζει Ηράκλειτο, και ειδικά την αγαπημένη μου φράση του: Κάθε μέρα βγαίνει ένας καινούριος ήλιος: αυτός ο ήλιος που εσύ έχεις βάλει κάτω στο κέντρο του πίνακα σε πρώτο πλάνο. Ο ζωοδότης ήλιος που με τις ακτίνες του -την ώρα που ανατέλλει- με τους ανάλογους συνειρμικούς συμβολισμούς δημιουργεί μια αισιόδοξη προοπτική. Το γίγνεσθαι του Ηράκλειτου, η αέναη αλλαγή, μπορεί βέβαια να ερμηνευτεί και με θετικό και με αρνητικό τρόπο: μια αλλαγή μπορεί να είναι θετική ή αρνητική, πάντοτε βέβαια σχετική με όσα προηγήθηκαν.
Αυτό που ενδιαφέρει στον πίνακα είναι η στάση των προσώπων στο αντίκρισμα του ήλιου. Με την πρώτη κιόλας ματιά διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για διαφορικές αντιδράσεις: άλλοι πεσμένοι κάτω, άλλοι με τα χέρια μαζεμένα στο σώμα και άλλοι υψώνοντάς τα ψηλά. Άλλοι μακριά και άλλοι κοντά, άλλοι μεγάλοι και άλλοι μικροί.
Ο χαιρετισμός στον ήλιο και ο συνακόλουθος πανηγυρισμός για τον ερχομό του είναι η πιο θετική υποδοχή του. Η σταύρωση των χεριών στη μέση μού θυμίζει τελετουργικές στάσεις κρητικών νεολιθικών ειδωλίων ή κυκλαδικών ειδωλίων της εποχής του χαλκού: λατρευτική υποδοχή σε στάση ένθεου σεβασμού, καθώς μάλιστα τα χέρια ενώνονται στο σημείο του σώματος που ονομάζεται ηλιακό πλέγμα.
Τα πεσμένα ή καθισμένα στο έδαφος σώματα με μια διαστολή του μήκους του σώματος είναι εκείνα που δέχονται εντονότερα την επίδραση της ηλιακής ενέργειας. Ισοπεδώνονται ή γειώνονται, πέφτουν στο έδαφος, αδύναμα να αντέξουν την ισχυρή ενέργεια, να την αξιοποιήσουν ή να την αφομοιώσουν δηλώνοντας μια έκφραση αδυναμίας ως σε μια ανώτερη δύναμη.… Περισσότερα
Η ανθρώπινη γραμμή μακραίνει αποτελούμενη από το μεγάλο ανθρώπινο πλήθος που θα δεχτεί με τη σειρά του τις ευεργετικές ακτίνες. Ήδη αυτές έχουν ζεστάνει τα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας και η θερμότητά του έχει διαχυθεί κα στους ίδιους τους ανθρώπους μετατρέποντας το κρύο μπλε στο θερμότερο πράσινο, όπως προέκυψε από την ανάμειξη του θερμού κίτρινου.
Εκείνο που σίγουρα προκαλεί μεγάλη απορία είναι το χρώμα του ίδιου του ήλιου. Δεν είναι το αναμενόμενο κίτρινο ή ροζ ή κόκκινο ή πορτοκαλί. Είναι ο ιδιαίτερος χαρακτηριστικής τόνος του γαλάζιου που χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης, όπως αντιλαμβάνεται τα πράγματα με το δικό του ξεχωριστό τρόπο και όχι στη φυσική τους διάσταση. Ένα χρώμα που εκφράζει την προσωπική θεώρηση μέσω μιας νοητικής επεξεργασίας που υπερβαίνει τη συναισθηματική. Η αντίληψη των πραγμάτων είναι το αποτέλεσμα μιας νοητικής επεξεργασίας των πρώτων συναισθηματικών αντιδράσεων που μας προκαλούν τα πράγματα.

p1410690.JPG

Μαθαίνουμε να διαβάζουμε τις πέτρες αυτού του απέραντου ερειπιώνα
Να ακουμπούμε τα δάχτυλα πάνω στα σημάδια της φθοράς τους

και να μας απαντάει ο χρόνος
Η φαντασία μας στήνει όρθιους τους τοίχους
Βάνει τους ανθρώπους να ζωντανεύουν και να περπατούν ανάμεσα τους
Τα δάχτυλα γρατζουνούν τους αιώνες να μάθουν τα μυστικά της ζωής

Κομμάτια ενός πάζλ που πρέπει να συνθέσουμε σε μια ενιαία εικόνα

όταν μας λείπει η αρχική
Μια φωνή αγωνίας που στέλνουμε στο παρελθόν
Να ενωθεί με εκείνη που έρχεται από κει
Αναζητώντας το μίτο να βγει από το λαβύρινθό της
Αυτόν που κανείς δε βρήκε ακόμη την άκρη του
Αγωνιζόμαστε να σας βρούμε κάτω από τα επάλληλα στρώματα

 που συσσώρευσαν οι αιώνες πάνω σας
στρώματα χώματος είτε στρώματα ερμηνειών
Και έρχεται η σιωπή να μας πει περισσότερα
Ότι μας προκαλείτε να μιλήσουμε χωρίς λόγια
Να κοιταχτούμε στα μάτια των αιώνων
Να ακούσουμε ο ένας τη φωνή του άλλου

μέσα από τον άνεμο που σφυρίζει δυνατά στα δέντρα
Μέσα από τη μυρουδιά των φυτών που έχουν μείνει τα ίδια
Μέσα από το ίδιο άρωμα
Αφήστε μας να δούμε τα βήματα σας
Κλείνω τα μάτια για να σας δω
Κλείνω το στόμα για να μιλήσω μαζί σας
Κλείνω τα αυτιά μου στους σύγχρονους ήχους
Μα δεν ξέρω αν νιώθετε την αγωνία μου να σας πλησιάσω
Θέλω να φέρω παρθένα μάτια να σας κοιτάξουν
Παιδικά χείλη να σας διαβάσουν
Σώματα που πνίγονται μέσα στις πολυκατοικίες
Που αναζητούν να βρουν ελάχιστο χρόνο να βρουν πρώτα πρώτα τον εαυτό τους
Μέσα από τον κλεμμένο ελεύθερο χρόνο του σαββατοκύριακου
Ξέρουμε ότι δε θα έρθετε ποτέ να μας δώσετε την απάντησης που ζητάμε
Αλλά αυτή είναι κιόλας μια απάντηση

“ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ”
“Search”
Oil on kanvas 40cm X 60cm

Giannis Georgiadis

Φιγούρες τυποποιημένες, πανομοιότυποι όγκοι με μικρή διαφορά μεγέθους και απόστασης στους οποίους διακρίνονται μόνο τα κεφάλια, τα πόδια και αμυδρά τα χέρια, σύμβολα του ανθρώπινου είδους.
Τα άτομα κατατάσσονται στην ομάδα του είδους που τα ενώνει ο ίδιος στόχος, ο κοινός χώρος αναζήτησης. Βαδίζουν την ίδια πορεία στο χώρο που στενεύει μπροστά τους στον ορίζοντα, που φαίνεται να περιορίζεται, αντιμετωπίζοντας τις ίδιες αντιξοότητες, σημαίνοντας τα ελλιπή γνωστικά εργαλεία του ανθρώπου να προσεγγίσει το αόρατο που χάνεται στο βάθος.
Τα αφανή χέρια ή που μόλις διακρίνονται από τις τσέπες απηχούν την εύγλωττη αμηχανία του ανθρώπου να χειριστεί με συγκεκριμένες ενέργειες το άγνωστο.
Μια μικρή απόσταση αναπνοής ανάμεσά τους, μια ελαφριά ανισορροπία τοποθέτησης στα δεξιά και αριστερά στο ύψος της χρυσής τομής ανακινεί το θέμα της λεπτής και εύθραυστης ταλάντευσης ανάμεσα στο «είναι» και στο «φαίνεσθαι», στο ίσο και στο άνισο,.
Αγωνιστές στο στίβο του αγνώστου, οδοιπόροι και συνοδοιπόροι, κοντά, σιμά, αλλά και μόνοι. Ομάδα, αλλά και μονάδες. Συμπόρευση, συσπείρωση και συνεργασία, αλλά και μοναχική πορεία. … Περισσότερα
Απουσία χαραγμένου δρόμου και πορείας που θα διευκόλυνε τον εντοπισμό του ζητούμενου στο αδιευκρίνιστο υπαρξιακό τοπίο. Έλλειψη στοιχείων κίνησης (βημάτων) όχι όμως και στατική παρουσία, αλλά μια πορεία στο πλαίσιο της οικουμενικότητας και διαχρονικότητας. Η πορεία συνεχίζεται χωρίς να είναι σαφές αν η απόσταση μικραίνει, αν τα βήματα που μετρούν το χώρο ή το χρόνο προσεγγίζουν το στόχο, αν μετριάζουν την αγωνία. Μια αιώνια συνεχιζόμενη και επαναλαμβανόμενη πορεία, όπου δεν αλλάζει ο αγωνιστικός χώρος και το αγώνισμα, παρά μόνο οι αγωνιστές, ο οποίοι δε συναγωνίζονται ούτε ανταγωνίζονται, όπου το αγώνισμα δεν έχει έπαθλο, σίγουρα όμως η εναγώνια προσπάθεια κρύβει μια αγωνιώδη επιδίωξη και υποκρύπτει έντονη συναισθηματική φόρτιση: αγωνία.
Ένα μικρό πλήθος στοχεύει σε μια πλησιέστερη οπτική που προσωποποιεί τον αγώνα και την αγωνία, που αποκαλύπτει την προσπάθεια του καλλιτέχνη να προσεγγίσει και να κατανοήσει με διάθεση συναισθηματικής εγγύτητας, αλλά ταυτόχρονα και απόστασης.
Ένα μάλλον πισώπλατο κοίταγμα του καλλιτέχνη που θα μπορούσε να είναι και κατ΄ ενώπιον, αδιευκρίνιστο πάντως, καθώς ο ίδιος αδυνατεί να εντοπίσει και να ερμηνεύσει τις ξεχωριστές προσωπικές αντιδράσεις καθενός από τα πρόσωπα ή επειδή και ο ίδιος θα μπορούσε να αποτελεί ένα από αυτά τα πρόσωπα.
Εστιάζει αποκλειστικά στην ανθρώπινη πορεία, αγνοώντας ή παραμελώντας, παραμερίζοντας πάντως τα άλλα όντα ή υπονοώντας ότι η εσωτερική αυτή ζήτηση είναι αποκλειστικά προνόμιο και υποχρέωση του ανθρώπου που ταυτόχρονα τον τοποθετεί σε ανώτερη μοίρα.
Η τοποθέτηση σε οριζόντιο και όχι σε κάθετο άξονα υπονοεί ότι δεν υπάρχουν νικητές και νικημένοι. Το ζητούμενο δεν είναι το συγκεκριμένο, κι αυτό καθιστά την κατάληξη της πορείας δυσκολότερη και αβέβαιο το αποτέλεσμα.
Η ενατένιση ευθεία μπροστά και όχι πλάγια και γύρω, εκτός από την αισιόδοξη θεώρηση, συγκεκριμενοποιεί, οριστικοποιεί, ορίζει και περιορίζει την πορεία, που -παρά την αρχική εντύπωση- καταγράφεται ως διευκόλυνση των αναζητούντων, της ενέργειας και του αποτελέσματος.

Δεν υπάρχουν λόγια  να περιγράψουν το θέαμα: καθισμένη σε βράχους που μετρούν το χρόνο με τα σημάδια στο κορμί τους ως πληγές κοιτάζω μπροστά μου στο Β την ολόφωτη εκκλησία. Κόσμος πηγαινοέρχεται, ανεβοκατεβαίνει ασθμαίνοντας, μουρμουρίζοντας συνεχώς, θαυμάζοντας και ίσως απορώντας.

Ευθεία μπροστά και πίσω από τον τετράκλιτο ναό κείτεται ολόφωτη και λαμπυρίζουσα η πόλη του Ηρακλείου βουτώντας φωτισμένη στο νυχτερινό Αιγαίο. Αριστερά η κορυφογραμμή του Ψηλορείτη με απλωμένα  στην ποδιά του κάμπου μπροστά του μικρά ή μεγαλύτερα χωριά. Δεξιά σπινθιρίζουσα από τα κοντινά φώτα η σύγχρονη  κωμόπολη των Αρχανών διατηρώντας τον παραδοσιακό της χαρακτήρα. Και πάνω της  η σχεδόν ολόφωτη σελήνη, αρχόντισσα τ’ ουρανού, ακολουθούμενη από την Αφροδίτη ή Πούλια που μέχρι το πρωί θα έχει αλλάξει όνομα και γένος (Αυγερινός) εμφανίστηκε τη στιγμή που ο ήλιος βάφτιζε σε ολοκόκκινο ουρανό τις βουνοκορφές, το φιλί του αποχαιρετισμού της μέρας, γεμάτος υποσχέσεις για την επιστροφή του.

Φώτα παντού. Φυσικά και τεχνητά. Των χωριών, των κωμοπόλεων, των πόλεων ως εκεί που φτάνει το μάτι, αλλά κυρίως οι δυνατοί προβολείς που μετατρέπουν τη νύχτα σε μέρα. Ένας τεράστιος φωτεινός σταυρός μ’ αυτά. Κι όμως κανείς δε γοητεύεται. Όλοι πηγαινοέρχονταν όταν ο ήλιος άφηνε τις τελευταίες ανάσες του πυρπολώντας τις κορυφογραμμές της δύσης και συνάμα την ψυχή τους. Με κινητά, φωτογραφικές μηχανές και κάμερες μετακινούνταν από δω κι από κει να καταγράψουν σε ανεξίτηλο υλικό ένα μηδαμινό σημείο της γραμμής του χρόνου, ένα απειροελάχιστο από την ομορφιά του. Ένα φαινόμενο  που επαναλαμβάνεται κάθε μέρα κι όμως δεν το ‘χει χορτάσει κανείς. Οι περισσότεροι σπεύδουν να φωτογραφηθούν σ’ αυτό το φόντο ζευγαρώνοντας τον εαυτό τους με την ομορφιά του.

Ο δίσκος της σελήνης σπανιότερος αναμένεται με μεγάλη προσμονή από  την άλλη πλευρά και τα βλέμματα στρέφονται μια δεξιά και μια αριστερά να μη χάσουν πόντο από την ομορφιά ούτε του ενός ούτε του άλλου.

Άραγε…

Άραγε, σκέφτομαι,

Είναι το ίδιο όπως πριν από χιλιάδες χρόνια;

Τότε που άνθρωποι ανέβαιναν εδώ πάνω για να απευθύνουν την προσευχή, την παράκληση, την ευχαριστία σε άλλες θεότητες;

Ναι, η ίδια προσέλευση, ίσως και μεγαλύτερη, καθώς διευκολύνεται από τα ΜΜΣ,

τα δώρα,

 η επικοινωνία,

 οι εκπρόσωποι της θεότητας,

 η ανώτερη δύναμη,

ο λόγος που αναπέμπεται σ’ αυτή, αλλά…

Αλλά το συναίσθημα;

Το θρησκευτικό συναίσθημα είναι το ίδιο;

Η μήπως ο υλικός μας βίος δεν του άφησε θέση να εγκατασταθεί; Η λογική μας γκρέμισε τους θεούς… Η υπεροψία του ανθρώπου που μεγεθύνει τα επιτεύγματά του, ώστε να αισθάνεται ότι η θέση του μπορεί να παραμερίσει εκείνη του θεού, η μοναξιά που φθείρει το αίσθημα επικοινωνίας ακόμα και προς το θεό, τα ποικίλα φάρμακα που δρουν ως υποκατάστατα της ανάγκης ύπαρξης μιας σκέπης, καθώς νεκρώνουν τη σκέψη και τα συναισθήματα..

Ναι, δέσποτα, θορυβούμε…

Θορυβούμε χωρίς λόγο, ενώ  θα έπρεπε να σιωπούμε γεμάτοι απορία ίσως και ντροπή για την άγνοια και την ασημαντότητά μας.

Μιλάμε χωρίς ν’ ακούμε

Κοιτάζουμε χωρίς  να βλέπουμε

Προσευχόμαστε χωρίς λόγια

Ανάβουμε κερί χωρίς να βλέπουμε φως

Είναι τόσο  τεράστιο το εγώ που μας κρύβει τον κόσμο

Δυο νεαροί δίπλα μου συζητούν ήρεμοι και πότε πότε περιεργάζονται κοιτάζοντας δεξιά κι αριστερά . Τι τους έφερε εδώ πάνω; Πώς βιώνουν την ανθρωποσύναξη; Πώς αισθάνονται τη μεταμόρφωση ;

Ποια δική τους μεταμόρφωση προσδοκούν;

Ιερό κορυφής…

Ναι, εδώ είναι κορυφή, ένα μικρό σημείο του απέραντου γήινου κόσμου, κι ακόμα μικρότερο στα όρια του σύμπαντος, που αγνοούμε.

Δε βρήκα αυτό που έψαχνε η ψυχή μου. Δεν ξέρω τι έλειπε, δεν ξέρω τι θα έπρεπε να κάνω

Είδα ανθρώπους να εκμεταλλεύονται τους άλλους αυτή την ιερή στιγμή για χρήματα

Είδα ανθρώπους πεινασμένους για άρτο , αλλά όχι για Θεό

Πολύ φοβάμαι ότι ήρθαν για το θέαμα, για τη σελήνη, από περιέργεια

Για να φορέσουν τα καλά τους, για να κάνουν κάτι διαφορετικό από τη ρουτίνα

Αλλά είναι ιερό; Ποιες συμπεριφορές ανθρώπων έχουν ιερότητα;

Είδα άγνωστους να φλερτάρουν στον οίκο του Θεού

«Ζητώ» Θεό!!!

Μετά από μήνες γυμνή η φύση με περίμενε στην ερημιά της κρατώντας τρυφερά στα σπλάχνα της την υπομονή. Το φως καραδοκούσε παντού, άσπριζε τις πέτρες, γυάλιζε την ψυχή μου.

Η κορυφή αστράφτει πάντα. Είναι η μόνη που ξεχωρίζει. Τα άσπρα βράχια κέρδισαν τη λάμψη τους με το σκληρό  αέρα, τον ήλιο, την ομίχλη, τις ανελέητες καταιγίδες, κι ακόμα προβάλλουν πανίσχυρες προσελκύοντας το πέταγμα των ελεύθερων και εκείνων που διψούν για ελευθερία. Μόνα στη εγκατάλειψη του χειμώνα, αλλά   φρεσκοπλυμένα και  αστραφτερά, δυνατά, χωρίς  παράπονα στέκουν  στα πόδια τους και περιμένουν αδιαμαρτύρητα στη σιωπή τους να δείξουν την περήφανη ομορφιά της μοναξιάς τους.

Οι μυρωδάτοι θάμνοι περιμένουν ένα άγγιγμά για να απελευθερώσουν το θαύμα τους. Ένα σύννεφο ανάερο, άπιαστο, αόρατο που δεν μπορείς να το επιβεβαιώσεις ούτε και να το αρνηθείς. Ένα ακόμη παιχνίδι της φύσης που παίζει  με τις αισθήσεις μας μαγεύοντας τις και ξεγελώντας τις.  Το ακουμπώ ξανά και ξανά για να το αναγκάσω να παραδεχτεί ότι είμαι εγώ που του προκαλώ την απελευθέρωση των μυστικών του δυνάμεων,  ότι με χρειάζεται για να αποδείξει τις χάρες του. Η ζωή ολοφάνερη και  μυστική …

Η αγριελιά στην άκρη του γκρεμού, στα όρια της γης, του σταθερού και της αστάθειας, έχει τρελαθεί στο φύσημα του αγέρα παραδομένη στο ρυθμό του. Το ερωτικό τους φλερτάρισμα οδηγεί ελεύθερα τη σκέψη  μου σε οργασμούς δημιουργίας και το συναίσθημα σε εκρηκτικούς παροξυσμούς.  Ας μπορούσε να σταματήσει ο θόρυβος της μηχανικής μας ζωής για να μπορέσω να χαρώ το σιωπηλό τραγούδι σας…

Κάθε εικόνα ανασαλεύει τα έγκατά μου ψάχνοντας να βρει να συγκινήσει ό,τι πιο ευαίσθητο  κρύβεται στις πτυχές  της μνήμης των αποθηκευμένων εμπειριών, να ξυπνήσει την επιθυμία για νέες, να προκαλέσει νέους κραδασμούς.

Αποδέχομαι το δροσερό χάδι στο δέρμα του προσώπου μου,  το κυμάτισμα των μαλλιών, το μισοκλείσιμο των βλεφάρων, το άνοιγμα των χειλιών, όταν κοντεύει να σταματήσει η αναπνοή από το φύσημα του αέρα. Εισχωρώντας κάτω από τα ρούχα, παγώνοντας τα μέλη μου, ανατριχιάζοντας το δέρμα, συσπειρώνοντας το κορμί ν΄ αντέξει τα δικά της μηνύματα αποτελεί ένα παιχνίδι δύναμης και εξουσίας,  αλλά κι ένα ερωτικό και φευγαλέο κάλεσμα.

Χαίρομαι  την ελευθερία του πετάγματος των πουλιών, τη ζωή χωρίς κανόνες και ζηλεύω. Αυτό που κερδίζεις είναι ανάλογο εκείνων που είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις για να το αποκτήσεις, σκέφτομαι…

Κλείνω ηδονικά τα μάτια στο άπλετο φως του ήλιου. Η όραση είναι ακατάλληλη αίσθηση στον έρωτα …

Από την άδεια καρέκλα απέναντί μου

με κοιτάζει η απουσία.

Συνεννοούμαστε θαυμάσια.

Εγώ  απλώς ακούω.

Εκείνη μιλά ασταμάτητα.

Αδυσώπητα.

Καθηγητής

Σαν ηθοποιός σε πρεμιέρα

 με το φόβο να κερδίσεις τις καρδιές

να ζεστάνεις το κλίμα

να λιώσεις τον πάγο

να μειώσεις την απόσταση

 ν’ ακουμπήσεις την πλάτη

ν’  ανοίξεις την καρδιά

να πεις – ν’ ακούσεις

να νιώσεις – να σε νιώσουν

 να δώσεις ελπίδα  – να δώσεις φτερά

να δέσεις γερά τα πόδια σου στο έδαφος.

 Ο νους και η ψυχή πρέπει να πετάξουν όσο πιο μακριά μπορείς να τα στείλεις.

 Εσύ θα φροντίσεις για την ελαστικότητα του σπάγκου.

 Είσαι σκηνοθέτης και ηθοποιός και κομπάρσος και θεατής

 είσαι και κοντά και μακριά

 και παρών και απών.

Ζω για τη λάμψη των ματιών σας

 που θα γίνει ο φωτεινός φάρος της ζωής μου

o ούριος άνεμος της σκέψης και των συναισθημάτων μου

ο πλοηγός  στο αρχιπέλαγος της φιλοσοφίας

 ο αστρολάβος του ουράνιου θόλου στη νύχτα της απελπισίας

ο ναυτικός χάρτης στα αδιέξοδα

η πυξίδα για να μη χάνω τον  προορισμό μου

οι ανησυχίες σας ο παφλασμός των κυμάτων

η αντιπαράθεση η καταιγίδα των φυσικών στοιχείων

στην προσδοκία της νηνεμίας

η ελπίδα στο βλέμμα σας ο πιο αυστηρός κριτής μου

η παραίτησή σας η σφραγίδα της αποτυχίας μου

η παρουσία σας ο λόγος για να υπάρχω